ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Όμορφη μέρα. Λιακάδα.
Στα παγκάκια κάτω απ’ τους ευκάλυπτους, η ζέστη μαλάκωνε.
Σ’ ένα απ’ αυτά καθόταν η καστανομάλα, με τα μαλλιά της λαμπεράκαι τη γαλάζια ρόμπα της ολοκάθαρη.
Κάθισα κοντά της. Όταν κοίταζα τα μάτια της, δεν είχα λόγο να μιλώ. Γλύκα και γαλήνη κι εκφραστικότητα άφατη. Τα μάτια της μιλούσαναδιάκοπα κι έλεγαν πολλά.. Όποιος όμως προσπαθούσε να τα διαβάσειδεν θα τα κατάφερνε, αν επεδίωκε μέσα σ’ αυτά να βρει τα γνωστά καιοικεία συναισθήματα, τις καθημερινές ανάγκες, γιατί τα μάτια της έλεγανάλλα, πιο μακρινά.Ένιωθα μια ακατανίκητη έλξη να την κοιτάξω και λίγο μετά ήμουν σανυπνωτισμένος.
Τα πόδια της μακριά, το δέρμα της λείο και χλωμό.Όπως είχε λίγο ανοιχτά τα πόδια της, τρύπωσε το βλέμμα μου ανάμεσά τουςκαι μια παρατεταμένη ανατριχίλα με διαπέρασε για το υπέροχο μυστικό.
Ο έρωτας είναι ζωγράφος. Μεταμορφώνει τα αισθήματα, τα χρώματα, τα ρίγη,το πάθος που ζητάει διέξοδο, τον τρόπο να καταλαβαίνω τον κόσμο. Ο έρωταςείναι αυτός που καταργεί τα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας καιγενικώς τα όρια. Και πρέπει ο έρωτας να είναι μυστικός. Να μην επιδεικνύεται,να μη ξοδεύεται με λόγια στον περίγυρο. Να έχει τη μυστικότητα της συνωμοσίαςκαι την ιερότητα του άδηλου και του κρύφιου. Να σε βλέπουν να χαμογελάςμε αυτή τη λάμπουσα ιδιαιτερότητα και να σκέπτονται:Το χαμόγελο αυτό δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.
Να χαϊδεύεις με το βλέμμα σου όλα, όσα οι άλλοι θεωρούν μεγάλα προβλήματα.Να συλλέγεις το ρόδινο, όπου το βρίσκεις, και να τ’ απλώνεις στο στήθος σου,για ν’ αντέχεις τα κύματα του έρωτα όταν σου κόβουν την ανάσα.Να μαθαίνεις τη γεωγραφία του σώματος κάθε φορά, σα να είναι η πρώτη.Να νιώθεις απειροελάχιστος βαδίζοντας στο συντροφικό σώμα, ώστεν’ ανακαλύπτεις κάθε λεπτομέρεια της διαδρομής, και πιο μεγάλοςαπ’ ότι πράγματι είσαι, ώστε να μπορείς να προσφέρεις τα ερωτικά σου δώρα.
Θα δέχεσαι όχι μόνο την αγωνία που συσπά τα κύτταρά σου, τη θέρμη πουδιακλαδίζεται στα μέλη του σώματος και σε κάνει να νιώθεις λαφρύτερος,θα δέχεσαι όχι μόνο τη χαρά και τη λύτρωση, μα και τον πόνο του έρωτα,που είναι απ’ όλα ο πιο αληθινός...Πριν να σηκωθεί απ’ το παγκάκι και ν’ απομακρυνθεί με αργά βήματα,της έπιασα το χέρι και το χάιδεψα. Μέσα από το λείο και διάφανο δέρμαδιέκρινα λίγες γαλάζιες φλεβίτσες. Κι όσο της κρατούσα το χέρι,αισθάνθηκα ένα ρεύμα να περνάει μέσα μου σε μια διαρκή ροή.Εκείνη, όταν σηκώθηκε, χτένισε με τα δάχτυλά της τα μαλλιά μουκαι με τη χάρη του σώματός της, τρόχισε τις αισθήσεις μου.