ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Σε πρόσφατο δημοσίευμα πληροφορηθήκαμε ότι ο ΣΚΑΪ ετοιμάζει μιαν «υψηλής πνοής τηλεοπτική παραγωγή» όπου θα αναδειχθούν οι «Μεγάλοι Έλληνες» με σκοπό να κατονομαστεί (επιτέλους…) ο πιο σημαντικός Έλληνας «όλων των εποχών». Η ιδέα βέβαια έρχεται απέξω, ανήκει στο Μπι Μπι Σι και είχε μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία και σε άλλες δεκαεπτά χώρες.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ

Με κάποιο τρακ σκέπτεται κανείς: Μήπως μέσα στους 100 που πρέπει να κατονομαστούν θα έχουμε συνυπάρξεις όπου θα γελάσει το παρδαλό κατασίκι; Διότι ο Πλάτων δεν μπορεί να λείπει, αλλά μήπως δεν ισχύει το ίδιο για τον Τσιτσάνη; Ο Μιλτιάδης ασφαλώς θα ευνοηθεί στην κάλπη, αλλά ο Κονδύλης θα μείνει πίσω;

Τα καλλιστεία έχουν μεγάλη πέραση. Άλλοτε και τώρα. Δεν πρόκειται μόνο για τους γνωστούς διαγωνισμούς ομορφιάς αλλά και για εξετάσεις γνώσης, λογοτεχνικής απόδοσης, επιστημονικής ευφυΐας, αθλητικής επίδοσης, ακόμη και ηθικού φρονήματος και τα παρόμοια. Παντού αγώνες. Το χαρακτηριστικό είναι ότι δίδονται βραβεία καλύτερου μυθιστορήματος αλλά ουδέποτε -ή σπανίως- χειρότερου. Τιμάται η επιστημονική ανακάλυψη στη φυσική ή στην ιατρική, αλλά δεν αναφέρονται ποτέ τα «πολύτιμα» σφάλματα στα οποία υπέπεσαν οι λοιποί ερευνητές που έμειναν στη σκιά με το παράπονο του ατυχούς ειδήμονα.

Στους πολέμους, για παράδειγμα, όπου η ιεραρχική πυραμίδα προϋπάρχει, μιλάμε για «ναπολεόντειους πολέμους», αλλά το στράτευμα των εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών που ακολούθησε τον Κορσικανό υπολογίζεται περίπου σαν άμορφη μάζα. Τα ίδια στην πολιτική, όπου το όνομα του αρχηγού λάμπει πάνω από τους αγώνες των «μαζών». Είναι μήπως περίεργο ότι ποτέ δεν τιμάται η μάζα; Το πλήθος; Η κοινωνία έχει ανάγκη από εξαιρέσεις για να βιώσει τους κανόνες της· παντού το θεολογικό πρότυπο: O ένας που υπερβαίνει πάσα σύγκριση κι από κει και κάτω το πολυκέφαλο κοπάδι.

Σε πρόσφατο δημοσίευμα πληροφορηθήκαμε ότι ο ΣΚΑΪ ετοιμάζει μιαν «υψηλής πνοής τηλεοπτική παραγωγή» όπου θα αναδειχθούν οι «Μεγάλοι Έλληνες» με σκοπό να κατονομαστεί (επιτέλους...) ο πιο σημαντικός Έλληνας «όλων των εποχών». Η ιδέα βέβαια έρχεται απέξω, ανήκει στο Μπι Μπι Σι και είχε μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία και σε άλλες δεκαεπτά χώρες. Γιατί να μην είμαστε οι δέκατοι όγδοοι; Η ελάσσων λεπτομέρεια πάντως αφορά τον τρόπο ανάδειξης. Δεν πρόκειται φυσικά να βασιστεί στη γνωμοδότηση ειδικών, αλλά στην ψήφο του τηλεοπτικού κοινού. Πιο συγκεκριμένα, «στόχος του σταθμού δεν είναι τόσο η ανακήρυξη όσο η αποτύπωση της αντίληψης των σημερινών Ελλήνων».

Άλλος ένας θρίαμβος της δημοκρατίας. Τι είναι πιο δίκαιο; Πιο αποδεχτό; Πιο σώφρον; Η κοινή γνώμη. Η τηλεοπτική κάλπη. Μήπως έτσι πάμε στα χαμηλά για να βρούμε τα υψηλά; Μήπως ρωτάμε αυτούς που δεν ξέρουν για να μάθουμε; Διότι το ζήτημα δεν αφορά τη σημερινή κοινωνία ή τέλος πάντων την Ιστορία του νεότερου ελληνισμού, αλλά απλώνεται σε όλες τις εποχές. Άρα δεν μπορεί να μιλήσει η άμεση κοινωνική πείρα. Κυρίως η τηλεοπτική ψηφοφορία απευθύνεται στην παιδεία του σημερινού νεοέλληνα, στα όσα έμαθε και, πιο σωστά, στα όσα του μάθανε ή δεν του μάθανε.

Με κάποιο τρακ σκέπτεται κανείς: Mήπως μέσα στους 100 που πρέπει να κατονομαστούν θα έχουμε συνυπάρξεις όπου θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι; Διότι ο Πλάτων δεν μπορεί να λείπει, αλλά μήπως δεν ισχύει το ίδιο για τον Τσιτσάνη; Ο Μιλτιάδης ασφαλώς θα ευνοηθεί στην κάλπη, αλλά ο Κονδύλης θα μείνει πίσω; Γιατί να μην έχουμε μεσοτοιχία Ιουστινιανού και Κολοκοτρώνη; Πλούταρχου και Παπαδιαμάντη; Ιπποκράτη και Παπανικολάου; Γαληνού και Μητρόπουλου; Τα ζεύγη, προφανώς, μπορούν να πολλαπλασιαστούν κατά βούληση. Μέγας Αλέξανδρος και Κωλέττης, Δημήτριος ο Φαληρεύς και Ζαχαριάδης, Θεμιστοκλής και Καραμανλής, Αριστείδης ο δίκαιος και Μητσοτάκης, Μέγας Αθανάσιος και Παπανδρέου, Σαπφώ και Μοσχολιού.

Οι υπεύθυνοι του όλου εγχειρήματος ασφαλώς θα έχουν υπόψη τους ότι θα γίνει του Κουτρούλη ο γάμος. Το κοινό αίσθημα, όσο κι αν περιφρονείται, κατέχει κάποιον ευπαθή ζυγό αναφορικά με τα όμοια, τα ανόμοια, τη συνάφεια και την παταγώδη διαφορά. Αν υποθέσουμε ότι το καλούσαν να αναδείξει τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, σκάνδαλο δεν θα υπήρχε· ακόμα και τις μεταπολεμικές προσωπικότητες ή έστω τις μορφές του 20^ού αιώνα. Όταν όμως η ψηφοφορία ανοίγει το φακό και αγκαλιάζει την Ιστορία από καταβολής μέχρι σήμερα, ουσιαστικά θέτει το άλυτο ζήτημα της «συνέχειας» και των «ρήξεων» από τις οποίες πάσχει η Ιστορία μας.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μας. Μόλις προχθές, σε ιταλικό κανάλι, ακούσαμε να συγκρίνουν τον Μπερλουσκόνι με τον Ιούλιο Καίσαρα! Ανάλογες σαχλαμάρες μπορούμε να επινοήσουμε για πολλά κράτη. Με τη διαφορά ότι η δική μας περίπτωση είναι η πλέον ιδιάζουσα. Όταν η εθνική σου ιδεολογία σε αναγκάζει να επινοείς «παρών» σε όλες τις ιστορικές εποχές, να είσαι πανιστορικός και αιώνιος, τελικά την πληρώνουν τα διάσημα πρόσωπα διότι κάθε μορφή έχει το πλαίσιό της - με λάθος φόντο από υπεπροσωπικότητα καταντά καρικατούρα.

Η διαδικασία εκλογής των ιστορικών προσώπων έχει λάβει, πιστεύουμε, κάποια μέτρα· κάθε ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα να προτείνει έως πέντε ονόματα. Κατόπιν, οι πλειοψηφούσες προσωπικότητες θα παρουσιαστούν σε ισάριθμα ωριαία ντοκιμαντέρ ώστε να προκύψει ο πολυπόθητος πρίμους ίντερ πάρες. Άρα έχουμε το δικαίωμα να διερωτηθούμε: Με τι αίσθημα και με ποια κριτήρια θα ζυγιστεί ο Περικλής με τον Ναρσή ή τον Λέοντα τον Σοφό, ο Βενιζέλος με τον Πτολεμαίο τον Λάγου, ο Καζαντζίδης με τον Ρωμανό τον Μελωδό;

Η σκέψη ότι κάθε ιστορική εποχή θα κριθεί ξεχωριστά δεν ικανοποιεί, απεναντίας περιπλέκει τα πράγματα. Διότι εκεί θα φανεί η γύμνια του τηλεοπτικού πλήθους. Λόγου χάρη, η ελληνιστική εποχή τι φίλους μπορεί να έχει; Περιττό να μιλήσουμε για την εποχή των Πατέρων, όπου η άγνοια αφήνει εμβρόντητους τους πάντες. Πλανάται δηλαδή ο φόβος ότι από αυτή την πανιστορική ψηφοφορία ενδέχεται να προκύψει άλλο ένα «κρυφό σχολειό» που θα φέρει σε δύσκολη θέση τους διοργανωτές του σταθμού. Ο νεοέλληνας (εννοείται πως) έχει μεγάλη και ένδοξη ιστορία, με τη διαφορά ότι την «έχει» στο μέτρο που την ξέρει μέσες άκρες. Τον διακρίνει ειδικά το γνωστό φεμπλ: Από την αρχαιότητα κάνει ένα σάλτο και βρίσκεται στον 19ο αιώνα.

ΜΠΡΙΖΙΤ ΚΑΙ ΜΟΥΛΑΔΕΣ . . .

Για μία ακόμη φορά η γνωστή ηθοποιός και πρώην sex symbol σύρεται από τις Γαλλικές αρχές στα δικαστήρια, για «πρόκληση φυλετικού μίσους». Είναι η πέμπτη φορά που η στάρ οδηγείται στις δικαστικές αίθουσες, λόγω των σχολίων της για το Ισλάμ.

Από όταν αποτραβήχτηκε από την κινηματογραφική βιομηχανία, η Μπριζίτ Μπαρντό, έχει τραβήξει πολλές φορές πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας κατακρίνοντας «ευαίσθητα θέματα» όπως η μετανάστευση από μουσουλμανικές χώρες, αλλά και τα ισλαμικά θρησκευτικά έθιμα.

Τέσσερις φορές μέχρι τώρα, έχει αναγκαστεί να πληρώσει πρόστιμα, για διάφορες δηλώσεις της. Αυτή την φορά οι κατήγοροι ζήτησαν να διαταχθεί η δίμηνη φυλάκισή της και πρόστιμο 15 χιλιάδων ευρώ.

Χαρακτηριστικό ότι ο εισαγγελέας στην συγκεκριμένη δίκη, ζήτησε υψηλότερη ποινή για την Μπι Μπό, όπως την αποκαλούσαν, διότι έχει κουραστεί να την φέρνει στα δικαστήρια. Αυτή την φορά η φράση της, που προκάλεσε την επέμβαση του εισαγγελέα ήταν ότι η μουσουλμανική κοινότητα της Γαλλίας «καταστρέφει την χώρα μας και επιβάλλει τα έθιμά τους»

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ

Οι Περιπέτειες του Ορθού Λόγου

Η εφαρμογή του Ορθού Λόγου, των κανόνων, δηλαδή, της τυπικής λογικής στις κρίσεις μας δεν αποτελούσε πάντοτε αυτονόητο εργαλείο. Ούτε επίσης το περιεχόμενο του Λογικού παρέμεινε αμετάβλητο στους χρόνους που πέρασαν. Ο Ορθός Λόγος, μπορούμε να πούμε ότι «ανακαλύφτηκε» από τους αρχαίους Έλληνες στον καιρό της δόξας τους, και ότι με τη χρήση αυτού μπόρεσαν να παράγουν έργα θεατρικά, ποιητικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουν στα δεκανίκια έξωθεν δυνάμεων, αποκαλύψεων, μυστηρίων, δεισιδαιμονιών και προλήψεων.

Η παρακμή του ελληνισμού συνοδεύεται μοιραία και με την εξορία και παρακμή του ορθολογισμού, εποχή που συμπίπτει με την άνοδο και επικράτηση του χριστιανισμού και που συνιστά τον πρώιμο Μεσαίωνα. Το νέο παράδειγμα που κυριαρχεί είναι αυτό της πίστης, του δόγματος, της σωτηρίας της ψυχής, της εξ’ αποκαλύψεως αλήθειας αντί της κριτικής σκέψης. Η Θεολογία πλέον ταυτίζεται με τη Φιλοσοφία που σε αντίθεση με αυτήν, εδράζεται σε ένα στενό πυρήνα ανορθολογισμών, αποκλεισμένων από κάθε λογική διερεύνηση. Ο Ορθός Λόγος χάνει την πρωτεύουσα θέση του στο Μεσαιωνικό αξιακό σύστημα, εκτοπιζόμενος από την Πίστη, σαν ιεραρχικά ανώτερη δύναμη προσέγγισης της αλήθειας. Η επαναεισαγωγή της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στην Ευρώπη από τους Άραβες, με την κατάκτηση και κατοχή της Ιβηρικής, γίνεται κατά τον 8ο αιώνα, ενώ η προσπάθεια συμβιβασμού Πίστης και Λογικής και το πάντρεμα του Αριστοτελικού εμπειρισμού με το θεολογικό λόγο γίνεται αρκετά αργότερα, κατά τον 13ο αιώνα, με τον Θωμά Ακυινάτη. Από κει και πέρα, ο χρόνος αρχίζει να κυλά αντίστροφα πλέον για την πρωτοκαθεδρία της Πίστης.

Ο Ορθός Λόγος ξαναστήνεται, έμπλεος δόξης πλέον, στο βάθρο του κατά την Αναγέννηση και μετέπειτα στο Διαφωτισμό, (16ο-18ο αιώνα), με το να παίζει πρωτεύοντα ρόλο στη ρύθμιση της συμπεριφοράς των ανθρώπων, των μεταξύ τους σχέσεων και των σχέσεών τους με τη φύση. Η περαιτέρω έκρηξη των φυσικών επιστημών και πολύ αργότερα της τεχνολογίας θα του αποδώσει περισσότερα διαπιστευτήρια στα χρόνια που έρχονται.

Η υπέρμετρη όμως πίστη σε κάτι, στην προκειμένη περίπτωση στο Λογικό, δεν μπορεί παρά να γεννήσει αντίρροπες σκέψεις και δυνάμεις. Το ρομαντικό κίνημα κατά το 18ο-19ο αιώνα δεν αποτελεί παρά κίνημα εξύμνησης εννοιών και ιδιοτήτων παραγκωνισμένων από την ορθολογιστική λαίλαπα, όπως τα συναισθήματα, η φαντασία, το όνειρο, το ένστικτο, η διόραση. Τόσο ο ύστερος 19ος όσο και ο πρώιμος 20ος αιώνας σημαδεύονται από την πάλη του ορθολογικού και του ρομαντικού στοιχείου, απόρροια της οποίας είναι διάφορα επί μέρους κινήματα και στάσεις. Ο σουρεαλισμός, για παράδειγμα, στις αρχές του 20ου αιώνα, δεν είναι παρά μια ρομαντική αντίδραση στην εξύμνηση της ψυχρής λογικής, σαν του μοναδικού και αξιόπιστου παράγοντα πρόσληψης και εξήγησης του κόσμου, είτε του φυσικού, είτε των κοινωνιών. Από την άλλη μεριά, η ανάδυση και επικράτηση της «τεχνοκρατικής» λογικής, στο δεύτερο μισό του ίδιου αιώνα, δεν είναι παρά απόρροια της εκρηκτικής ανάπτυξης της τεχνολογίας και του νέου τρόπου οργάνωσης των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων.

Μέσα από την συνοπτική και αναπόφευκτα σχηματική αυτή ανασκόπηση, βλέπουμε την πορεία της Δύσης μέσα από διαδοχικούς κύκλους ορθολογικών και ανορθολογικών στάσεων, με πότε τη μία και πότε την άλλη στάση να κυριαρχεί.

Θα φανεί ίσως αρκετά παράξενο, αλλά το περιεχόμενο του Ορθού Λόγου δεν παρέμεινε αμετάβλητο στο χρόνο, καθώς αλλιώς αντιλαμβάνονταν το λογικό οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αλλιώς οι μεσαιωνικοί συνάνθρωποί μας, αλλιώς ο Καρτέσιος και αλλιώς οι συγκαιρινοί μας. Για παράδειγμα, αν ο Ορθός Λόγος αποτελεί προϋπόθεση Ελευθερίας, στους αρχαίους ημών προγόνους, η ελευθερία εκλαμβανόταν στην αρνητική της εκδοχή, δηλαδή σαν «ελευθερία από» δουλεία, κ.λ.π., ενώ στον νεωτερικό άνθρωπο σαν «ελευθερία για να...», δηλαδή στην θετική της εκδοχή. Δηλαδή, στην ερώτηση «τί είναι Λογικό;» καθ’ ένας απ’ αυτούς τους ιστορικούς ανθρώπους θα έδινε και διαφορετική απάντηση.

Οι διάφοροι τύποι της λογικής διαφέρουν ως προς τα αξιολογικά, μεθοδολογικά και διανοητικά τους εργαλεία και στο πώς κατανοούν τις σχέσεις ανάμεσα στο νου, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα.

Παρά ταύτα, σε όσους συνεχίζουν ακράδαντα να πιστεύουν σε μια γραμμική και απαρέγκλιτη πορεία της Ιστορίας προς ό,τι φαντασιώνονται ότι συνιστά Πρόοδο ή τελική λύση, με την επικυριαρχία του Ορθολογικού επί των σκοτεινών δυνάμεων, θα ήθελα να επισημάνω ότι το Ανορθολογικό είναι όχι μόνο προ των πυλών, μα τις έχει ήδη διαβεί με όλη την ορμή και τον κουρνιαχτό μιας Μεσαιωνικής λεγεώνας. Ήδη τις τελευταίες δεκαετίες, η αναβίωση και η επέλαση ενός εσμού ανορθολογισμών, όπως αστρολογία, ανατολικός μυστικισμός, ενεργειακή ιατρική, ομοιοπαθητική, ψευδοθρησκευτικές ή ημιεπιστημονικές θεραπείες, πνευματισμός, γιόγκα, κ.λ.π., δεν μπορεί να ιδωθεί παρά σαν αντίδραση στο βάρος και τον αντιανθρωπισμό του « Εργαλειακού/Τεχνοκρατικού Λόγου », ο οποίος και φέρεται σαν η κακέκτυπη, διαστρεβλωμένη εκδοχή του Ορθού Λόγου στη σύγχρονη εποχή.

Τί είναι όμως λογικό; Μπροστά στην αμηχανία που γεννά η ερώτηση, ο μέσος άνθρωπος σήμερα, θ’ απαντήσει ότι λογικό είναι ό,τι χρήσιμο, ό,τι εξυπηρετεί τον ίδιο και την κοινωνία, εφ’ όσον φυσικά αποτελεί μέλος της. Αυτός ο τύπος λογικής όμως, που ασχολείται με τα μέσα και όχι με τους σκοπούς, θεωρώντας τούς τελευταίους λογικούς εφ’ όσον εξυπηρετούν δικές του επιδιώξεις, είναι τελείως ξένος με τον τύπο εκείνο της λογικής που πρεσβεύει ότι ένας στόχος μπορεί να είναι λογικός καθ’ εαυτόν, χωρίς απαραίτητα ν’ αναφέρεται σε κάποιο είδος υποκειμενικού κέρδους, (Δείτε, Max Horkheimer, «Η έκλειψη του Λόγου», εκδ. Κριτική, 2004). Ο τελευταίος αυτός τρόπος σκέψης απαντάται στα μεγάλα φιλοσοφικά συστήματα του Πλάτωνα και Αριστοτέλη και στον Γερμανικό Ιδεαλισμό και είναι φανερό ότι είναι παντελώς ξένος με τον τρέχοντα τρόπο κατανόησης της λογικότητας μιας πράξης για παράδειγμα.

Τι είναι ο Εργαλειακός Λόγος; Είναι το είδος εκείνο της ορθολογικότητας που ασκούμε όταν υπολογίζουμε την οικονομικότερη προσαρμογή των μέσων σ’ ένα δεδομένο σκοπό. Η μεγίστη αποδοτικότητα, η καλλίτερη αναλογία κόστους/αποτελέσματος είναι το κριτήριο επιτυχίας της. Ακόμη, ο Εργαλειακός Λόγος, βάζει στον πυρήνα του μια ανορθολογική, αλλά πάντα υστερόβουλη, αρχή την οποία κατόπιν θέλει να εξυπηρετήσει με ορθολογικό τρόπο.

Ο "ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ" ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ

Ένα από τα πλέον αφόρητα δημοσιογραφικά κλισέ στην Ελλάδα είναι ο χαρακτηρισμός κάποιου ως «αιρετικού». Με τη συνήθη δημοσιογραφική αντιστροφή της πραγματικότητας, ο όρος σημαίνει αυτόν που εκστομίζει τις πιο μεγάλες κοινοτοπίες, συνήθως με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Κοινοτοπίες οι οποίες επαναλαμβάνονται από χίλια κανάλια, αλλά παρ’ όλα αυτά παραμένουν, υποτίθεται, «περιθωριακές» και «διωκόμενες».Έτσι χαρακτηρίζεται αιρετικός π.χ. ο Νίκος Δήμου ή ο Δημοσθένης Κούρτοβικ. Ο «αιρετικός» με τη βούλα των ΜΜΕ αποτελεί στον χώρο του πνεύματος το ακριβές αντίστοιχο του μικροαστού που, επειδή καβαλάει Χάρλεϊ, αυτοθαυμάζεται ως «και πολύ επαναστάτης». Όσο για τους πραγματικά αιρετικούς, όπως ο Μιχάλης Κατσαρός ή ο Ρένος Αποστολίδης, αυτοί χαρακτηρίζονται «γραφικοί», όταν δεν λοιδορούνται ανοικτά.Τελευταίος στη λίστα των «αιρετικών», ο εκ Γαλλίας ορμώμενος συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, ο οποίος, με το πρόσφατο βιβλίο του «μ.Χ.», τολμά να πλησιάσει ένα μέγιστο ελληνικό ταμπού και να μιλήσει θαρραλέα για το Άγιο Όρος, και κυρίως να επισημάνει τον συστηματικό διασυρμό του ελληνισμού και της αρχαίας σκέψης από την Εκκλησία. Έτσι τουλάχιστον το θέτει η Lifo, η οποία συνεχίζει ως εξής:Το θέμα του μ.Χ., όπως το συνοψίζει ο συγγραφέας του, είναι το κενό 13 αιώνων πνευματικής γραφής, από τον 5ο αιώνα, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε τη Σχολή Φιλοσοφίας της Αθήνας, μέχρι την Επανάσταση του ’21. Βασικός ήρωας του βιβλίου του είναι ένας 24χρονος φοιτητής από την Τήνο, που αγαπά τους προσωκρατικούς φιλοσόφους. Η Ναυσικά, η πλούσια ηλικιωμένη κυρία που τον φιλοξενεί στην Αθήνα, του ζητάει κάποια στιγμή να βρει τον χαμένο αδελφό της που έχει γίνει μοναχός στο Άγιο Όρος. Η έρευνα του νεοφώτιστου ιστορικού θα φέρει τελικά στο φως δεκάδες πραγματικές και εν πολλοίς άγνωστες πληροφορίες για το Άγιο Όρος.Μάιστα. Ο φοιτητής αγαπά τους προσωκρατικούς (δείγμα ότι έχουμε εμπεδώσει την αρχαία σκέψη). Ας εξετάσουμε ορισμένες από αυτές τις πραγματικές και εν πολλοίς άγνωστες πληροφορίες για το Άγιο Όρος, όπως προκύπτουν από συνεντεύξεις του συγγραφέα στα ΝΕΑ, τη Lifo και την Ελευθεροτυπία:Μη φανταστείτε ότι ο καλός συγγραφέας ακολουθεί τον εύκολο δρόμο, του λίβελου, της καταγγελίας και των αποκαλύψεων. Ακόμα κι αν διαβάσετε ότι οι σύγχρονοι μοναχοί αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στο διαδίκτυο παρά στην προσευχή. Και αποκαλούν σκωπτικά μία από τις κρυμμένες κεραίες κινητής τηλεφωνίας στον Άθω “Παναγία η Παναφονίττισσα” (...) Δεν είναι γνωστό ότι αυτοκτονούν οι νέοι μοναχοί στο Όρος, δεν είναι γνωστό ότι υπάρχει ένα τελείως παράνομο σχολείο που λειτουργεί εκεί, με τα παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς γυναίκες, ένα δήθεν κανονικό γυμνάσιο και λύκειο όπου συμβαίνει αυτό το τερατώδες πράγμα.Μ οναχοί λοιπόν που «περισσότερο σερφάρουν παρά προσεύχονται» — όταν δεν αυτοκτονούν. Α, και έχουν δώσει σκωπτική ονομασία σε κεραία κινητής τηλεφωνίας. Πραγματικά συγκλονιστικές οι καταγγελίες του μεγάλου συγγραφέα. Ανακάλυψε, επίσης, με λίγους μόνο αιώνες καθυστέρηση, την Αθωνιάδα Σχολή, όπου τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς γυναίκες. Πρωτάκουστο σκάνδαλο. Άραγε, για τα πολλά (και διάσημα) σχολεία και οικοτροφεία αρρένων ή θηλέων, από τις Η.Π.Α. ως τη Γαλλία, έχει ακούσει, ή να περιμένουμε νέο «Κατηγορώ» μόλις τα ανακαλύψει και αυτά; Έχει όμως και άλλα να καταγγείλει:[Πήγα στο Άγιο Όρος] δυο φορές: μία στην αρχή και μία στο τέλος. Εγώ πιστεύω πως το βιβλίο μου είναι γραμμένο χωρίς εμπάθεια – γνώρισα κι ανθρώπους χαριτωμένους, ανθρώπους με κρίση, χαρακτήρα και προσωπικότητα. Δεν είναι όλοι σκλάβοι. Γιατί εκεί κάθε μοναστήρι λειτουργεί σαν βυζαντινή πολιτεία, με έναν μικρό αυτοκράτορα κι ένα υπηρετικό προσωπικό. Και η ηγεσία ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το χρήμα και την εξουσία. Είναι κρατίδια αυτά τα μοναστήρια, των οποίων το χαρακτηριστικό είναι αφενός ότι είναι πάμπλουτα κι αφετέρου ότι περιφρονούν βαθύτατα την Ελλάδα. Σπανιότατα βλέπεις ελληνική σημαία, μιλούν για την Ελλάδα σαν μια παρακατιανή αυτοκρατορία του Βυζαντίου. Η Ελλάδα τούς ενδιαφέρει μόνο στο μέτρο στο οποίο μπορεί να τους δώσει λεφτά. (...) Δεν δέχομαι ότι, εν ονόματι αυτού του αλόγιστου και αδικαιολόγητου κατά τη γνώμη μου σεβασμού, μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε τερατώδεις αυθαιρεσίες. (...) Πρόκειται για ένα χώρο μίσους. Ειρωνεύτηκα ένα μοναχό. Τον ρώτησα “Μα ποιον αγαπάτε εσείς;”. “Ε, το Θεό” μου απάντησε. Πυροβολούν από τα βράχια τους αρχαιολόγους που βρίσκονται στη θάλασσα 200 μέτρα μακριά από την ακτή και κάνουν τις έρευνες για να βρουν τα συντρίμμια του περσικού στόλου, γιατί ανάμεσά τους είναι μερικές γυναίκες.Υπηρετικό προσωπικό, λοιπόν, οι μοναχοί, που ζουν σε ένα χώρο μίσους, και οι οποίοι περιφρονούν βαθύτατα την Ελλάδα, αφού σπανιότατα βλέπεις ελληνική σημαία εκεί (μόνο κάτι σημαίες της ΑΕΚ αναγνώρισε αναρτημένες εκεί ο συγγραφέας). Και βέβαια ακροβολίζονται και πυροβολούν από τα βράχια τους αρχαιολόγους στα 200 μέτρα. Βαθιά επιτόπια μελέτη μοιάζει να διέπει όλον αυτό τον πληροφοριακό πλούτο. Χαρακτηρίζονται δε οι απόψεις του κ. Αλεξάκη από ιδιαίτερη αμεροληψία και πρωτόγνωρο για τα ελληνικά γράμματα πνευματικό βάθος. Δεν υστερεί ούτε στην ιστορική ανάλυση:Το θέμα του μ.Χ., όπως το συνοψίζει ο συγγραφέας του, είναι το κενό 13 αιώνων πνευματικής γραφής από τον 5ο αιώνα, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε τη Σχολή Φιλοσοφίας της Αθήνας μέχρι την Επανάσταση του ’21.Δεκατρείς αιώνες ιστορίας τούς διαγράφει με μια μονοκονδυλιά ως κενό πνευματικής γραφής. Ή, όπως το θέτει ένας ήρωας του βιβλίου, ο χριστιανισμός, αγαπητέ μου φίλε, δεν συνεχίζει την αρχαιότητα, απλά την ακολουθεί όπως η νύχτα ακολουθεί τη μέρα. Η θεολογία αναιρεί τη φιλοσοφία. Η πρώτη απαντά σε όλα, ενώ η δεύτερη ξέρει κυρίως να ρωτά. Τι άλλο θέλουμε για να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν βαθύ γνώστη της ιστορίας του Πνεύματος, όχι σαν τους ουτιδανούς Ράνσιμαν, Μπλοχ, Κουκουλέ, Σβορώνο, Παπαϊωάννου, Αρβελέρ, Τατάκη — γενικά όλους τους ιστορικούς του βυζαντινού πολιτισμού; Άλλωστε, δεν καινοτομεί μόνο στην ιστορική του αντίληψη. Αντίστοιχα εμπεριστατωμένη άποψη έχει και στα πνευματικά ζητήματα, αφού, κόντρα σε όλους τους διανοητές, μελετητές και πνευματικούς ανθρώπους, αλλά κοντά σε επίσης αιρετικά και εμπεριστατωμένα έντυπα, όπως ο Δαυλός και το Διιπετές, δεν έχει καμία διάθεση να αναγνωρίσει στον μοναχικό βίο της αθωνικής πολιτείας κάποια πνευματική διάσταση.Ο «αιρετικός» Βασίλης Αλεξάκης, για το αιρετικό έργο του «μ.Χ.», κέρδισε πρόσφατα το (επίσης αιρετικό, φανταζόμαστε) Μεγάλο Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας. Δεν ξεχάστηκε όμως και η προηγούμενη προσφορά του: Αμέσως μετά τη βράβευση ταξίδεψε στην Κεντρική Αφρική, στο Μπανκί. Σε ειδική τελετή που έγινε στο πανεπιστήμιο, τον τίμησε η μισή κυβέρνηση της χώρας. Κι αυτό λόγω ενός βιβλίου με τίτλο «Κουβέντες από την καρδιά της Αφρικής», για την έκδοση του οποίου είχε ο ίδιος ο Αλεξάκης την πρωτοβουλία. Το βιβλίο αυτό οι άνθρωποι της κυβέρνησης το θεωρούν ιστορικής σημασίας, και όχι άδικα. Ο Βασίλης Αλεξάκης κινητοποίησε τοπικούς συγγραφείς, αλλά και το γαλλικό κράτος ως χρηματοδότη, για να εκδοθεί λογοτεχνία στην τοπική γλώσσα, τα σάνγκο. Είναι γνωστή η σχέση του γαλλικού κράτους με την Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία – και την «κυβέρνησή» της. Μια άγρια ιστορία αποικιοκρατίας, πολέμων, σφαγών, εκμετάλλευσης και ιμπεριαλισμού, η οποία συνεχίζεται ακλόνητη ως τις μέρες μας, διαβάστε. Άραγε καταγγέλλονται όλα αυτά στο βιβλίο, το οποίο εκδόθηκε με το γαλλικό κράτος ως χρηματοδότη; Ή οι αιρετικοί δεν ασχολούνται με αυτά τα επουσιώδη ζητήματα;Μετά τόσης αιρετικίλας και σύγκρουσης με το κατεστημένο, έρχονται στο νου τα λόγια του Τσέστερτον: Ακούμε συχνά στις μέρες μας για την τόλμη ή το κουράγιο με το οποίο κάποιος επαναστάτης τα βάζει με μια γηραιά τυραννία ή μια απαρχαιωμένη προκατάληψη. Στην πραγματικότητα υπάρχει τόσο λίγη τόλμη στο να επιτίθεσαι σε γηραιούς ή απαρχαιωμένους στόχους όσο υπάρχει στο να παλεύεις με τη γιαγιά σου. Ο πραγματικά θαρραλέος είναι αυτός ο οποίος πολεμάει τυραννίες καινούργιες σαν τη σημερινή ημέρα και προκαταλήψεις φρέσκες σαν μπουμπούκια.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΠΑΛΙ !

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος , τέτοιες ημέρες , η ίδια και πάλι "σύφιλη" του Πάσχα ! Ο Γαϊτάνος κι ο Τσιρώνης είναι το σήμα κατατεθέν της Ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης . Σφαγμένα κατά χιλιάδες τα αρνάκια που παρελαύνουν κρεμασμένα στα τσιγκέλια των κρεοπωλών και προσφέρουν , αν μη τι άλλο , ένα περίεργο τουλάχιστον θέαμα λόγω του εθίμου που παρεμπίπτοντος , δεν είναι Ελληνικό , η σκούφια του κρατάει από τους Εβραίους . Είναι το αρνί του Πάσχα της Παλαιάς Διαθήκης . Τέλος πάντων ! Συνεχίζουμε . . . Επίσης η τηλεόραση , θα μας σκίσει στις ταινίες βιβλικού περιεχομένου με τους γνωστούς της ήρωες Αβραάμ , Μωυσή και Ιακώβ . Σούπερ σταρ ο Ιησούς ο Ναζωραίος . Η σκληρότερη στιγμή του την Παρασκευή που ονομάζεται Μεγάλη , τότε πεθαίνει πάνω στο σταυρό . Η καλύτερη , την Κυριακή τα ξημερώματα που ανασταίνεται ! Το Πάσχα ! Τώρα όσοι αρνούνται να πιστέψουν τις βλακείες αυτές ή το αντιλαμβάνονται όλο αυτό με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο , μάλλον θα πρέπει να είναι ψύχραιμοι και απλά να χαίρονται τις γιορτινές μέρες αποφεύγοντας να μιλήσουν ουσιαστικά, διότι απλά δεν υπάρχει ουσία σε όλο αυτό το γλεντοκόπημα της ανθρώπινης ψυχής . Σίγουρα είναι πολύ καλύτερο να το δεις έτσι, αν δεν είσαι κάποιος που έχει παραμερίσει την κουρτίνα της πίστης στο θεό δίχως να θέτεις ερωτήματα στον ίδιο τον εαυτό σου για την ποιότητα της πίστης αυτής . Κάποιο είδος προπαγάνδας μοιάζει να υφαίνει κανείς αυτές τις μέρες μέσω της τηλεόρασης και η δόση που δίνεται στην κοινωνία αρκετά ισχυρή . Ο Χριστός είναι θεός και όποιος τον έχει γραμμένο, τον Ιησού, αυτές τις μέρες "ειδικά" , λογίζεται ύποπτος ! Κι αν δεν είναι έτσι είναι κάπως έτσι . . . . Μερικοί πειθαναγκάζονται πραγματικά , πάνε να κοινωνίσουν . Δεν θέλω να χαρακτηρίσω το γεγονός . . . Παρ΄όλα αυτά όμως τις γουστάρω τις μέρες αυτές . Και μόνο που είναι γιορτή , είμαι ικανοποιημένος . Πάντοτε αγαπούσα τις γιορτές και πάντα θα τις αγαπώ όσα χρόνια κι αν περάσουν , ό,τι και να γιορτάζουν ! Αυτό κρατάω τελικά και είναι για μένα το ιδανικό ! Εύχομαι στον κάθε έναν να κάνει αληθινή την πιο τρελή του επιθυμία !

ΘΑΥΜΑ ΑΠΑΤΗ !

Για σειρά ετών, αναγνώστες μου με εξαιρετική συχνότητα και επιμονή, ζητούσαν την γνώμη μου για το "θαύμα" του φωτός της Ιερουσαλήμ. Η σταθερή μου απάντηση, ήταν, πως δεν είχα ιδέα για το τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει, στην ετήσια εμφάνιση του αξιοπερίεργου φωτός της Ιερουσαλήμ.

Να όμως, που εξ αφορμής της θαρραλέας καταγγελίας του Κοραή, ήρθε η στιγμή, όχι μόνο να θυμηθούμε κάτι από το μεγαλείο του, αλλά και να απομυθοποιήσουμε οριστικά, το λεγόμενο «άγιο φως» της Ιερουσαλήμ! Το κείμενο: «περί του εν Ιεροσολύμοις «αγίου φωτός», του Αδαμαντίου Κοραή, που παρουσιάζουμε εδώ ολόκληρο μετά από σχεδόν δύο αιώνες αποσιώπησης, αποτελεί το δίχως άλλο, ένα μικρό μόνο μέρος της συνολικής βιβλιοθήκης των σοφών Ελλήνων, που οι εξουσιαστικές σκοπιμότητες και η συνομωσία της σιωπής, έριξαν στην αφάνεια.

Η συνταρακτική αυτή κριτική του Κοραή, απέναντι στο ψευδές, όπως καταγγέλλει θαύμα της αφής του "αγίου φωτός" στα Ιεροσόλυμα, πετάχτηκε εσκεμμένα στον καιάδα της ανυπαρξίας, με συστηματική παρασιώπηση και άλλους, γνωστούς και άγνωστους, αλλά εν τέλει, εξαιρετικά αποτελεσματικούς μηχανισμούς. Εκατόν εβδομήντα έξη χρόνια μετά την συγγραφή της, η αριστουργηματική αυτή τολμηρότατη κριτική του Κοραή, αντί να κοσμεί την παιδεία μας, σαν μια εθνωφελής ιστορική κριτική πραγμα-τεία, που αποκαλύπτει θεολογικές αθλιότητες και χαλιναγωγεί την κοινωνική μάστιγα της θρησκευτική δεισιδαιμονίας, παραμένει άγνωστη καθώς "κάποιοι" κατόρθωσαν να την αποκρύψουν, ακόμα και από τους φιλομαθέστερους των Ελλήνων!

Η εξήγηση βέβαια, της πολύχρονης αυτής, έντεχνης λογοκρισίας του έργου του, αλλά και της μόνιμης υποτίμησης του Κοραή στους εκπαιδευτικούς κύκλους, είναι προφανής: εκατόν ογδόντα ένα χρόνια μετά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης κατά των Τούρκων, οι Έλληνες εξακολουθούν να ζουν σε καθεστώς πολιτισμικής καταπίεσης και να υφίστανται έναν πνευματικό μαρασμό, ανάλογο ή και αφανιστικότερο από εκείνον που επέβαλε ο ζυγός της ωμής Οθωμανικής σκλαβιάς.

Η επανεμφάνιση λοιπόν και η πλατιά διάδοση τέτοιων κειμένων, δεν αποτελεί μόνο χρέος τιμής προς τον "ιεροφάντη" της απελευθέρωσης μας Κοραή, αλλά και στοιχειώδες μέτρο αντίστασης, προς τους σημερινούς επίδοξους δεσμώτες της πνευματικής μας ελευθερίας. Με την ανάγνωση τέτοιων κειμένων, οι Έλληνες έχουμε μια θαυμάσια ευκαιρία επανεκτίμησης των πραγματικών ιστορικών δεδομένων, της διαχρονικής αναμέτρησής μας, με τις δυνάμεις που κατατρέχουν ακόμα το πολύπαθο Γένος των Ελλήνων, αλλά και πολύτιμες ευκαιρίες σπουδής, πάνω στην συμπεριφορά των αιώνιων εχθρών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ανεξάρτητα λοιπόν από το αν θα συμφωνήσει κανείς ή όχι, με την βαρύτατη καταγγελία του Κοραή, για την πλαστότητα του "ιερού" φωτός της Ιερουσαλήμ και μόνο το γεγονός της συστηματικής παρασιώπησης της σοβαρότατης αυτής καταγγελίας του, από την πνευματική κληρονομιά των Ελλήνων, αποτελεί βαρύ πολιτισμικό αδίκημα, αλλά και οριστική απόδειξη, μιας υφιστάμενης, δόλιας πνευματικής δικτατορίας.

Μιχάλης Καλόπουλος

ΦΟΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ένα μουσείο στην Αγία Πετρούπολη, της Ρωσίας, έχει αφαιρέσει μια αρχαία εικόνα απεικονίζοντας τον Ιησού Χριστό από την επίδειξη επειδή το κομμάτι του "ενεργειακού τομέα" της τέχνης σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες έχει σκοτώσει διάφορα μέλη του προσωπικού.

Ένας καθηγητής στο Hermitage Museum λέει ότι είχε παραπονεθεί για τα αποτελέσματα της εικόνας για χρόνια, εξέθεσε τον τηλέγραφο του Λονδίνου. Ισχυρίζεται ότι έχει οδηγήσει στο θάνατο διάφορων εποπτών στις εγκαταστάσεις .

"Είναι ένα ανεξήγητο φαινόμενο και άρχισε πολύ καιρό πριν,"έλεγε ο Boris Sapunov στο έγγραφο. "Τρεις ή τέσσερις άνθρωποι πέθαναν από ασθένειες, και η σύμπτωση άρχισε να μου κάνει να σκεφτώ . Δεν θα εκτεθεί άλλο.

"Η εικόνα δημιουργήθηκε από διάφορους καλλιτέχνες, αλλά είναι το μέσο τμήμα, που χρωματίζεται από έναν μαθητευόμενο, ο οποίος έχει έναν αρνητικό βιο - τομέα."
Ο Sapunov ισχυρίζεται αρχικά τα προβλήματα υγείας επίδειξης μόνο προκαλούμενα δευτερεύοντα, όπως την υψηλή πίεση αίματος ή τη γενική δυσφορία.

Ο καθηγητής επέστησε αρχικά την προσοχή στο πρόβλημα με την επαφή ενός ρωσικού ταμπλοειδές, το Komsomolskaya Pravda. Αφότου η δημοσίευση μιας ιστορίας η "εικόνα δολοφόνων στο Hermitage Museum," το μουσείο άρχισε να λαμβάνει τις καταγγελίες από τα ανησυχημένα μέλη του κοινού.

Ο Vyacheslav Gubanov, ένας τοπικός γιατρός διεύθυνε σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες μια ανάλυση της εικόνας. "Αυτή είναι μια θαυμάσια εικόνα, πολύ ισχυρή," ειπε ο Gubanov στη Pravda της Ρωσίας. "Δεν είναι ένοχο της παραγωγής των ανθρώπων να αισθανθούν κακό. Παράγει τη δύναμη, η οποία κάνει τον ανθρώπινο εγκέφαλο να δονηθεί σε μια υψηλή συχνότητα. Όχι κάθε άνθρωπος δεν μπορεί να το αντέξει αυτό.
Πιθανότατα, την εικόνα προοριζόταν για την ελίτ, όχι για τους κοινούς ανθρώπους." Συνεχίζοντας ο Gubanov, "δεν υπάρχει κανένας μυστικισμός για αυτό. Όλα μπορούν να εξηγηθούν με τη φυσική. Τα υψηλής συχνότητας σήματα διαμορφώνουν το "βιοπεδίο" οποιουδήποτε αντικειμένου διαβίωσης ή μη-διαβίωσης, συμπεριλαμβανομένων των εικόνων. Εάν κάποιος έρχεται μέχρι αυτο, η ακτινοβολία της εικόνας θέτει τη συχνότητα της ακτινοβολίας του εγκεφάλου. Το βιοπεδίο μιας εικόνας βοηθά τους ανθρώπους να βρούν μια έξοδο ενός προβλήματος ο πιστός σκέφτεται ότι είναι ένα θαύμα." Ο Pavel Goskov, ένας καθηγητής του κρατικού τεχνικού πανεπιστημίου, που εξηγείται στον πειραματισμό της Pravda που γίνεται στις εικόνες. "Όσο παλαιότερη η εικόνα, η περισσότερη δύναμη αυτό μπορεί να παραγάγει," λέει ο Goskov .

"Πραγματοποιήσαμε διάφορα πειράματα με τις εικόνες. Παραδείγματος χάριν, βάζουμε ένα ποτήρι του ύδατος μπροστά από μια εικόνα ακριβώς για 10 λεπτά. Κατόπιν, χύσαμε το χρεωμένο και κοινό ύδωρ σε δύο κύπελλα που γέμισαν με τα σιτάρια σίτου. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο: Ο σίτος αυξανόταν πολύ καλύτερα στο χρεωμένο ύδωρ. Σύμφωνα με την έρευνά μας, η ιερή εικόνα τριάδας είναι η ισχυρότερη. Μερικοί άνθρωποι λένε, μπορούν ακόμη και να αισθανθούν τη δύναμή του." Μερικοί στο μουσείο δεν είναι πεπεισμένοι

ΣΥΝΟΜΟΣΙΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ

«Η έννοια της συνωμοσίας» εμφανίζεται ως η σύνθεση μιας ποικιλόμορφης μεθόδου ευρύτατης εποπτείας, ειδικής συνεννόησης και μυστικών χειρισμών, η οποία καλύπτει την ανάγκη για τη διασφάλιση του ελέγχου, για την εσωτερική επίδραση σε σημαντικές διαδικασίες και για τη συντονισμένη επίθεση εναντίον ενός στόχου. Όλες οι πολύπλοκες διαδικασίες στον κόσμο μας που απαιτούν την ανάμιξη ειδικών ανθρώπων για την επίτευξη των σκοπών τους, δημιουργούν έναν «εσωτερικό κύκλο», ο οποίος έχει μεγαλύτερη εποπτεία πάνω στις λειτουργίες και στις αλληλεπιδράσεις τους και είναι υπεύθυνος για το συντονισμό δραστηριοτήτων, άρα καταλήγει σε κάποια μορφή συνωμοσίας.

Επίσης, πάντοτε υπάρχει η ενεργή τάση για μεγαλύτερο έλεγχο, συντονισμό και επιρροή – και αυτή η τάση οδηγεί σε μυστικές δραστηριότητες ενοποίησης, αυτών των εσωτερικών κύκλων, υπό τη στέγη μιας μεγαλύτερης συνωμοσίας. Συνήθως, όλοι οι εσωτερικοί κύκλοι τέτοιων δραστηριοτήτων δέχονται ευχαρίστως να συμμετέχουν στο «μεγάλο σχέδιο», γιατί αυξάνουν τις επιρροές τους για την επίτευξη του δικού τους στόχου, μέσα από την επίτευξη του γενικού στόχου. Ενώ, ταυτόχρονα, συνωμοτούν εκ νέου, για να πάρουν αυτοί τα πράγματα στα χέρια τους κάποια δεδομένη στιγμή, εις βάρος ων «συμπαικτών» τους…»

Νομίζω ότι έμμεσα ή άμεσα – όπως το καταλαβαίνει ο καθένας – ο παραπάνω ορισμός περιγράφει τη λειτουργική μορφή του κόσμου μας, ο οποίος στην καρδιά της μηχανής του πιστεύω ότι κρύβει τα δυναμικά και πολυσύνθετα σχέδια μυστικών εταιριών, που κυβερνούν από τα παρασκήνια τις τύχες της ανθρωπότητας… ο πρώτος μέγας δάσκαλος της επιστήμης της συνωμοσίας ήταν ο θρυλικός Χασάν Ι Σαμπάχ, ο επονομαζόμενος και Γέρος του Βουνού, Πέρσης Ισμαηλίτης σοφός που έζησε τον 11ο αιώνα, ιδρυτής του μυστικού τάγματος των Ασσασσίνων (ή Χασασίνων ή Χασιντίμ). Μέσα από το απόρθητο ορεινό κάστρο «Αλαμούτ», (που σημαίνει «Αετοφολιά» στα περσικά – απ’αυτό και ο Χίτλερ είχε δώσει το ίδιο όνομα στο απρόσιτο ορεινό καταφύγιό του), κυβερνούσε μυστικά ολόκληρο τον αραβικό κόσμο.

Η μέθοδος του ήταν φαινομενικά απλή: μέσα από τη χρήση ναρκωτικών, όπως το χασίς (που έχει πάρει το όνομά του από αυτούς) και μυστικών διδασκαλιών, υποσχόταν στους οπαδούς του την παραμονή τους σε ονειρικούς παραδείσους με αντάλλαγμα την απόλυτη αφοσίωσή τους. Αψηφούσαν κάθε κίνδυνο και δεν υπολόγιζαν τη ζωή τους, ούτε δίσταζαν να αυτοκτονήσουν για να μη συλληφθούν. Τοποθετούσε τους Ασσασσίνους του δίπλα σε όλους τους σημαντικούς άντρες της εποχής, οι οποίοι γινόντουσαν άνθρωποι της απόλυτης εμπιστοσύνης τους για πολύ καιρό χωρίς ούτε ένα δείγμα ύποπτης συμπεριφοράς. Ζούσαν πλαστές ζωές, με πλαστές προσωπικότητες. Εκτός από το ότι μάθαινε τα πάντα για αυτούς, κάποια στιγμή ο σαμπάχ έδινε π.χ. μια διαταγή δολοφονίας. Έπειτα ανακοίνωνε ότι το είχαν κάνει οι Ασσασσινοί του. Ουσιαστικά, ήταν η πρώτη τρομοκρατική οργάνωση. Οι πάντες έτρεμαν στην σκέψη ότι μπορεί να είχαν έναν Ασσασσίνο δίπλα τους.

Μπορεί να ήταν οποιοσδήποτε: η γυναίκα τους, ο καλύτερός τους φίλος, ο υπασπιστής τους, ο αδελφός τους, ο μάγειράς τους…. Όλοι έτρεμαν τον Γέρο του Βουνού κι έτσι όλοι έκαναν ότι τους έλεγε – και κανείς δεν τολμούσε να του αντιταχθεί, γιατί ο Σαμπάχ μυστηριωδώς το μάθαινε αμέσως και έδινε εντολή δολοφονίας. Άλλωστε η λέξη assassin, που στα αγγλικά σημαίνει «δολοφόνος», προέρχεται από την ονομασία του τάγματος. Δεν υπήρχε τομέας της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, που να μην ελεγχόταν μυστικά από τους Ασσασσίνους. Ουσιαστικά ο Σαμπάχ είναι μάλλον ο πρώτος που εφάρμοσε αλληλεπιδραστικές τεχνικές διείσδυσης, εποπτείας και ελέγχου – και μεγάλο μέρος από τις γενικές γνώσεις μας πάνω σε αυτά τα ζητήματα (από την απόκρυφη μέχρι την επιστημονική πλευρά τους) προέρχονται από αυτόν. Η ίδια η ιδέα ενός σκοτεινού εγκεφάλου που δρα απομονωμένος και με ανεξιχνίαστους συντονισμένους τρόπους στα παρασκήνια, κυβερνώντας μυστικά την κοινωνία, έχει την πρώτη αυθεντική της ρίζα στο Γέρο του Βουνού, τουλάχιστον με τον τρόπο που την επεξεργαζόμαστε σήμερα.

Ας ρίξουμε μια ματιά στην τεχνοτροπία των μυστικών εταιριών διείσδυσης. Ας κοιτάξουμε μια πρόχειρη περιγραφή, που μπορεί να εξηγήσει το ζήτημα με απλά λόγια: φανταστείτε ότι είμαστε μια πολύ ενωμένη και πιστή παρέα – και αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε να ελέγξουμε τα πράγματα σε έναν χώρο, σε μικρή ή σε μεγάλη κλίμακα, σε έναν τομέα δραστηριοτήτων ή σε ένα κράτος, ή γιατί όχι και σε ένα κομμάτι του κόσμου. Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε; Καταρχήν χρειαζόμαστε ένα δίκτυο γνωριμιών, το οποίο μπορούμε σχετικά εύκολα να δημιουργήσουμε – αν είμαστε αποφασισμένοι, εχέμυθοι και πολύ οργανωμένοι – κάτι που να ασχολείται με «ειδικά» θέματα που θα ενδιέφεραν σημαντικούς ή «κομβικούς» ανθρώπους (άνθρωπος – κλειδιά). Με την ασυνείδητη βοήθεια αυτού του μεταμφιεσμένου δικτύου επαφών, μπορούμε να προωθήσουμε τους ανθρώπους της παρέας (που ο αρχικός «εσωτερικός πυρήνας» της μεγαλώνει σιγά - σιγά με επιλεγμένα νέα μέλη) σε σημαντικές θέσεις – κλειδιά στους κρατικούς μηχανισμούς (φαινομενικά απλές ή και φανερά σημαντικές) και σε άλλα σημαντικά πόστα, θέσεις που θα τις έχουμε εντοπίσει με πολύπλοκο σχεδιασμό, τον οποίο μπορούμε να αποκτήσουμε με δική μας στρατηγική εποπτεία πάνω στη ροή της πληροφορίας, κυρίως από λεπτομέρειες που ο περισσότερος κόσμος δεν τις δίνει σημασία, αλλά εμείς βγάζουμε τρομερά συμπεράσματα από το συνδυασμό τους. Αυτό χρειάζεται απλώς πληροφόρηση, παρατηρητικότητα και συγκριτική μελέτη, μια δουλειά τελείως ανάλογη με αυτή των μυστικών Υπηρεσιών Πληροφοριών. Επιπλέον, για κάποιους που ασχολούνται με αυτά τα πράγματα, το παντοδύναμο βασίλειο της γραφειοκρατίας είναι το αγαπημένο του ταμπλό, γιατί παρέχει λεπτομέρειες χωρίς να φαίνεται αυτός που τις ερευνά και η πολυπλοκότητα του συμβάλλει στη συγκάλυψη των κινήσεων.

Οι άνθρωποί μας στις θέσεις κλειδιά ζουν κανονικά τη ζωή τους, μόνο που σε κάποια στιγμή δεν πατούν – ή πατούν – ένα κουμπί όταν χρειάζεται, προωθούν έναν άλλο δικό μας σε κάποιο πόστο, μας δίνουν μια πολύτιμη απόρρητη πληροφορία, προωθούν με ειδικούς τρόπους μια δική μας οδηγία στον τομέα τους, μπλοκάρουν κάποια ανεπιθύμητη κίνηση, κ.α. και όλα αυτά με τόσο λεπτούς τρόπους που δεν είναι ανιχνεύσιμοι, αλλά ακόμη και αν εντοπιστούν το πολύ να καεί ένα μας χαρτί, αλλά συνεχίζουμε να έχουμε την τράπουλα, κι έτσι απλώς το αντικαθιστούμε (πολλές φορές το καίμε και επίτηδες, ως αντιπερισπασμό). Όσο πιο ανοργάνωτο είναι ένα κράτος, τόσο αδύνατον είναι να εντοπιστούν οι κινήσεις και οι προθέσεις μας μέσα στο γενικό μπέρδεμα, αν και δυσκολευόμαστε λίγο περισσότερο λόγω ειδικών σχεδιασμών που χρειάζονται. Όσο πιο οργανωμένο είναι ένα κράτος, για μας δεν αλλάζει τίποτε σπουδαίο, απλά τα πράγματα γίνονται αντίστροφα, δυσκολευόμαστε λίγο περισσότερο στη συγκάλυψη των κινήσεών μας, αλλά ο σχεδιασμός είναι πολύ πιο εύκολος, γιατί δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου απρόβλεπτοι παράγοντες. Δηλαδή, αν όλα δουλεύουν ρολόι στο ταμπλό που θέλουμε να παίξουμε, φροντίζουμε απλών να λέμε πάντα σωστά την ώρα, γιατί υπάρχει έλεγχος επιβεβαίωσης, αλλά γνωρίζουμε τι θα δείχνει το ρολόι αύριο την ίδια ώρα. Αν το ρολόι είναι ξεκούρδιστο και δείχνει ότι θέλει, τότε κανείς δεν μπορεί να ελέγξει το δικό μας χρονοδιάγραμμα, δεν ξέρουμε βέβαια τι θα δείχνει αύριο. Αλλά μπορούμε εύκολα να επιβάλλουμε τη δική μας ώρα (πχ αναλογιστείτε τι συνέβη στην γειτονική μας Αλβανία, με τα συστήματα πυραμίδα που ουσιαστικά κατέλυσαν το κράτος…). Και αν ξαφνικά κάποιος από το παιχνίδι, που του έχουμε δώσει εμείς δύναμη για να κινεί τα νήματα που του λέμε, υπερτιμήσει τον εαυτό του και αποφασίσει να αποκοπεί για να παίξει μόνος του, τι κάνουμε;

Για αυτό πρέπει να έχουμε μια ομάδα εκτελεστών (και υπάρχουν πολλοί τρόποι εκτέλεσης ενός ανθρώπου) για να ασχολείται με αυτούς τους αποσχισθέντες, γιατί όχι και με τα πρότυπα των Ασσασσίνων, αφού είναι τόσο λειτουργικά… τώρα αναλογιστείτε το εξής: το μόνιμο πρόβλημά μας είναι ότι εμείς κινούμε κάτι συντονισμένο σε τομείς που οι ίδιοι δεν είναι συντονισμένοι μεταξύ τους, πράγμα που αποτελεί μεγάλη σπατάλη ενέργειας και επιπλέον κινήσεων, για να κάνουμε το παιχνίδι μας. Τι είναι αυτό που θα μας ανακούφιζε επιτέλους από αυτό το πρόβλημα; Μα, η μεγάλη ένωση αυτών των τομέων! Θέλουμε να γίνουν τα πράγματα όσο πιο απλά γίνεται και όσο πιο ενοποιημένα γίνεται – και μόνο εμείς να είμαστε διασκορπισμένοι και πολύπλοκοι. Κάτι που το πετυχαίνουμε π.χ. με 50 κινήσεις, τότε θα το πετυχαίνουμε με 5, χωρίς να υπερβούμε το πρόγραμμα ασφαλείας μας. Ταυτόχρονα, όλα αυτά που κάνουμε, δεν έχουν μόνο αντίκρισμα στους ειδικούς σκοπούς μας, αλλά και σε πιο καθημερινά πράγματα, όπως είναι ο πλούτος. Και έτσι έχουμε να ασχολούμαστε με δύο παρασκήνια, αυτό των δικών μας κινήσεων και αυτό που δημιουργείται από αυτές. Το πρώτο λειτουργεί, το δεύτερο μας συντηρεί. Αλλά, σε αυτό το δεύτερο βάζουμε υπαλλήλους μας να το διευθύνουν – με τη δική μας γενική εποπτεία – ενώ αυτοί δεν γνωρίζουν τίποτε για το πρώτο.

Και τους υπαλλήλους μας αυτούς τους αφήνουμε να κάνουν και τα δικά τους μικρά παιχνίδια – να τρώνε καλά – για να έχουν και κάποιο παραπάνω έναυσμα για τη δουλειά. Πολλές φορές, βέβαια, όπως είπαμε, το παρακάνουν με τα δικά τους παιχνίδια, ξεγελασμένοι ότι έχουν αποκτήσει δύναμη και τότε επεμβαίνουμε και τους βάζουμε – ή τους βγάζουμε – στη θέση τους. Πάντως, επειδή θα έχουμε πετύχει σε μεγάλο βαθμό αυτό που σχεδιάζαμε, αυτό που προσπαθούμε απεγνωσμένα είναι η ένωση των δραστηριοτήτων. Σε όσο μεγαλύτερη κλίμακα γίνεται. Μην προβληματίζεστε πολύ με όλα τα παραπάνω, δεν έχει σημασία αν κρύβουν κάποια μεγάλα μυστικά ή αν είναι απλώς ένα ωραίο και μελετημένο σενάριο, σημασία έχει ότι είναι λειτουργικότατα, άρα γιατί να μην λειτουργούν με κάποιον τρόπο; Και πιστέψτε με, αν είναι έτσι, αυτός ο τρόπος είναι πολύ πιο περίπλοκος και παράδοξος από τις παραπάνω αοριστολογίες, που ίσως φαίνονται λίγο ακραίες.

Απλά, να θυμάστε ότι συνήθως τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται. Επίσης είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι κάθε μορφή αντίδρασης σε όλα αυτά, συνήθως περιστρέφεται γύρω από τη σκέψη που λέει: οι δυνατοί, οι κεφαλαιοκράτες, οι κυβερνήσεις, οι ελεγκτές, μας εκμεταλλεύονται για να έχουν περισσότερα λεφτά και περισσότερη εξουσία.. τέλος. Ο προβληματισμός σταματά εκεί.

Στα αλήθεια νομίζεις ότι αν αποκτήσουν απίστευτα πολλά λεφτά και απίστευτα μεγάλη εξουσία, λένε απλά τέλος; Φαντάσου έναν άνθρωπο – η μια ομάδα ανθρώπων – που έχουν όσα λεφτά θέλουν, όσους εραστές επιθυμούν, σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια, κότερα, αεροπλάνα, επηρεάζουν με μια τους κίνηση τις κυβερνήσεις, έχουν αμέτρητους υποτακτικούς, έχουν πρόσβαση σε γνώσεις που δεν είναι στη διάθεση όλων, και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Ζουν έτσι κάποια χρόνια. Και μετά; Συνεχίζουν να ενδιαφέρονται στα αλήθεια για όλα αυτά; Το μόνο που τους απασχολεί σε σχέση με όλα αυτά είναι να συντηρήσουν την κατάσταση όπως έχει, για να είναι ελεύθεροι και αναπόσπαστοι να ασχοληθούν με άλλα πράγματα. Τη διαχείριση που θα τους εξασφαλίσει αυτή τη συντήρηση, την αναλαμβάνουν οι υποτακτικοί τους. Οι «Διευθυντές» τους. (αφήνουν αρκετή ελευθερία στους διευθυντές, με αποτέλεσμα αυτοί να στήνουν άλλες οικογένειες μέσα στο ήδη τεράστιο σύστημα οικογενειών. Παίζουν κι αυτοί το δικό τους παιχνίδι σε χαμηλότερα επίπεδα. Επιπλέον, τα ζώα από κάτω, βλέπουν ως εξουσιαστική φιγούρα τους διευθυντές, ή μάλλον, ούτε καν αυτούς, αλλά τους υπαλλήλους τους…) στο μεταξύ, οι άλλοι έχουν προχωρήσει πολύ πιο πέρα από τις δεδομένες ανάγκες, που απασχολούν όλους τους άλλους. Έχουν εισαχθεί σε έναν νέο κόσμο κατανόησης, γιατί μπορούν να κάνουν μια ελεύθερη παρατήρηση χωρίς να δεσμεύονται από τα δεδομένα όπως εμείς.

Καθώς εσύ αγωνίζεσαι για να απαιτήσεις περισσότερα λεφτά και καλύτερο έλεγχο στην εξουσία, αυτοί ταξιδεύουν σε άλλους πλανήτες και σε άλλες διαστάσεις. Ο μέσος άνθρωπος κυνηγά το ψωρομεροκάματό του, είναι απόλυτα προβλέψιμος, κάνει μια απόλυτα προβλέψιμη ζωή, προβληματίζεται με δεδομένο τρόπο, ακολουθεί τα ψευτοπολιτικά ρεύματα, βγάζει τα ανόητα συμπεράσματά του. Και τα θεωρεί όλα αυτά ανοησίες. Αλλά, οι «άλλοι» δεν ενδιαφέρονται αληθινά για τα λεφτά και την εξουσία, αυτά ενδιαφέρουν μονάχα εσένα που δεν τα έχεις. Ξεκινούν την οικοδόμηση ενός συστήματος διερεύνησης νέων πεδίων εκμετάλλευσης και επέκτασης. Αλλά επίσης, κατασκευάζουν και ένα σύστημα επανάληψης, μέσα στην τροχιά του οποίου είναι δέσμιοι οι πολίτες των περισσοτέρων κοινωνικών συστημάτων. Θα δουλεύεις για να παράγεις τα πράγματα που θα προμηθεύεσαι με τα χρήματα που σου δίνουμε για τη δουλειά σου. Ένας φαύλος κύκλος που περιέχει πολλούς άλλους ομόκεντρους κύκλους, από τον οποίον ελάχιστοι μπορούν να ξεφύγουν….

Στον τομέα της γνώσης, οι περισσότερες Μυστικές Εταιρείες υποστηρίζουν ότι έχουν στην κατοχή τους μεγάλα μυστικά, το ίδιο φυσικά ισχύει και με όλα τα γνωστά και άγνωστα Ιερατεία. Συχνά ακούγονται πολλά για μυστικά ιερά κείμενα και πολλά περί της αποκρυπτογράφησης των σκοτεινών γραπτών διαφόρων μυστών και φιλοσόφων (κλειδιά που λένε ότι κατέχουν). Επίσης, γενικά, ισχυρίζονται ότι ο καθένας μας ζει λάθος και πρέπει να μάθει να ζει σωστά. Τι σημαίνει λάθος; Το λάθος το καταλαβαίνουμε επειδή το συγκρίνουμε με το υποτιθέμενο σωστό. Δηλαδή, πρέπει κάποιος να μας πει ποιο είναι το σωστό, για να καταλάβουμε ποιο είναι το λάθος. Όμως είναι σωστό να υπάρχει κάποιος που θα καθορίζει τι είναι σωστό και τι δεν είναι; Αυτό είναι το μυστικό της δύναμης των ιερατείων. Αυτά πείθουν τους ανθρώπους ότι είναι εκπρόσωποι κάποιας ανώτερης θεϊκής δύναμης (δεν εξετάζουμε αν είναι ή όχι – ούτε αν υπάρχει ή όχι, ή τι είναι αυτή η δύναμη), η οποία έχει υποδείξει σε αυτούς και μόνο ποιο είναι το σωστό. Κι αν θέλεις να ακολουθήσεις το σωστό, πρέπει να ακολουθήσεις ότι σου λένε. Λοιπόν προσωπικά πιστεύω ότι οι περισσότερες κρυπτογραφήσεις για τις οποίες μιλάμε, υπάρχουν για να μπορούν να σε βάζουν στο λούκι και για να υπονοούν ότι κάποιοι κατέχουν τις αποκρυπτογραφήσεις τους. αλλιώς δεν θα τις ήξερες, δε θα τις θεωρούσες σημαντικές, δε θα ακολουθούσες ότι σου έλεγαν για να πάρεις μερίδιο στη «λύση του κώδικα». (Υπάρχουν όμως και πολλές αληθινές κρυπτογραφίες, την αποκρυπτογράφηση των οποίων γνωρίζουν άνθρωποι που δε βρίσκονται στην εποπτεία όλων αυτών. Και ξέρετε γιατί τις γνωρίζουν; Διότι αυτοί – και η γραμμή τους μέσα στον χρόνο – τις έφτιαξαν. Και όποιος ανήκει στη γραμμή αυτή, κάποια στιγμή από μόνος του συνδέεται με όλα αυτά, με ένα είδος φυσικής επιλογής. Ξέρετε τι θα έδιναν εκείνοι οι άλλοι για να γνωρίσουν τις λεπτομέρειες αυτής της φυσικής επιλογής;…)

ΝΤΟΠΙΓΚ !

Το γονίδιο του νικητή και η ντόπα του μακακα..

Ωπα, ρε παιδιά! Λάθος χαπάκι τους έδιναν και το έπαιρναν τα παιδιά! Και ούτε είναι ακριβώς ντόπα! Ενα χαπάκι για «την αύξηση της μυϊκής μάζας των βοοειδών» είναι! αθώο! για αθώα ζώα (-προς σφαγήν). Θα το κουκουλώσουμε κι αυτό! Αλλωστε, «το γονίδιο του Ελληνα γράφει: νικητής!» -ενθυμείσθε; ΣΤΑΘΗΣ Σ. 7.IV.2008 stathis@enet.gr

Τι άλλη παπαριά θα ακουσουμε σε αυτή τη χωρα, μεχρι και κινέζο πράκτορα υπονομευτή ονόματι ..Σου Λι επιστρατευσαν οι αθεόφοβοι, για να καλύψουν τις πομπες τους...

Δε θα το παίξω δημοσιοκάφρος αλλά θα αναφέρω καποια απλά πράγματα, ξεχασμένα τεχνηέντως από ΠΟΛΥ κόσμο.

Γιατί ντοπάρεται ένας ΕΛΛΗΝΑΣ αθλητής;; Γιατί το ΚΡΑΤΟΣ δίνει στον νικητή προνόμια..Ανατολικής Γερμανίας! Και εξηγουμαι..

".....H κατάκτηση μιας από τις οκτώ πρώτες θέσεις των ολυμπιακών αθλημάτων αρκεί στους αθλητές αλλά και στους προπονητές τους να αλλάξουν σελίδα στη ζωή. Τα χρηματικά πριμ από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, οι επιχορηγήσεις από δημόσιους οργανισμούς, τα πριμ από τις ομοσπονδίες τους και οι μισθοί που παίρνουν ως δημόσιοι υπάλληλοι ή αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας αποτελούν ένα οικονομικό πακέτο το οποίο μπορεί να εξασφαλίσει τους πρωταθλητές για αρκετά χρόνια, καθώς εκτιμάται ότι μπορεί να φθάσει σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και τις 600.000 ευρώ - χωρίς να συνυπολογίζονται τα, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα, ποσά που εισπράττουν από χορηγίες. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι οι παροχές αυτές συνοδεύονται από διευκολύνσεις, όπως η εισαγωγή σε ανώτατη σχολή της επιλογής τους, και τιμές, όπως η απονομή μεταλλίου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή η τιμής ένεκεν (μετ)ονομασία οδών, πλατειών - ακόμη και πλοίων, όπως στην περίπτωση του Κώστα Κεντέρη -, που μετά τις επιτυχίες των αθλητών φέρουν πλέον το ονοματεπώνυμό τους, αντιλαμβάνεται κανείς ότι μια επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες ή στα παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι αφετηρία για να ανεβούν στο επόμενο «επίπεδο» ζωής. ..."

"....Η κατάκτηση μίας πανελλήνιας νίκης για έναν ανήλικο αθλητή, σε οποιοδήποτε άθλημα που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, μπορεί να δώσει τα απαιτούμενα μόρια για την εισαγωγή σε σχολή Ανώτατης Εκπαίδευσης, χωρίς εξετάσεις. Ένας αθλητής που διακρίνεται σε ένα ευρωπαϊκό, ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα ή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πέρα από το θεσμοθετημένο πριμ της Πολιτείας, εντάσσεται στις Ένοπλες Δυνάμεις (Στρατός Ξηράς, Πολεμικό Ναυτικό, Πολεμική Αεροπορία) ή στα Σώματα Ασφαλείας (Ελληνική Αστυνομία, Πυροσβεστικό Σώμα, Λιμενικό Σώμα) και τιμής ένεκεν παίρνει μισθό και σύνταξη αξιωματικού έχοντας μία υποτυπώδη παρουσία στην υπηρεσία. Εκτός αυτού, παίρνει άδεια για πρακτορείο ΠΡΟΠΟ (παλαιότερα και άδεια ΤΑΞΙ), την οποία οι περισσότεροι αθλητές την μεταπωλούν ή τη νοικιάζουν για να έχουν ένα επιπλέον έσοδο. Επίσης, οι αθλητές που καταλαμβάνουν από την πρώτη έως την 8η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μπορούν να υποβάλλουν αίτηση και να διοριστούν ως ειδικοί σύμβουλοι στη γενική γραμματεία Αθλητισμού ή στην ομοσπονδία του αθλήματός τους, εξασφαλίζοντας έναν επιπλέον μισθό.

Σύμφωνα με παλαιότερη τοποθέτηση του προέδρου του ΣΕΓΑΣ, Βασίλη Σεβαστή, "δεν υπάρχει άλλο σύστημα παγκοσμίως που να προβλέπει περισσότερες παροχές". ..."

Για να κάνουν λοιπόν αυτοι το χομπι τους, να σηκωνουν τα βάρη τους και να πετάν τα ακόντια τους, τους δίνουν όλα αυτά, αρκει να φέρουν μετάλια για το πόπολο... Και το συστημα από γονεις ηλίθιους μεχρι προπονηταράδες τομάρια και γιατρους λαμόγια, δεν ορρωδει προ ουδενός για να τους δίνει αυτά τα σκ@τ@..

Αντιγράφω από το πολύ καλό μπλογκ του Γιάννη Στεφανογιάννη, μοριακου αναλυτή

".......

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έγιναν γνωστά από τα ελληνικά και ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, κατά την εξέταση των δειγμάτων ούρων 11 αθλητών και αθλητριών βρέθηκε κοκτέιλ απαγορευμένων ουσιών, το οποίο αποτελούνταν από:

- το στεροειδές μεθυλτριενολόνη

- τη ναρκωτική ουσία βουπρενορφίνη

- μια άγνωστη αντιοιστρογόνο ουσία ....."

Η μεθυλτριενολόλη είναι ένα πολύ ισχυρό, ιδιαίτερα τοξικό, στεροειδές. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η δράση του (με επίσημες μετρήσεις) είναι περίπου 120 φορές ισχυρότερη από αυτήν της τεστοστερόνης (και όχι 1.000 φορές, όπως αναφέρεται στα μέσα ενημέρωσης), ενώ είναι ασύγκριτα πιο τοξική. Η ουσία έχει ανακαλυφθεί εδώ και πολλά χρόνια, ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που συζητείται για την εμπλοκή της σε υποθέσεις ντόπινγκ. Αν και αρχικά χρησιμοποιήθηκε για το ντοπάρισμα αλόγων, σύντομα εγκαταλείφθηκε εξαιτίας της τοξικής της δράσης στο ήπαρ.

Η δράση της περιλαμβάνει αύξηση της μυϊκής μάζας, αυξημένη καύση του σωματικού λίπους, αύξηση δύναμης και αντοχής. Επίσης, τα πρακτικά πλεονεκτήματά της, που εκμηδενίζονται μπροστά στα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί στην υγεία, είναι ότι δεν ανιχνεύεται εύκολα παρά μόνο από τα εργαστήρια της ΔΟΕ στην Κολωνία (αφού πιθανότατα η αρχική ουσία έχει ελαφρά τροποποιηθεί), ότι δεν προκαλεί αλλαγή των εξωτερικών χαρακτηριστικών των αθλητών και ότι εξαφανίζεται σύντομα από τα ούρα, ενώ η δράση της έχει μεγαλύτερη διάρκεια.

Οι παρενέργειες του φαρμάκου είναι πολλές και σημαντικές: υψηλότατη τοξική δράση στο ήπαρ (συκώτι) που μπορεί να φτάσει μέχρι την καταστροφή του ή την ανάπτυξη καρκίνου, αύξηση ηπατικών ενζύμων, έμφραγμα του μυοκαρδίου, ίκτερος, ανάπτυξη ανδρικών χαρακτηριστικών στις γυναίκες, μείωση σεξουαλικής διάθεσης, απλές βλάβες έως και ανάπτυξη καρκίνου στον προστάτη στους άνδρες, ενώ έχουν αναφερθεί μέχρι και θάνατοι σε άτομα που τη χρησιμοποίησαν.

Βουπρενορφίνη:

Είναι απαγορευμένη ουσία, που αναφέρεται στον κατάλογο απαγορευμένων ουσιών της WADA στην κατηγορία των ';Ναρκωτικών';';.

Πρόκειται για οπιοειδές ναρκωτικό που χρησιμοποιείται σε προγράμματα επανένταξης ναρκομανών, ακόμη και στις ελληνικές θεραπευτικές κοινότητες, μαζί με την μεθαδόνη.

Ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιείται, κυρίως στα βαρέα αθλήματα, είναι ότι εξαφανίζει το αίσθημα του πόνου και έτσι οι αθλητές μπορούν να προπονούνται ατέλειωτες ώρες και να αγωνίζονται ακόμη και τραυματισμένοι, ενώ έχει και αντικαταθλιπτική δράση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, φαίνεται ότι έχει προστεθεί για να καταστείλει τον πόνο από τις πολύωρες προπονήσεις, καθώς και την αύξηση της επιθετικότητας που προκαλεί η μεθυλτριενολόνη.

Οι παρενέργειες της βουπρενορφίνης είναι ιδιαίτερα σημαντικές, αφού προκαλεί απώλεια συγκέντρωσης, ισορροπίας και συντονισμού κινήσεων, λιποθυμίες, ταχυπαλμίες, νευρικότητα, αλλαγές διάθεσης, υπνηλία, δυσκολία στην αναπνοή, ναυτία, ηπατική νέκρωση, έμετος, μείωση σεξουαλικής διάθεσης, κατακράτηση ούρων, εφίδρωση, δυσκοιλιότητα και το σπουδαιότερα από όλα, σύνδρομο εξάρτησης, όπως όλα τα ναρκωτικά.

ΑΝΤΙΟΙΣΤΡΟΓΟΝΟΣ ΟΡΜΟΝΗ

Αν και δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα η ακριβής ουσία που χρησιμοποιήθηκε, πιστεύεται ότι πρόκειται για ';μάσκα';';, δηλαδή για συστατικό που χρησιμοποιείται για να καλύψει τη δράση του στεροειδούς, που είναι και η βασική δραστική ουσία του ντόπινγκ.

Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε

Θυμάμαι εκείνη την ηλιθια αθλητρια που έλεγε για το γονίδιο του Ελληνα που είναι παντα νικητης..

Για την ντοπα του μακακα όμως δε μιλά κανείς...

ΑΠΕΛΠΕΣΜΕΝΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Θα παίρνατε αναβολικά για να βελτιώσετε τις επιδόσεις στη δουλειά σας; Ας πούμε αν είσαστε αρχιτέκτονας και βρίσκατε «το φάρμακο» για να σχεδιάζατε καλύτερα κτίρια , θα το χρησιμοποιούσατε; Αν εργάζεστε σε γραφείο , σε σχολείο , σε δημόσια θέση θα δοκιμάζατε κάποιο αναβολικό για να βελτιώσετε την απόδοσή σας;

Φυσικά και θα είχατε κάποιες οικονομικές απολαβές. Δεν θα το κάνατε μόνο για την «ηθική σας ικανοποίηση».

Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε ότι πολλοί αθλητές πέρασαν ένα είδος κρίσης πριν φθάσουν να κάνουν πρωταθλητισμό. Στη κρίση κάποιος «γκουρού» έτυχε να τους συμπαρασταθεί και τώρα μπορούν και φέρνουν μετάλλια. Δεν ξέρουμε αν χρησιμοποιούν ή χρησιμοποίησαν αναβολικά , άλλωστε χρήστης είναι όποιος συλληφθεί … είπαμε.

Βρέθηκαν πολλοί από αυτούς σε φάση απελπισίας πριν καταφέρουν να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Και να που τελικά τα κατάφεραν.

Τώρα θέλω να διαπιστώσω : είναι η επιτυχία αποτέλεσμα απελπισίας ; Όταν ένας άνθρωπος έχει κατέβει όλα τα σκαλιά της υπόστασής του , όταν έχει βρεθεί στα όρια της ύπαρξης , μήπως εκεί αρχίζει να λειτουργεί κάποιος μηχανισμός επιβίωσης ,που έχει να κάνει καθαρά με τα αρχέγονα ένστικτα και γίνεται τόσο δυνατός που μπορεί να υψώσει τον απελπισμένο μέχρι το χρυσό μετάλλιο; …Ή μήπως κάτω από τέτοιες συνθήκες πωρώνεται και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει αναβολικά;

Δηλαδή τι συμβαίνει τελικά με το ντοπάρισμα; Το ντοπάρισμα είναι μια λύση που την επιλέγουν όσοι θέλουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο . Και επειδή ένας τέτοιος ρόλος απαιτεί μεγαλύτερες ευθύνες , φθάνουν πολύ εύκολα στην απελπισία και επίσης πολύ εύκολα δέχονται να ντοπαριστούν.

Μήπως εδώ πρέπει να δώσουμε ένα ορισμό : Τι είναι ντοπάρισμα; Ντοπάρισμα είναι μία παροδική «χάι» κατάσταση σχηματίζουσα έντονο «πικ» στην γραφική της απεικόνιση ,για να μετατραπεί με την πάροδο του χρόνου σε ένα τραγικό «φλάτ». Κύριο χαρακτηριστικό του ντοπαρίσματος είναι ότι δεν το «αντέχει» για πολύ ο οργανισμός του χρήστη. Με λίγα λόγια γίνεσαι για μια μέρα «θεός» και μετά καταρρέεις.

Μιλώντας πιο απλοϊκά για το ντόπινγκ -ας πούμε ότι θέλουμε να το παρουσιάσουμε σε ένα νηπιαγωγείο – πρέπει να αναφερθούμε στην ιστορία με το καρότο και το μαστίγιο. Εδώ λοιπόν καρότο είναι το χρήμα και μαστίγιο το ντόπινγκ. Μπορούμε να μιλήσουμε και για αυτομαστιγώματα.

Αναπόφευκτα τέτοιες καταστάσεις βίωσε και βιώνει σε όλα τα επίπεδα η ελληνική κοινωνία . Ειδικά οι κυβερνήσεις αναζητούσαν τέτοια άτομα – σωτήρες που θα πρόσφεραν λύσεις σε άλυτα προβλήματα. Άτομα που δεν θα δίσταζαν να ντοπάρουν τον εαυτό τους ,την εταιρεία τους , τους υπαλλήλους τους για να «σώσουν» τη χώρα.

Δεν θα αναφερθώ σε παραδείγματα με πρόσωπα και γεγονότα κυρίως γιατί δεν θέλω να λειτουργήσω σε κλίμα εμπάθειας.

Σε όλες τις περιπτώσεις η απελπισία οδήγησε σε επιλογές που κατέληξαν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι «σωτήρες» αυτοί από τους οποίους οι κυβερνήσεις (ή εναλλακτικά οι εργοδότες τους ) ανέμεναν «χρυσά μετάλλια» χρησιμοποίησαν ως αιχμή του δόρατος – της δύναμής τους – την τεχνολογία. (τώρα δεν θα αποφύγω το παράδειγμα) Το ’89 ένας τέτοιος σωτήρας χρησιμοποίησε ένα πλαστογραφημένο λογαριασμό της Μέρι - Λιντς στο φαξ για να αποδείξει ότι είχε μερικά εκατομμύρια δολάρια να διαθέσει στη χώρα μας. Ποιος ήξερε τι θα πει φαξ το ’89; Σήμερα οι πρωτεΐνες γνωστού προπονητή θεωρούνται από τις πιο εξελιγμένες και μη ανιχνεύσιμες.

Το συμπέρασμα είναι ότι απελπισμένοι πρωταγωνιστές επιλέγουν επίσης απελπισμένους «σωτήρες» οι οποίοι δεν διστάζουν να επιλέξουν το ντόπινγκ για να προσφέρουν θεαματικά αποτελέσματα.

Όταν λοιπόν χώρες ,οργανισμοί , μεγάλες επιχειρήσεις, διοικούνται υπό το κράτος της απελπισίας ….μάλλον θα συνεχίσω με παραδείγματα : Το σημερινό κατάντημα του ΟΤΕ, η Κύπρος του ’74, η εταιρεία Ένρον στις Η. Π. Α. επί των ημερών μας.

……κλείνοντας θα αναφερθώ στο ντόπινγκ του εθνικισμού. Ακόμα μια τραγική επιλογή απελπισίας των κρατών, που έχουν εξαθλιώσει οικονομικά τους υπηκόους τους και τους μιλάνε για χαμένους παραδείσους , χαμένες πατρίδες και τους σπρώχνουν σε ομαδικές αυτοκτονίες , σε ανούσιους πολέμους και θα απομακρυνθώ χρονικά από το σήμερα , για να μιλήσω για το δικό μας ’22 και το δεύτερο παγκόσμιο που εκτός του ίδιου του πολέμου με τα θύματά του , για πρώτη φορά δοκιμάστηκαν επίσημα τα ανθρώπινα όρια και πειραματίστηκαν επιστήμονες πάνω σε ανθρώπινες υπάρξεις μέσα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως

ΜΕΤΑΛΛΙΑ

Η υπόθεση ντόπινγκ που έριξε από τα σύννεφα όσους επιμένουν να ίπτανται βλακωδώς πάνω από την πραγματικότητα, μοιάζει με το έμφραγμα. Αν γλιτώσεις, μπορείς να το πάρεις ως προειδοποίηση και να αλλάξεις τις συνήθειές σου ή να αδιαφορήσεις οδηγούμενος με μαθηματική ακρίβεια στο μοιραίο.

Επομένως είναι μια ευκαιρία να γίνει τώρα η κάθαρση και να αλλάξει η οπτική μας απέναντι στον πρωταθλητισμό και τα προνόμιά του.

Τα ψέματα όσον αφορά τη χρήση απαγορευμένων ουσιών στον αθλητισμό, αργά ή γρήγορα έρχονται στην επιφάνεια.

Αν έχετε παρατηρήσει, οι θάνατοι που σχετίζονται με την ντόπα και βαφτίζονται “εμφράγματα” και “εγκεφαλικά” δίχως περαιτέρω εξηγήσεις, έρχονται από τα 40 έως τα 50.

Καλά να είναι οι πρωταθλητές μας, αλλά έχουν σκεφθεί οι ανευθυνοϋπεύθυνοι της πολιτείας και οι προπονητές ότι οι ελληνικές μηχανές μεταλλίων των τελευταίων ετών, ίσως κλατάρουν όταν φθάσουν τα 40 και τα 45;;;;

Τα τερατώδη αποτελέσματα του ντόπινγκ(που έρχονται μερικά χρόνια μετά), τα προβλήματα υγείας και οι θάνατοι, ανοίγουν στόματα. Άλλο να μιλάμε εμείς για ντόπα και άλλο ένας πρωταθλητής(υπό το βάρος των συνεπειών)… έτσι δεν είναι;

Τι θα γίνει στην Ελλάδα, αν (μακρυά από μας και χτυπάω ξύλο) ένα από τα μεγάλα μας ονόματα που μας έχει κάνει περήφανους και που ακόμη είναι νέος, παρουσιάσει προβλήματα υγείας που οφείλονται στην ντόπα;

Το να το ρίξουν σε παθολογικά αίτια δεν στέκει. Ένας πολύ καλός αθλητής λογικά δεν σκάει από υγεία;;;

Το ότι το ντοπάρισμα αν δεν γίνεται από την πολιτεία, γίνεται με την ανοχή της είναι ηλίου φαεινότερον. Το πρόσφατο κρούσμα δίνει μια τελευταία ευκαιρία να γίνει παραδοχή λαθών, ξεκαθάρισμα και νέα αρχή. Κάποια στιγμή θα θρηνήσουμε θύματα και κανένα e-mail δεν θα σώσει τους υπεύθυνους και την υπόληψη του αθλητισμού μας.

Οι ιστορίες με τους Κινέζους δείχνει δυστυχώς ότι για άλλη μια φορά θα ακολουθήσουμε την πεπατημένη: Υποκρισία και αποφυγή ανάληψης της ευθύνης.

Το παραμύθι της Σου Λι έχει δράκο έτοιμο να σπείρει το θάνατο….

ΥΓ Στη φωτό βλέπετε την “βιονική” αθλήτρια του στίβου Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ(1959-1998). Πέθανε από ανακοπή καρδιάς στα 39 της….Έζησε λιγότερο από τα ρεκόρ της και από τις φήμες για τις βουτηγμένες στην ντόπα επιδόσεις της

ΤΑ ΤΗΣ . . . ΣΟΥ-ΛΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΝΤΟΠΑΣ

Και ξαφνικά σα μανα εξ ουρανού ήρθε από την Κίνα(αυτοπροσώπως από την Σου Λι παρακαλώ)η διαβεβαίωση

ότι τα φάρμακα τα στείλανε καταλάθος.έτσι αρχίζει ένας νέος κύκλος συζητήσεων για το ποιοι πιστεύουν αυτή

την εκδοχή και ποιοι όχι.

Φίλοι μου δεν είναι στο χέρι μας να εξετάσουμε αν είναι αλήθεια η ψέματα,είναι υποχρέωση μας να το αποδεχτούμε

σαν αληθινό.

Να το πιστέψουμε όπως πιστέψαμε τόσα χρόνια ότι στην Ελλάδα βγάλαμε ξαφνικά δέκα νέους Ηρακλείδες

και τουλάχιστον δέκα κόρες και γιους του ανεμου.Να το πιστέψουμε όπως πιστέψαμε τόσα χρόνια ότι μια χώρα έντεκα

εκατομμυρίων κέρδισε τετραπλάσια μετάλλια τα τελευταία χρόνια από χώρες πενταπλάσιες και βάλε σε πληθυσμό

Να το πιστέψουμε γιατί εξίσου συνένοχοι με τον Ιακώβου και τους αθλητές ήμαστε κι εμείς που νιώθοντας εθνική

υπερηφάνεια βγαίναμε στους δρόμους σε κάθε επιτυχία γνωρίζοντας πολύ καλά πως παίζετε το παιχνίδι

Να το πιστέψουμε γιατί αν δεν το πιστέψουμε είναι σα να αποδεχόμαστε όλο το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας,

άλλα να απορούμε πως ο κυνηγός που πυροβόλησε τον λύκο στην κοιλία,δε σκότωσε και την κοκκινοσκουφίτσα που

ήταν μέσα

Και κύριος να το πιστέψουμε γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ότι από εδώ και στο εξής θα είμαστε οι φτωχοί συγγενείς

σε όλες τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις που θα συμμετέχουμε.

Μάλιστα θα πρότεινα προς τιμή της Σου Λι που έσωσε την τιμή και την αξιοπρέπειά μας να μετονομάσουμε την πλατεία

Ομονοίας,σε πλατεία Σου Λι.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΛΙΒΕΡΙΑΣ

Η Αφρική μαστίζεται από πολλά δεινά. Ένα από αυτά είναι ο βιασμός της παιδικότητας που συντελείται με διάφορους τρόπους. Στην Λιβερία, θύματα είναι οι μαχητές παιδιά που πρωταγωνιστούν στις μάχες του εμφύλιου. Πως άραγε μπορεί να είναι το μέλλον ενός ανθρώπου που σαν παιδί έχει χρησιμοποιηθεί με αυτό τον τρόπο;

Τα παιδιά στρατιώτες στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβερίας
Σύμφωνα με τον Ο.Η.Ε. υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 1,4 εκατομμύρια παιδιά τα οποία πολεμούν σε ένοπλες δυνάμεις σε περισσότερες από 30 χώρες του πλανήτη, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται το Ελ Σαλβαδόρ, η Κολομβία, η Καμπότζη, η Μοζαμβίκη και το Κόσσοβο. Η Λιβερία αποτελεί μια από τις χώρες όπου κατά τον εμφύλιο πόλεμο της το 1989-2003, παρατηρήθηκαν δραματικά φαινόμενα όσον αφορά την αρπαγή ανηλίκων και την χρήση τους σε ένοπλες ομάδες.
Στο διάστημα αυτό τα παιδιά της Λιβερίας όχι μόνο ήρθαν αντιμέτωπα με τις γνωστές φρίκες του πολέμου όπως είναι οι ξυλοδαρμοί, οι ακρωτηριασμοί, οι βιασμοί και οι φόνοι αλλά υπολογίζεται ότι περίπου 20.000 από αυτά αναγκάστηκαν να διαπράξουν και τα ίδια αυτού του είδους τις βαρβαρότητες.
Στο άρθρο αυτό θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε τις ρίζες του εμφυλίου πολέμου στη Λιβερία, τους λόγους που οδήγησαν στην χρήση των παιδιών, όσο και τις ίδιες τις συνθήκες ζωής τους.

Αριθμοί
Από τα 1,4 εκατομμύρια παιδιά στρατιώτες που υπάρχουν στον κόσμο υπολογίζεται πως περίπου 15-20.000 από αυτά χρησιμοποιήθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβερίας. Σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε από το υπουργείο της Ιαπωνίας το 2001: Από τα 4.306 παιδιά στρατιώτες της έρευνας το 69% είχε ηλικία ανάμεσα στα 15 με 17, το 27% 12-14,το 4% 10 με 11 και λιγότερο από 1% είχε ηλικία 6με 9 ετών. Το γεγονός ότι το 69% των παιδιών ήταν σε ηλικία 15 με 17 ετών μετά την λήξη του πολέμου μας κάνει να καταλάβουμε ότι τα παιδία αυτά ήταν 10 με 12 ετών όταν στρατολογήθηκαν.

Εμφύλιος πόλεμος στην Λιβερία
Οι ρίζες του εμφυλίου πολέμου και κατ’ επέκταση των συνεπειών που αυτός είχε στα παιδιά ανάγονται πίσω στο διάστημα της ίδρυσης του κράτους. Η Λιβερία ιδρύθηκε το 1847 από απελευθερωμένους αμερικανούς σκλάβους. Οι νέο-αφιχθέντες, γνωστοί ως αμερικανο-λιβέριοι είχαν υπό τον έλεγχο τους την χώρα για 133 χρόνια. Διαχειρίζονταν την χώρα σαν αποικία, εγκαθιδρύοντας μια φεουδαρχική δομή όπου όλη η κοινωνική, οικονομική και πολιτική εξουσία βρισκόταν στα χέρια τους. Στα πλαίσια αυτά οι αυτόχθονες υποβάλλονταν σε καταναγκαστική εργασία, αποστέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων και αποκλεισμό τους από τμήματα του πληθυσμού που ήταν εγκατεστημένα στο παράκτιο τμήμα της χώρας. Επακόλουθα αυτής της πολιτικής πρακτικής από την μια ήταν η συσσώρευση πλούτου στην άρχουσα τάξη και από την άλλη η οικονομική αποδυνάμωση καθώς και η πολιτισμική αποξένωση του πληθυσμού.
Παρόλα αυτά στις αρχές του 1970 η εξουσιαστική αυτή δομή ξεκίνησε να παρουσιάζει σημάδια φθοράς καθώς μέσα στην γενική δυσαρέσκεια του πληθυσμού εμφανίζεται ένα νέο σώμα λιβερίων πολιτών, συχνά μορφωμένων στο εξωτερικό, οι οποίοι πιέζουν για αλλαγές. Η δυσαρέσκεια αυτή κορυφώνεται το 1979,με αφορμή την κατά 50% αύξηση της αξίας των εγχώριων προϊόντων και εκφράζεται σε μια τεράστια διαδήλωση διαμαρτυρίας η οποία καταλήγει σε μακελειό αφού η αστυνομία ανοίγει πυρ και σκοτώνει περισσότερους από 100 διαδηλωτές. Τα γεγονότα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980 και την ανάληψη της εξουσίας από τον Samuel Doe, ο οποίος ανήκε στην φυλή των Κράν (μια από τις αυτόχθονες φυλές της Λιβερίας). Ένας άνθρωπος που σήμερα στην συνείδηση των λιβερίων συμβολίζει την διαφθορά και την απληστία.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν εξίσου δύσκολα με τα προηγούμενα αφού το απολυταρχικό στρατιωτικό καθεστώς που έχει σαν πυρήνα τους Κράν εκτός των άλλων διαλύει τελείως την οικονομία του κράτους με επακόλουθο την αύξηση του πληθωρισμού και την ανεργία. Άλλες εθνικές ομάδες της Λιβερίας ξεκινούν να συνωμοτούν για την άνοδο τους στην εξουσία. Και μια από αυτές με αρχηγό τον Thomas Quiqonkpa της φυλής Γκιο το επιχειρεί το 1985 και καταστέλλεται βίαια. Μετά από την αποτυχημένη αυτή προσπάθεια ο Doe και ο στρατός ξεκινούν μια εκστρατεία εκφοβισμού και εκδίκησης στην οποία σκοτώνουν συστηματικά κυρίως άτομα που ανήκουν στις φυλές των Γιος και των Μανος.
Η επόμενη σύγκρουση ξεκίνησε το 1989 όταν ο αντάρτης ηγέτης Charles Taylor εισέβαλε στην Λιβερία. Αυτός και ο στρατός του αυτοαποκαλούνταν Εθνικό Πατριωτικό Μέτωπο της Λιβερίας (ΕΠΜΛ) και πολλά από τα μέλη που τον αποτελούσαν ήταν ορφανά αγόρια των φυλών Γιος και Μανος. Ο στρατός του Doe ξεκινά πάλι μια εκστρατεία στην οποία σκοτώνονται αδιακρίτως απλοί πολίτες, καίγονται χωριά και βιάζονται γυναίκες. Το ΕΠΜΛ προβαίνει σε αντίστοιχες βιαιότητες απέναντι σε άτομα που ήταν ύποπτα σαν υποστηρικτές του Doe ή απλά ανήκαν στην φυλή των Κράν ή των Μανινγκόν. Μέχρι το 1990 η επαναστατική αυτή ομάδα είχε καταλάβει κάθε στρατιωτική θέση εκτός της Μονρόβια, της πρωτεύουσας της Λιβερίας
Μέχρι το 1992 το Ανεξάρτητο Πατριωτικό Μέτωπο Λιβερίας(ΑΠΜΛ) που είχε αποσχισθεί από το ΕΠΜΛ, το οποίο αιχμαλώτισε και σκότωσε τον Doe, είχε ήδη φτάσει στην ακμή του και πλέον παρέπαιε. Το Ηνωμένο Απελευθερωτικό Κίνημα για τη Δημοκρατία τα οποίο αποτελούνταν από λιβέριους πρόσφυγες πιστούς οπαδούς του Doe στην Σιέρα Λεόνε (ΗΑΚΔ) έβαλε τα βορειοδυτικά σύνορα της Λιβερίας. Το 1993 το Συμβούλιο για την Ειρήνη στην Λιβερία (ΣΕΛ), το οποίο επίσης αποτελούνταν από πρώην στελέχη του κόμματος του συγκρούστηκε με το ΕΠΜΛ και απέκτησε σημαντικό έλεγχο στις βορειοδυτικές περιοχές.
Από το 1989 μέχρι το 1997 έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για την επικράτηση της ειρήνης στην χώρα οι οποίες απέτυχαν όλες. Πολλές εκατοντάδες αντρών, παιδιών και γυναικών δολοφονήθηκαν, εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν και κακοποιήθηκαν σεξουαλικά. Παρότι οι ρίζες του πολέμου αυτού βρίσκονται 100 χρόνια πίσω και πηγάζουν από τις αρχικές συνθήκες σχηματισμού της χώρας, οι εξαιρετικά βίαιες τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν βάζοντας μάλιστα στο στόχαστρο συγκεκριμένες εθνικές ομάδες ήταν κάτι πρωτόγνωρο για στην ιστορία της χώρας. Τελικά, το 1997 Charles Taylor ο αρχικός ιδρυτής του ΕΠΜΛ εκλέχθηκε πρόεδρος της χώρας.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση του Taylor έβριθε από διαφθορά και την κατάχρηση της εξουσίας, διευρύνοντας τους διαχωρισμούς και βαθαίνοντας το αίσθημα απογοήτευσης και πίκρας. Αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει ένας ακόμη πόλεμος το 2000. Τον Αύγουστο του 2003 η συμφωνία για κατάπαυση του πυρός και η αποχώρηση του Taylor συνέβαλαν στην αποκλιμάκωση της έντασης και στην τυπική λήξη του πολέμου.

Τα παιδιά στον εμφύλιο πόλεμο
Η χρήση των παιδιών στο πολεμικό σώμα ξεκίνησε το 1989. κυρίως από τον Taylor,τα ο παράδειγμα του οποίου ακολούθησαν σχεδόν όλες οι υπόλοιπες ένοπλες ομάδες. Ένας λόγος που τα παιδιά επιλέχθηκαν ήταν ότι η ανωριμότητα τους τα έκανε να μην διστάζουν απέναντι στην ανάληψη ρίσκων και να μην αμφισβητούν την εξουσία. Επίσης τα μικρά αγόρια, κυρίως εκείνοι που δεν είχαν αποκτήσει κάποια μόρφωση, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τις διάφορες διαστάσεις του πολέμου και τα συμφέροντα που διακυβεύονταν, υιοθετώντας πολύ πιο εύκολα κάποια πιστεύω και αρχές από ένα ενήλικα. Με λίγα λόγια τα παιδιά αποτελούν μια δύναμη που είναι εύκολο να διαχειριστεί κάποιος.
Η διάδοση όπλων ελαφρών σε βάρος έκανε δυνατό τα παιδιά να είναι εξίσου αποτελεσματικοί πολεμιστές με τους ενήλικες. Η χρήση κοριτσιών στο στρατιωτικό σώμα ξεκίνησε την ίδια περίοδο. Τα κορίτσια αυτά τα οποία τις περισσότερες φορές είχαν αρπαχθεί, λειτουργούσαν σαν σεξουαλικές σκλάβες και υπηρέτριες των στρατιωτών. Αργότερα στα μεγάλα έφηβα κορίτσια παρέχονταν όπλα και πολεμούσαν μαζί αγόρια.

Στρατολόγηση με την βία
Παρότι δεν υπάρχουν ακριβείς αριθμοί από έρευνες που έχουν γίνει από την UNICEF και άλλους οργανισμούς αποδεικνύεται ότι η πλειοψηφία των παιδιών- στρατιωτών στρατολογήθηκαν με την βία κυρίως κατά την διάρκεια επιδρομών σε χωριά και σε κατασκηνώσεις προσφύγων πολέμου.
Το ΕΠΜΛ χρησιμοποιούσε συστηματικά τα παιδιά στρατιώτες σε ομάδες γνωστές σαν Μονάδες Μικρών Αγοριών (ΜΜΑ) κατά την δεκαετία του 90. Στο σύντομο διάστημα κατάπαυσης του πυρός το 1997-2000 πολλά παιδιά μπόρεσαν να εγκαταλείψουν τον στρατό και να γυρίσουν είτε στις παλιές τους δουλειές και το σχολείο είτε σε ειδικά κέντρα αποκατάστασης. Δυστυχώς με την επανέναρξη του πολέμου οι διάφορες στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν να κάνουν επιδρομές ακόμη και στα σχολεία για την αρπαγή των παιδιών αυτών. Ο φόβος των αρπαγών οδήγησε κάποιους γονείς να σταματήσουν τα παιδιά τους από το σχολείο. Από συνεντεύξεις που έγιναν μετά την λήξη του πολέμου μαθαίνουμε ότι στην περίπτωση που ένα παιδί αρνιόταν να ακολουθήσει τα πολεμικά σώματα μπορούσε να μεταφερθεί με τη βία ή ακόμη και να ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου.

Εθελοντική κατάταξη των παιδιών στις στρατιωτικές δυνάμεις
Υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι για την εθελοντική κατάταξη των παιδιών στο στρατό. Αυτοί είναι η επιθυμία τους να εκδικηθούν, η επιθυμία να ξεφύγουν από ένα οικογενειακό ή άλλο περιβάλλον που τα κακομεταχειρίζεται και τέλος η απουσία εναλλακτικών επιλογών.
Στην πρώτη περίπτωση το κριτήριο επιλογής της κατάταξης σε μια στρατιωτική ομάδα ήταν η εκδίκηση για τις βιαιότητες που είχε διαπράξει μια άλλη ομάδα στο παιδί και την οικογένεια του. Ένα παιδί καταθέτει την εμπειρία του στο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Στις 6 Ιουλίου, 7 κυβερνητικοί στρατιώτες μπήκαν στο σπίτι μας. Έδεσαν τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου και με χτύπησαν άγρια. Έπειτα βίασαν τις δύο μικρές αδελφές μου και την μητέρα μου μπροστά στα μάτια μου. Έπρεπε να πολεμήσω για να εκδικηθώ για την μητέρα και τις αδελφές μου.
Επίσης πολλά παιδιά κατατάχθηκαν στον στρατό σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατήσουν τον στρατό μακριά από τις οικογένειες τους και να προφυλάξουν τους αγαπημένους τους από τις επιδρομές.
Τέλος, στην όχι και τόσο σπάνια περίπτωση του θανάτου όλων των μελών της οικογένειας του παιδιού οι απελπιστικές συνθήκες διαβίωσης σε συνδυασμό με την φτώχεια δεν άφηναν και πολλές άλλες επιλογές, εκτός από την κατάταξη στον στρατό.

Η ζωή σαν παιδί στρατιώτης
Κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης των ειδικών δυνάμεων του στρατού οι άντρες αναγκάζονται να μείνουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα κάτω από παγωμένο νερό, να περνούν από εξουθενωτικά εμπόδια μέχρις εξάντλησης και έπειτα να επιτελούν μια δύσκολη νοητική δοκιμασία όπως είναι ο αφοπλισμός ενός εκρηκτικού.
Ας φανταστούμε τώρα ένα παιδί ή έναν έφηβο να περνά από μια τέτοιου είδους εκπαίδευση, υπό την απειλή ενός όπλου, χωρίς βέβαια την παρουσία ιατρικού προσωπικού σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Ας φανταστούμε τώρα χιλιάδες παιδιά να εξασκούνται σε πραγματικούς, ανθρώπινους στόχους και αρχίζουμε να κατανοούμε ποια είναι η καθημερινότητα και η ζωή ενός παιδιού στρατιώτη. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι που χρησιμοποιούνταν και σκοτώνονταν στα πλαίσια της στρατιωτικής εξάσκησης ήταν απλοί πολίτες, ύποπτοι σαν υποστηρικτές του εκάστοτε εχθρού.
Προκειμένου να αποτραπούν τα παιδιά από το να δραπετεύσουν από τον στρατό αυτά που συλλαμβάνονταν σε μια τέτοια απόπειρα πολλές φορές σκοτώνονταν παραδειγματικά μπροστά στα υπόλοιπα παιδιά. Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι περιγράφει ένα τέτοιο περιστατικό.
Ένα αγόρι προσπάθησε να δραπετεύσει αλλά το έπιασαν…Το έδεσαν και μας διέταξαν να τον σκοτώσουμε με ένα ξύλο. Ένιωσα να αρρωσταίνω. Γνώριζα αυτό το αγόρι, ήμασταν από το ίδιο χωριό. Όταν αρνήθηκα να τον σκοτώσω με απείλησαν ότι θα με πυροβολήσουν. Ακόμη βλέπω αυτό το αγόρι στον ύπνο μου να με ρωτά γιατί το έκανα και έπειτα κλαίω.
Ένας από τους σημαντικότερους στόχους της εκπαίδευσης ήταν να αποκόψουν πλήρως το παιδί από την προηγούμενη ζωή και την οικογένειά του έτσι ώστε η ομάδα να γίνει η νέα του οικογένεια και να υπάρξει απόλυτη υπακοή και αφοσίωση σε αυτή. Για παράδειγμα σε πολλά παιδιά έλεγαν ότι η οικογένειά τους είχε πεθάνει, πέφτοντας θύμα κάποιας επιδρομής ενώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο.
Ο άλλος βασικός στόχος στα πλαίσια της εκπαίδευσης ήταν η εξάλειψη του φόβου και η σκληραγώγηση. Αυτό επιτυγχανόταν με ασκήσεις στρατιωτικού τύπου, όπως το σκαρφάλωμα από συρματοπλέγματα, ο χειρισμός όπλων και η εξοικείωση με τις ι τεχνικές κατάληψης ενός χωριού. Από τον τρόπο που πραγματοποιούνταν οι ασκήσεις αυτές και από τις τόσες καθημερινές απώλειες που υπήρχαν σύμφωνα με τις μαρτυρίες, κατανοούμε ότι τα παιδιά αυτά θεωρούνταν αναλώσιμο υλικό.
Συχνά οι στρατιώτες έλεγαν ότι θα πυροβολήσουν όποιο παιδί πιάσουν να κλαίει και με τον τρόπο αυτό έδειχναν ότι όπως το να δραπετεύσουν έτσι και ο φόβος δεν αποτελούσε εναλλακτική λύση. Τα παιδιά παροτρύνονταν να ξεπεράσουν τον φόβο τους για τα όπλα και τους πυροβολισμούς. Από την μαρτυρία ενός αγοριού μαθαίνουμε ότι.
Μας έδιναν όπλα και έπρεπε να μάθουμε πως να πυροβολούμε. Σκαρφαλώναμε πάνω και κάτω από συρματοπλέγματα. Ξαπλώναμε κάτω και πυροβολούσαν την γη κοντά στα σώματα μας για να δουν αν είμαστε γενναίοι. Φοβόμουν αλλά δεν το έδειχνα στο πρόσωπό μου.
Μετά την βασική αυτή εκπαίδευση η οποία εξασφάλιζε ότι τα παιδιά θα υπάκουαν σε εντολές και ο φόβος τους για τα όπλα περιοριζόταν, διδάσκονταν πώς να σκοτώνουν. Τα παιδιά συχνά εξαναγκάζονταν σε απίστευτες βαρβαρότητες όπως το να σκοτώσουν κάποιο φίλο τους ή πρόσωπα που ήξεραν, έτσι ώστε να διασφαλιστεί πως δεν θα διστάσουν να σκοτώσουν τον οποιονδήποτε στο μέλλον.
Από τις χιλιάδες μαρτυρίες παιδιών γνωρίζουμε ότι αυτά προμηθεύονταν με ναρκωτικές ουσίες, ιδιαίτερα όταν ήταν να φέρουν εις πέρας κάποια πραγματική αποστολή, όπως το να πολεμήσουν με κάποια άλλη ομάδα ή να καταλάβουν κάποιο χωριό. Ήταν επίσης αρκετά συνηθισμένη μέθοδος εκτός από το να τα εξαναγκάζουν στην χρήση των ναρκωτικών, αυτά να τους παρέχονται εν αγνοία τους, για παράδειγμα μέσα στο φαγητό. Δεν είναι περίεργο επομένως το ότι μετά από ένα διάστημα πολλά παιδιά παρουσίασαν εξάρτηση από αυτές τις ουσίες, κάτι που διευκόλυνε την χειραγώγηση τους από τους αρχηγούς.
Τα παιδιά στρατιώτες βίωσαν και έγιναν μάρτυρες μιας τέτοιας βία που εμείς δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Εξοικειώθηκαν με τον πόνο, τον θάνατο και την διαρκή απειλή. Επιπλέον τα κορίτσια στρατιώτες ήρθαν αντιμέτωπα με τη ωμή σεξουαλική βία, την εγκυμοσύνη ή την επιβολή της διακοπής της και τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Συμπεράσματα
Τις τελευταίες δεκαετίες η Λιβερία πέρασε από μια σειρά φοβερά βίαιων εμφυλίων πολέμων οι οποίοι, όπως θα παρατηρήσουμε και σε επόμενα άρθρα μαστίζουν ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο και μάλιστα ακολουθούν το ίδιο ακριβώς μοτίβο στην εμφάνιση και στην εξάπλωσή τους. Ένα τέτοιο φαινόμενο σίγουρα έχει συγκεκριμένες αιτίες και συμφέροντα που το δημιουργούν και σίγουρα δεν μπορεί να αποδοθεί στην τύχη. Πιστεύουμε ότι η ενημέρωση και η γνώση για το τι συνέβαινε και συμβαίνει στην Αφρική είναι ένα πρώτο βήμα προς την γέννηση της πραγματικής συνείδησης σε σχέση με το τεράστιο αυτό κομμάτι πληθυσμού το οποίο έχουμε διδαχθεί να αγνοούμε. Το να κάνει ο καθένας από εμάς τα προβλήματα της ανθρωπότητας και δικά του προβλήματα σίγουρα είναι επώδυνο, αλλά συγχρόνως είναι η απελευθέρωση από την εγωική φυλακή μέσα στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε και να ασφυκτιούμε.
Στον πόλεμο της Λιβερίας συμμετείχαν πολλά παιδιά χωρίς καν να μπορούν να καταλάβουν το γιατί, έχοντας απαχθεί από τις οικογένειές τους και έχοντας υποστεί όλο το φάσμα της ανθρώπινης διαστροφής. Η παιδική ηλικία όπως εννοείται στην δύση, δηλαδή σαν περίοδος ανάπτυξης σε σωματικό, συναισθηματικό, νοητικό επίπεδο, σαν περίοδος εξερεύνησης και προστασίας έχει ένα τελείως διαφορετικό νόημα για τα παιδιά -στρατιώτες αλλά και τα περισσότερα παιδιά που δεν ζουν στις εύπορες χώρες του πλανήτη. Οι ενήλικες φυσικά δεν εξαιρούνται της ανθρώπινης δυστυχίας απλά ίσως να μας σοκάρει τόσο όταν πρόκειται για παιδιά γιατί καταστρέφουμε και κακοποιούμε άμεσα το μέλλον του κόσμου μας.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ Η ΕΛΟΝΟΣΙΑ ;

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

Η Ελονοσία είναι μια από τις αρχαιότερες ασθένειες: τα πρώτα ίχνη της ασθένειας βρέθηκαν σε μια αιγυπτιακή μούμια από το 5.000 π.Χ.

Έκτοτε και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ταλαιπώρησε και την Ευρώπη, κυρίως τις περιοχές που είχαν τενάγη και έλη. Στη Γερμανία τα τελευταία 225 θύματα της ελονοσίας καταγράφηκαν το 1939 στις ελώδεις περιοχές και στα δέλτα των ποταμών.

Από το 1997 η κρατική επιτροπή Υγείας, οι φορείς των γιατρών και τα ερευνητικά κέντρα κρούουν στη Γερμανία τον κώδωνα του κινδύνου για την επανεμφάνιση της ελονοσίας. Δεν μιλούν ασφαλώς για επιδημία, αλλά για το γεγονός ότι η ελονοσία „χτυπάει“ τουλάχιστον τους Γερμανούς τουρίστες στην Αφρική ή ακόμη χειρότερα εκτιμάται ότι μεταφέρθηκαν από την Αφρική πολλά ωάρια του γνωστού κώνωπος του ανωφελούς που μεταδίδει την ασθένεια.

Τελευταία μάλιστα πολλοί επιστήμονες υπολογίζουν ότι εάν αυξηθεί και άλλο η μέση θερμοκρασία στη Γερμανία, τότε οι κάτοικοί της θα είναι όντως τρωτοί σε μια ασθένεια που η πλειοψηφία των Γερμανών έχει πια ξεχάσει.

Τουρίστες και επιχειρηματίες τα θύματα της ελονοσίας στην Ευρώπη

Γερμανοί τουρίστες και επιχειρηματίες είναι συνήθως τα θύματα της ελονοσίας. Χαρακτηριστικό είναι όμως το γεγονός ότι η πλειονότητα των ταξιδιωτών που επισκέπτεται π.χ. την Αφρική δεν παίρνει στα σοβαρά τις συμβουλές γιατρών, αλλά ούτε και τις υποδείξεις του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών για φάρμακα κατά της ελονοσίας, ειδικές αλοιφές κατά των κουνουπιών ή το χειρότερο: δεν επιλέγουν ούτε καν την απλή λύση της κουνουπιέρας. Έτσι μετά από ένα τουριστικό ή επαγγελματικό ταξίδι επιστρέφουν στη Γερμανία άρρωστοι από ελονοσία.

Αρκετές επιστημονικές εκθέσεις στη Γερμανία εκτιμούν ότι η ελονοσία ενδέχεται να επιστρέψει οριστικά στην Ευρώπη.

Ήδη στην Τουρκία, σε ορισμένες περιοχές της Ρωσίας και των ΗΠΑ είναι πλέον τακτικά τα κρούσματα ελονοσίας. Εάν δε η μέση θερμοκρασία στην Ευρώπη ανεβεί, τότε ολόκληρη η Νότια Ευρώπη θα πληγεί πρώτη.

1000 κρούσματα ελονοσίας στη Γερμανία ετησίως

Γερμανοί επιστήμονες επισημαίνουν ότι εάν οι τουρίστες ακολουθούν τις συμβουλές των ειδικών, τότε δεν υπάρχει ζήτημα μετάδοσης. Επίσης η έγκαιρη διάγνωση της ασθένειας σημαίνει τουλάχιστον στη Γερμανία και βέβαιη ίαση.

Εάν όμως αναλογιστούμε ότι ετησίως στην Ευρώπη παρουσιάζονται γύρω στα 10.000 κρούσματα ελονοσίας, από τα οποία τα 1000 στη Γερμανία, τότε δεν είναι υπερβολή να πάρουμε τα ανάλογα φάρμακα και να ακολουθούμε την απλή και αποτελεσματική συμβουλή της κουνουπιέρας.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΘΡΗΣΚΕΙΑ: ψυχοσωματικό αντανακλαστικό που μετουσιώνεται σε ιδεολόγημα απηχώντας το έλλειμμα απάντησης στο γιατί της ύπαρξης και στο ναι του θανάτου.
ΘΑΝΑΤΟΣ: αχαρτογράφητος, αποτρόπαιος, αποφλοιώνει το κορμί απ’ το πετσί , την ομορφιά, τον πόνο, τη χαρά, την πίκρα. Ρουφά τα κόκαλα, το ασβέστιο, το αίμα, τα μαύρα σωθικά. Τον κουβαλούμε μέσα μας όπως η μάνα κυοφορεί το έμβρυο, είν’ το παράλογο της ύπαρξης η άρνησή της, καταργεί το όν άρα τη λογική του
Ενσωματώνει την ύπαρξη στο τίποτα. Είναι προϊόν έρωτος.
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: Είναι η πορνογραφία της θρησκείας.

ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ !

Ας πούμε και μερικά συμπτωματικά που συνέβησαν σε διαφορετικούς ανθρώπους, όχι φαντασιόπληκτους αλλά ανοιχτομάτηδες και σε διαφορετικές τοποθεσίες και χρόνους.

Περίπου το Καλοκαίρι του 2001 δύο παρατηρητές κάθονται Ιούνιο μήνα πίσω από το 1^ο καταφύγιο του Λιτοχώρου (Ολυμπος) όπου υπάρχει πακτωμένο έδρανο και παρατηρούν τον έναστρο ουρανό σε σχετικά χαμηλή φωτορύπανση. Ωρα 22.15 ετοιμάζονται αν φύγουν, όταν από ΒΔ κατεύθυνση και σε απόσταση 300 μέτρων και ύψος 50 μέτρων από την θέση τους εμφανίζεται μια χρυσοκόκκινη σφαίρα μεγέθους μπάλας μπάσκετ να ελίσσεται ανάμεσα στα δένδρα της πλαγιάς αθόρυβα και να κατευθύνεται προς το σημείο όπου ευρίσκοντο. Πλησιάζοντας βούτηξε κυριολεκτικά στην παρακείμενη χαράδρα την οποία κατηύγασε με φως και έξαφανίσθηκε.. Ο ένας από τους δύο παρατητές ανέφερε ότι αισθάνθηκε τρομερή έλξη από το αντικείμενο.

Προς το τέλος του ιδίου μήνα και έτους οι ίδιοι παρατηρητές βρέθηκαν επίτηδες γύρω στα μεσάνυκτα επάνω στον Ολυμπο και σε απόσταση τουλάχιστον 4-5 χιλιομέτρων από την προηγούμενη θέση και κινούμενοι με αυτοκίνητο αργά ανηφορίζοντας αντίκρυσαν 2 σφαίροειδή μεγέθους μεγάλου πορτοκαλιού και χρώματος πρασίνου να έρχονται αντίθετα προς την πορεία τους. Εβγαλαν το αυτοκίνητο από τον δρόμο και βγήκαν οι ίδιοι έξω. Το ένα αντικείμενο βούτηξε στην χαράδρα και χάθηκε ενώ το άλλο άρχισε να πηγαινοέρχεται δίπλα στο αυτοκίνητο σε απόσταση 4 μέτρων περίπου, προκαλώντας ευχάριστο συναίσθημα (γαλήνης και ασφαλείας) στους δύο παρατηρητές. Αφού βαρέθηκαν αν το βλέπουν μπήκαν στο αυτοκίνητο και κάνοντας αναστροφή κατηφόρησαν προς Λιτόχωρο. Το αντικείμενο πήγαινε μπροστά τους απομακρυνόταν γύριζε, έκανε αναστροφή πάνω από το αυτοκίνητο και ξανά πήγαινε μπροστά. Μερικές στροφές πριν φθάσουν στην έναρξη του δρόμου ανέπτυξε ταχύτητα προς τα άνω και εξαφανίσθηκε.

Τον Νοέμβριο στους Δελφούς και ειδικά στην μη προσβάσιμη Κασταλία παρουσία πολλών ας πούμε φιλοθεαμόνων έγινε μια παρουσία σωστή γιορτή φωτός με πολλά φωτεινά αντικείμενα.

Στην Κατερίνη φωτογραφίζοντας με κλασσική μηχανή (Cannon ftb) και τηλεφακό από τρίποδα την πανσέληνο προέκυψε φωτογραφία σώματος κειμένου μακρότερα της Σελήνης και μεγαλυτέρου της. Φυσικά να μην ξεχνάμε και τις φωτογραφίες του SoHO , που όλο και κάτι έχει να μας παρουσιάσει , έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Η απορία μας λύθηκε αργότερα (για το τι ήταν).

Με τα παραπάνω θέλω να καταδείξω, πρώτα πρώτα την νοοτροπία που πρέπει να έχουμε (ανοιχτό μυαλό και μάτι). Το αντίθετο (η άρνηση) είναι η νοοτροπία πολλών, μα παρα πολλών που νομίζουν ότι τα γνωρίζουν όλα και η θέση που πέρνουν είναι η στείρα άρνηση από τον φόβο μήπως κάποιος (ποιος;;;) τους ειρωνευθεί. Το μα βαδίζουμε κοιτάζοντας το χώμα είναι άρνηση προς τους ουρανούς, της υψιπετείας και ροπή προς τα χθόνια πνεύματα. Αν λοιπόν σας ρωτήσει κάποιος ευθέως « ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ UFO » θα είμουν πολύ-πολύ περίεργος

να ιδώ τις απαντήσεις σας. Είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι το σύμπαν σφύζει από ζωή. Οσοι δεν το γνωρίζουν θέλουν διάβασμα. Επακόλουθο φυσικό είναι και το επόμενο. Υπάρχουν εξωγήινοι, οπωσδήποτε ναι, αλλά το κυριότερο είναι ότι μας επισκέπτονται αλλά και ζούν ανάμεσά μας. Αυτοί όλοι μη νομίσετε ότι μας κατασκοπεύουν (τι να πάρουν από εμάς: τα μπουρμπούτσελα ή τον υπερφίαλο εγωισμό μας;) . Αλλοι έχουν τις επαφές με ανώτατα στελέχη και συσκέπτονται περί του πρακτέου για την σωτηρία του πλανήτη μας και άλλοι ασχολούνται με την σωτηρία των πολύ άσχημα μπλεγμένων συνανθρώπων μας. Εχουμε βλέπεται και την ντόπια αντίδραση των Αποστατών (ΕβραιοΣιωνιστών) καλά να είναι οι άνθρωποι . Και φυσικά η αντίδραση των πάσης μορφής και δόγματος θρησκεύομενων Συλλήβδην όλοι λένε παραπλήσια ψέμματα με απώτερο σκοπό την ποιμνιοποίησή μας. ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΑΠΟΤΙΝΑΞΤΕ ΤΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΖΥΓΟ!! ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΦΘΑΣΑΝ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ;.

Χωνεψτε ένα πράγμα. Εν αρχή το χάος. Κάποια στιγμή υπήρξε μια ενέργεια- δύναμις ασύλληπτη από εμάς η οποία δημιούργησε τον εαυτό της και όλα όσα πληρούν το χάος. Είναι ασέβεια ο εξανθρωπισμός της και όσα το ακολουθούν. Ξεκαθαρίστε τι είστε και τι θέλετε. Αφυπνισθείτε και αφυπνείστε και τους διπλανούς σας. Οι ώρες και οι ημέρες είναι κρίσιμες για το μέλλον μας. Μην νομίσετε ότι αυτά που γράφουμε είναι δουλειέ για άλλους. ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!!!!!!!!!

Η ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ 2.

Ίσως ο πιο αμείλικτος εχθρός των αιρέσεων ήταν κάποιος Σαούλ, .ένας σκηνοποιός.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ταρσό και άρα άνθρωπος με κάποια μόρφωση στην Ελληνική κουλτούρα, απεχθανόταν τις νέες διδασκαλίες για την μη κοσμικότητα και την αποξένωση τους από τη ζωή. Σαν Εβραίος πατριώτης φοβόταν την επίδραση τους στον εθνικό αγώνα. Πολυταξιδεμένος άνθρωπος, γλωσσομαθής, ήταν ο πλέον κατάλληλος για να πηγαίνει στις σκορπισμένες Εβραϊκές κοινότητες για να εξουδετερώνει την εξάπλωση των σοσιαλιστικών και ειρηνιστικών τους δογμάτων. Οι αρχηγοί της Ιερουσαλήμ τον διόρισαν κύριο διώκτη των Εβιονίμ.

Βρισκόταν στο δρόμο για τη Δαμασκό για να συλλάβει μια ομάδα αιρετικών όταν του ήρθε μια πρωτότυπη ιδέα. Στην αλλόκοτη φράση του Βιβλίου των Πράξεων είδε ένα όραμα. Είδε, στην πραγματικότητα, δύο. Αντιλήφθηκε, αρχικά, πόσο ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες της μικρής Ιουδαίας να κερδίσει έναν ένοπλο αγώνα εναντίον της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης του κόσμου. Δεύτερον , και σημαντικότερο, συνειδητοποίησε ότι η πλανεμένη αίρεση που αυτός κατέπνιγε, θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε ένα ακαταμάχητο όπλο ενάντια στον τρομακτικό αντίπαλο.

Παθητικότητα, μηαντίσταση, παραίτηση, αγάπη, αποτελούσαν επικίνδυνες διδασκαλίες στην πατρίδα. Διεσπαρμένες όμως στις εχθρικές λεγεώνες, θα μπορούσαν ίσως να διασπάσουν την πειθαρχία τους και να επιφέρουν ακόμα και τη νίκη στην Ιερουσαλήμ. Ο Σαούλ, με λίγα λόγια, ήταν πιθανότατα ο πρώτος άνθρωπος που είχε αντιληφθεί τις δυνατότητες διεξαγωγής πολέμου μέσω της προπαγάνδας.

Ταξίδεψε στη Δαμασκό, και εκεί, προς έκπληξη τόσο των φίλων του όσο και αυτών που είχε σκοπό να καταστείλει, ανακοίνωσε τον προσηλυτισμό του στην θρησκεία και ζήτησε την ένταξη του στην αδελφότητα. Κατά την επιστροφή του στην Ιερουσαλήμ, ξεδίπλωσε τη νέα του στρατηγική μπροστά στους έκπληκτους Γέροντες της Σιών

Μετά από πολλές διαφωνίες και βαθύτερες συζητήσεις, η στρατηγική του υιοθετήθηκε. Περισσότερη αντίσταση σημειώθηκε από τους ηγέτες των Εβιονίμ της πρωτεύουσας. Δυσπιστούσαν ως προς τα κίνητρα του και φοβούνταν ότι η πρόταση του να απογυμνωθεί η θρησκεία από τις αρχαίες Εβραϊκές συνήθειες και τελετές, για να γίνει αποδεκτή από τους Εθνικούς, θα γέμιζε την αδελφότητα με ξένους μισο-προσηλυτισμένους και θα μείωνε τη δύναμη της. Αλλά στο τέλος κέρδισε και τη δική τους υποστήριξη. Και έτσι ο Σαούλ, ο τρομερότερος διώκτης των ακολούθων του Ιησού, έγινε ο Παύλος, ο Απόστολος των Εθνικών. Και έτσι ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η διασπορά στις παγανιστικές χώρες της Δύσης, μιας ολότελα καινούργιας ανατολίτικης θρησκείας .

Δυστυχώς για το σχέδιο του Παύλου, η νέα στρατηγική λειτούργησε παραπάνω από καλά. Η ανακαινισμένη και κάπως σαγηνευτική του θεολογία, προσηλύτιζε πιστούς γρηγορότερα από ότι τολμούσε να ελπίζει ή ακόμα και να εύχεται. Η ιδέα του, θα πρέπει να έχουμε πάντα υπ' όψη μας, σε αυτή τη φάση ήταν καθαρά αμυντική. Δεν είχε καμιά σκέψη ευαγγελισμού του κόσμου. Έλπιζε μόνο να αποθαρρύνει τον εχθρό.

Έχοντας επιτύχει αυτό, και με τη Ρωμαϊκή φρουρά έξω από την Παλαιστίνη, ήταν έτοιμος για ανακωχή. Αλλά οι σκλάβοι και οι καταπιεσμένοι της Αυτοκρατορίας, οι άθλιοι κληρωτοί και το πεινασμένο προλεταριάτο της ίδιας της πρωτεύουσας, βρήκαν τόση παρηγοριά στην προσαρμοσμένη Παυλική εκδοχή της αίρεσης όσο και οι καημένοι Εβραίοι πριν από αυτούς είχαν βρει στα πρωταρχικά διδάγματα του σταυρωμένου τους κυρίου.

Το αποτέλεσμα αυτής της απρόβλεπτης επιτυχίας ήταν να ανοιχτούν τα μάτια του εχθρού στο τι ακριβώς συνέβαινε. Ανησυχητικές αναφορές για κρούσματα απειθαρχίας ανάμεσα στους στρατιώτες άρχιζαν να κατακλύζουν τη Ρώμη από τους διοικητές του στρατού στην Παλαιστίνη και αλλού. Αντί να προκαλέσουν την παύση στις αυτοκρατορικές αρχές, οι νέες τακτικές πείσμωσαν περισσότερο την αποφασιστικότητα τους. Η Ρώμη έπεσε πάνω στην Ιερουσαλήμ με φωτιά και ξίφος και μετά από μια τρομακτική πολιορκία που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, κατέστρεψε τη φωλιά της αναστάτωσης( 70μχ). Τουλάχιστον νόμιζε ότι την κατέστρεψε.

Οι ιστορικοί της εποχής δεν μας αφήνουν αμφιβολίες για τις προθέσεις της Ρώμης. Μας λένε ότι ο Νέρων έστειλε τον Βεσπασιανό και τον γιο του τον Τίτο με απόλυτες και ρητές εντολές να συντρίψουν την Παλαιστίνη μαζί με τον Χριστιανισμό. Για τους Ρωμαίους η χριστιανοσύνη δεν ήταν παρά ιουδαϊκή μαχητικότητα, μια ερμηνεία εν πάσει περιπτώσει , που δεν απέχει και πολύ από τα γεγονότα. Όσον αφορά την ευχή του Νέρωνα, πραγματοποιήθηκε τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Η Παλαιστίνη συντρίφτηκε τόσο ολοκληρωτικά που παραμένει μέχρι και σήμερα* ένα πολιτικό ερείπιο. Αλλά η χριστιανοσύνη δεν καταστράφηκε τόσο εύκολα..

Εν αντιθέσει, μόνο μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ το πρόγραμμα του Παύλου αναπτύχθηκε στο μέγιστο. Μέχρι τώρα, όπως έχω πει, η τακτική του ήταν απλά να φοβίσει και να διώξει τον κατακτητή, με τον ίδιο τρόπο που ο Μωϋσής μόλυνε τον Φαραώ. Προχωρούσε με επιφύλαξη και δισταγμό, προσέχοντας να μην ξυπνήσει τον ισχυρό αντίπαλο. Ήταν διατεθειμένος να παίξει με το νέο του όπλο μπρος στη μύτη του εχθρού και να τον κάνει να νιώσει την άκρη του , αλλά δείλιαζε στο να το καρφώσει με όλη του τη δύναμη. Τώρα που είχε συμβεί το χειρότερο και η Ιουδαία δεν είχε να χάσει πλέον τίποτα 'άλλο , πέταξε τις αναστολές του και μετέφερε τον πόλεμο στη χώρα του εχθρού. Ο στόχος τώρα δεν ήταν τίποτα λιγότερος από το να ταπεινωθεί η Ρώμη όπως αυτή είχε ταπεινώσει την Ιερουσαλήμ, να τη σβήσει από το χάρτη όπως αυτή είχε σβήσει την Ιουδαία.

Αν τα ίδια τα γραπτά του Παύλου δεν σας πείθουν γι' αυτήν την ερμηνεία των πράξεων του , σας εφιστώ την προσοχή στον πιο ειλικρινή του συνεργάτη , τον Ιωάννη.

Εκεί που ο Παύλος , ενεργώντας μέσα στη σκιά του βασιλικού παλατιού, και τον μισό καιρό αιχμάλωτος σε Ρωμαϊκές φυλακές, είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με παραβολές και κρυμμένες ενδείξεις , ο Ιωάννης, απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους Ασιάτες, έχει την πολυτέλεια της απλής ομιλίας. Όπως και να έχει, το φυλλάδιο του με τον τίτλο '' Αποκάλυψη '' είναι στην ουσία μια αποκάλυψη της όλης καταπληκτικής υπόθεσης.

Η Ρώμη, φανταστικά αποκαλούμενη Βαβυλωνία, περιγράφεται λεπτομερώς με γλώσσα εκρηκτικού μίσους, σαν μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης, σαν γυναίκα μεθυσμένη με το αίμα των αγίων** , σαν τον καταπιεστή « ανθρώπων και μαζών και εθνών και γλωσσών» και για να αφαιρεθεί κάθε αμφιβολία για την ταυτότητα της σαν « τη μεγάλη πόλη που κυριάρχησε πάνω στους βασιλιάδες της γης».

Ένας άγγελος θριαμβευτικά φωνάζει : « Η Βαβυλωνία η μεγάλη έχει πέσει, έχει πέσει». Στη συνέχεια ακολουθεί μια οργιαστική εικόνα καταστροφής. Εμπόριο, βιομηχανία και θαλάσσιες συναλλαγές βρίσκονται στο τέλος . Τέχνη και μουσική και « η φωνή του γαμπρού και της νύφης» έχουν σιωπήσει. Σκοτάδι και ερήμωση κυριαρχούν σαν πέπλο πάνω στη σκηνή.

Οι ευγενικοί χριστιανοί κατακτητές κυλιούνται ηδονικά μέσα στο αίμα μέχρι τις σέλλες των αλόγων τους. « Αγαλλιάστε πάνω από αυτήν, εσύ ουρανέ και σεις άγιοι απόστολοι και προφήτες, γιατί ο θεός την εκδικήθηκε για σας ».

Και ποιο το τέλος και ο σκοπός όλου αυτού του χάους και της καταστροφής; Ο Ιωάννης δεν συγκρατεί τα λόγια του για να μας πει. Γιατί κλείνει την ευσεβή του προφητεία με ένα όραμα από τις δόξες της νέας δηλαδή της αποκαταστημένης- Ιερουσαλήμ.

Όχι κάποια αλληγορική φαντασίωση, να ξέρετε, αλλά κυριολεκτικά η Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα του μεγάλου ξαναενωμένου βασιλείου των « δώδεκα φυλών των παιδιών του Ισραήλ».

Μπορεί κανείς να απαιτήσει κάτι πιο ξεκάθαρο;

Φυσικά, κανείς πολιτισμός δεν θα μπορούσε να αντισταθεί για πάντα ενάντια σε τέτοιου είδους επιθέσεις. Μέχρι το έτος 200μχ οι προσπάθειες του Παύλου και του Ιωάννη και των διαδόχων τους είχαν προχωρήσει τόσο πολύ σε όλες τις τάξεις της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ώστε η χριστιανοσύνη είχε γίνει το κυρίαρχο δόγμα σε όλη την αυτοκρατορία.

Εν τω μεταξύ, όπως διορατικά είχε προβλέψει ο Παύλος, η Ρωμαϊκή ηθική και πειθαρχία είχαν εκπέσει, τόσο που όλο και συχνότερα , οι Ρωμαϊκές λεγεώνες, που κάποτε αποτελούσαν τον τρόμο του κόσμου και την σπονδυλική στήλη της δυτικής κουλτούρας, γνώριζαν την ήττα από βάρβαρους εισβολείς.

Το έτος 326μχ ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ελπίζοντας να ελέγξει την ύπουλη νόσο, υπέκυψε στον προσηλυτισμό και ανακήρυξε την χριστιανοσύνη σαν επίσημη θρησκεία. Ήταν πλέον αργά. Μετά από αυτόν ο αυτοκράτορας Ιουλιανός προσπάθησε να καταφύγει για μια ακόμη φορά στην καταστολή. Αλλά ούτε αντίσταση ούτε εκχώρηση δικαιωμάτων ωφελούσαν. Το Ρωμαϊκό πολιτικό σώμα είχε καταντήσει σκουληκοφαγωμένο από την Παλαιστινιακή *** προπαγάνδα. Ο Παύλος είχε θριαμβεύσει.

Αυτός είναι ο τρόπος που, αν ήμουν εγώ ένας αντισημίτης ψάχνοντας για ένα αξιόπιστο δείγμα Εβραϊκής υπονομευτικής συνωμοσίας , θα ερμήνευα την έλευση ενός διαμορφωμένου Ιουδαϊκού δόγματος στον Δυτικό Κόσμο.-