ΜΗΤΣΟΤΑΚΙΣΜΟΙ !

Τα παλιά, καλά χρόνια της αλησμόνητης διακυβέρνησης Μητσοτάκη, ειπώθηκαν μεγάλες αλήθειες και σημειώθηκαν ακόμη μεγαλύτερες κυβερνητικές επιτυχίες. Οι Έλληνες, είχαν μνήμη χρυσόψαρου και σε δέκα χρόνια θα είχαν ξεχάσει το νέο “Μακεδονικό” ζήτημα. Ο Πύργος της Πολιτικής, είχε επίσης πει πως θεωρεί υπερβολικό το να δώσει η ΕΕ όνομα στην υπό διαμόρφωση κρατική οντότητα, αν και είχαμε τις καλύτερες δυνατές προοπτικές με το μέρος μας (χωρίς καν χρήση του επίμαχου προσδιορισμού ή παραγώγου του, με απόφαση της Κοινότητας). Εν τέλει, το όριο αμνησίας υπερέβη κατά 50% τις προσδοκίες του Μεγάλου Ηγέτη και το πρόβλημα συνεχίζει να υφίσταται, αφού οι κυβερνήσεις της Ελλάδας δεν εκμεταλλεύονται τις νέες ισορροπίες (όπως ο έλεγχος του 50% της οικονομίας της FYROM και η συντριπτική στρατιωτική-γεωστρατηγική υπεροχή), αλλά -θα έλεγε κάποιος πως- βασίζονται στον εγγενή ωχαδερφισμό της φυλής, μέχρι του σημείου κορεσμού, γνωστού και ως “δε γαμιέται”.
Σήμερα, η ακολουθία των κωλοτουμποδηλώσεων συνεχίζεται (σημείωση: αν διάβασες ως εδώ, χωρίς να μασήσεις σκόρδο, είσαι πρώτος, δικέ μου), γιατί “θα έπρεπε να έχουμε σκεφτεί την κατάσταση από καιρό”. Αλλά, μη φοβού, αφού η Πατρίδα “δεν θα επιτρέψει” στους γείτονες να καθίσουν σε τραπέζι διεθνούς οργανισμού, με το Όνομα που δεν ξεχάστηκε.
Πριν απολαύσουμε ακόμη ένα επεισόδιο Υπερήφανης Πολιτικής Συνέπειας, μπορούμε να επιχειρήσουμε μια εναλλακτική ανάγνωση της επικαιρότητας, με χρονική μετάθεση της στιχομυθίας Κλημεντίνης Τσώρτσιλ-Σαρλ Ντε Γκωλ. “Στρατηγέ, δεν πρέπει να μισείτε τους φίλους σας, περισσότερο απ’ όσο μισείτε τους εχθρούς σας”, του είπε, για να λάβει την απάντηση “η Γαλλία δεν έχει φίλους, μόνο συμφέροντα”.
Ο μυωπικός προσανατολισμός της Νέας Διακυβέρνησης σε πιθανό βέτο της Γαλλίας, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αν οι εξελίξεις αποδειχθούν ιδιαίτερα δυσμενείς, δεν έχει βάση. Τα συμφέροντα της Γαλλίας, δεν ταυτίζονται με αυτά της Ελλάδας, αλλά συμπίπτουν με εκείνα της επόμενης κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Τα κράτη δεν δουλεύουν για την ψυχούλα τους, όπως αποδείχθηκε ιστορικά. Όταν δεν διεκδικείς, μπορείς μόνο να χάσεις. Όταν διεκδικείς, στη χειρότερη περίπτωση, θα συμβιβαστείς με λιγότερο κέρδος από το προσδοκώμενο.