ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΑΛΕΞΗΣ ΧΟΥΓΙΑΣ

Γιώργος Σκούρτης
Έχω έναν φίλο, Γκρανίκος το μικρό όνομά του, ο οποίος γράφει μια νουβέλα με αυτόν τον τίτλο.
Τον ρωτάω: Δηλαδή;
Μου απαντάει: Έτσι, ρε παιδί μου, θέλω να γράψω για κάτι ξεφτιλισμένο, για κάποιον ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΈΝΟ σε όλη του την δημόσια και προσωπική ζωή του.
Τα παραδείγματα από την κοινωνική, πολιτική, καλλιτεχνική πραγματικότητα είναι πάρα πολλά, εγώ πήρα την άκρη από κάποια πραγματική ξεφτίλα κάποιου.
Και ο Ντοστογιέφσκι και ο Αντρέγιεφ και ο Τολστόι και ο Ζολά και ο Καμύ και ο Οργουελ – βάλε εσύ δεκάδες άλλα ονόματα- από μια πραγματική ιστορία ξεκίνησαν για να αφηγηθούν τα μεγάλα ΕΠΗ της ανθρώπινης ύπαρξης.
Εγώ, λοιπόν, θέλω να γράψω την απελπιστικά ανθρώπινη –υπαρξιακή, γαρ- ιστορία του φανταστικού μου ήρωα, που λέγεται Αλέξης Χούγιας.
Ένας απλός άνθρωπος… Αυτό θα είναι. Η μυθιστορία ενός απλού ανθρώπου.
Τον ρωτάω: Λες να βρεις εκδότη;
Μου απαντάει: Τα πάντα εκδίδουν οι εκδότες. Άμα σκεφτούν ότι θα κονομήσουνε, θα το εκδώσουν. (Καλά, τόσοι εκδοτικοί οίκοι, νομίζεις ότι δεν θα ενδιαφερθεί κανένας να βγάλει αυτό το περίεργο βιβλίο;)
Τον ρωτάω: Απ΄το μυαλό σου θα τα βγάλεις όλα ή…;
Μου απαντάει: Εγώ πιστεύω ότι κανείς συγγραφέας δεν βγάζει την κεντρική ιστορία απ΄το μυαλό του. Η ζωή είναι μεγάλο πηγάδι εμπνεύσεων. Όλα τα μεγάλα μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, νουβέλες, αριστουργήματα των τεχνών (Πικάσο και Γκουέρνικα π.χ.), έχουν την αρχική τους έμπνευση απ΄την ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι οι πολίτες, απ΄άκρου σ΄άκρον. Εγώ, λοιπόν, θα γράψω αυτήν την μυθιστορία για τον τύπο «Το όνομά μου είναι Αλέξης Χούγιας».
Ρωτάω τον φίλο μου τον Γκρανίκο: Θα φωτογραφίζεις κάποιον γνωστό των χυδαίων εκπομπών σε όλα τα ΜΜΕ;
Μου απαντάει: Όχι, καθόλου. Εγώ γράφω για κάποιον άνθρωπο, με υπαρξιακά προβλήματα- όπως όλοι μας- και ελπίζω αυτό που θα γράψω να γίνει αντιληπτό και αποδεκτό όπως το δικό σου «Σε παραλήρημα…», που είχες για παράδειγμα πραγματικής ζωής κάποιον που σου έδωσε το έναυσμα, μια ιστορία που σε έκανε να σκεφτείς την ανθρώπινη ύπαρξη και μοίρα. Ε, κάτι ανάλογο θα κάνω κι εγώ, και ελπίζω μετά από πενήντα-εκατό χρόνια να το διαβάζουν άνθρωποι και να λένε «ναι, σαν αυτόνε είναι», και να εννοούν κάποιον διπλανό τους. Να, όπως διαβάζουμε σήμερα για τον Γιάννη Αγιάννη, τον Τομ Σώγερ, τον Σκρουτζ…για να μη σου πω πιο σύγχρονα ονόματα και ιστορίες. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ένα ΕΠΟΣ. Όπως η ιστορία της μάνας μου και του πατέρα μου.
Ε, εγώ θα γράψω το έπος αυτουνού που το «Όνομά μου είναι Αλέξης Χούγιας.»
Ρωτάω: Πολλά χούγια, δηλαδή;
Τελευταία απάντηση: Όλοι έχουμε τα χούγια μας, που μας τα έχουν δημιουργήσει οι άλλοι άνθρωποι. Εγώ θα γράψω για τα χούγια που του δημιούργησε η σχέση του με μια γυναίκα της ζωής του, συν τα δικά του προηγούμενα ψυχαναγκαστικά φορτώματα.
Φχαριστώ Γκρανίκο. Καλές εμπνεύσεις. Θα το διαβάσω πρώτος.
Υ.Γ. Στο μπαρ ακούγονται διάφορες καλές ιστορίες. Όπως χτες το βράδυ.