Η ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ 2.

Ίσως ο πιο αμείλικτος εχθρός των αιρέσεων ήταν κάποιος Σαούλ, .ένας σκηνοποιός.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ταρσό και άρα άνθρωπος με κάποια μόρφωση στην Ελληνική κουλτούρα, απεχθανόταν τις νέες διδασκαλίες για την μη κοσμικότητα και την αποξένωση τους από τη ζωή. Σαν Εβραίος πατριώτης φοβόταν την επίδραση τους στον εθνικό αγώνα. Πολυταξιδεμένος άνθρωπος, γλωσσομαθής, ήταν ο πλέον κατάλληλος για να πηγαίνει στις σκορπισμένες Εβραϊκές κοινότητες για να εξουδετερώνει την εξάπλωση των σοσιαλιστικών και ειρηνιστικών τους δογμάτων. Οι αρχηγοί της Ιερουσαλήμ τον διόρισαν κύριο διώκτη των Εβιονίμ.

Βρισκόταν στο δρόμο για τη Δαμασκό για να συλλάβει μια ομάδα αιρετικών όταν του ήρθε μια πρωτότυπη ιδέα. Στην αλλόκοτη φράση του Βιβλίου των Πράξεων είδε ένα όραμα. Είδε, στην πραγματικότητα, δύο. Αντιλήφθηκε, αρχικά, πόσο ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες της μικρής Ιουδαίας να κερδίσει έναν ένοπλο αγώνα εναντίον της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης του κόσμου. Δεύτερον , και σημαντικότερο, συνειδητοποίησε ότι η πλανεμένη αίρεση που αυτός κατέπνιγε, θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε ένα ακαταμάχητο όπλο ενάντια στον τρομακτικό αντίπαλο.

Παθητικότητα, μηαντίσταση, παραίτηση, αγάπη, αποτελούσαν επικίνδυνες διδασκαλίες στην πατρίδα. Διεσπαρμένες όμως στις εχθρικές λεγεώνες, θα μπορούσαν ίσως να διασπάσουν την πειθαρχία τους και να επιφέρουν ακόμα και τη νίκη στην Ιερουσαλήμ. Ο Σαούλ, με λίγα λόγια, ήταν πιθανότατα ο πρώτος άνθρωπος που είχε αντιληφθεί τις δυνατότητες διεξαγωγής πολέμου μέσω της προπαγάνδας.

Ταξίδεψε στη Δαμασκό, και εκεί, προς έκπληξη τόσο των φίλων του όσο και αυτών που είχε σκοπό να καταστείλει, ανακοίνωσε τον προσηλυτισμό του στην θρησκεία και ζήτησε την ένταξη του στην αδελφότητα. Κατά την επιστροφή του στην Ιερουσαλήμ, ξεδίπλωσε τη νέα του στρατηγική μπροστά στους έκπληκτους Γέροντες της Σιών

Μετά από πολλές διαφωνίες και βαθύτερες συζητήσεις, η στρατηγική του υιοθετήθηκε. Περισσότερη αντίσταση σημειώθηκε από τους ηγέτες των Εβιονίμ της πρωτεύουσας. Δυσπιστούσαν ως προς τα κίνητρα του και φοβούνταν ότι η πρόταση του να απογυμνωθεί η θρησκεία από τις αρχαίες Εβραϊκές συνήθειες και τελετές, για να γίνει αποδεκτή από τους Εθνικούς, θα γέμιζε την αδελφότητα με ξένους μισο-προσηλυτισμένους και θα μείωνε τη δύναμη της. Αλλά στο τέλος κέρδισε και τη δική τους υποστήριξη. Και έτσι ο Σαούλ, ο τρομερότερος διώκτης των ακολούθων του Ιησού, έγινε ο Παύλος, ο Απόστολος των Εθνικών. Και έτσι ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η διασπορά στις παγανιστικές χώρες της Δύσης, μιας ολότελα καινούργιας ανατολίτικης θρησκείας .

Δυστυχώς για το σχέδιο του Παύλου, η νέα στρατηγική λειτούργησε παραπάνω από καλά. Η ανακαινισμένη και κάπως σαγηνευτική του θεολογία, προσηλύτιζε πιστούς γρηγορότερα από ότι τολμούσε να ελπίζει ή ακόμα και να εύχεται. Η ιδέα του, θα πρέπει να έχουμε πάντα υπ' όψη μας, σε αυτή τη φάση ήταν καθαρά αμυντική. Δεν είχε καμιά σκέψη ευαγγελισμού του κόσμου. Έλπιζε μόνο να αποθαρρύνει τον εχθρό.

Έχοντας επιτύχει αυτό, και με τη Ρωμαϊκή φρουρά έξω από την Παλαιστίνη, ήταν έτοιμος για ανακωχή. Αλλά οι σκλάβοι και οι καταπιεσμένοι της Αυτοκρατορίας, οι άθλιοι κληρωτοί και το πεινασμένο προλεταριάτο της ίδιας της πρωτεύουσας, βρήκαν τόση παρηγοριά στην προσαρμοσμένη Παυλική εκδοχή της αίρεσης όσο και οι καημένοι Εβραίοι πριν από αυτούς είχαν βρει στα πρωταρχικά διδάγματα του σταυρωμένου τους κυρίου.

Το αποτέλεσμα αυτής της απρόβλεπτης επιτυχίας ήταν να ανοιχτούν τα μάτια του εχθρού στο τι ακριβώς συνέβαινε. Ανησυχητικές αναφορές για κρούσματα απειθαρχίας ανάμεσα στους στρατιώτες άρχιζαν να κατακλύζουν τη Ρώμη από τους διοικητές του στρατού στην Παλαιστίνη και αλλού. Αντί να προκαλέσουν την παύση στις αυτοκρατορικές αρχές, οι νέες τακτικές πείσμωσαν περισσότερο την αποφασιστικότητα τους. Η Ρώμη έπεσε πάνω στην Ιερουσαλήμ με φωτιά και ξίφος και μετά από μια τρομακτική πολιορκία που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, κατέστρεψε τη φωλιά της αναστάτωσης( 70μχ). Τουλάχιστον νόμιζε ότι την κατέστρεψε.

Οι ιστορικοί της εποχής δεν μας αφήνουν αμφιβολίες για τις προθέσεις της Ρώμης. Μας λένε ότι ο Νέρων έστειλε τον Βεσπασιανό και τον γιο του τον Τίτο με απόλυτες και ρητές εντολές να συντρίψουν την Παλαιστίνη μαζί με τον Χριστιανισμό. Για τους Ρωμαίους η χριστιανοσύνη δεν ήταν παρά ιουδαϊκή μαχητικότητα, μια ερμηνεία εν πάσει περιπτώσει , που δεν απέχει και πολύ από τα γεγονότα. Όσον αφορά την ευχή του Νέρωνα, πραγματοποιήθηκε τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Η Παλαιστίνη συντρίφτηκε τόσο ολοκληρωτικά που παραμένει μέχρι και σήμερα* ένα πολιτικό ερείπιο. Αλλά η χριστιανοσύνη δεν καταστράφηκε τόσο εύκολα..

Εν αντιθέσει, μόνο μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ το πρόγραμμα του Παύλου αναπτύχθηκε στο μέγιστο. Μέχρι τώρα, όπως έχω πει, η τακτική του ήταν απλά να φοβίσει και να διώξει τον κατακτητή, με τον ίδιο τρόπο που ο Μωϋσής μόλυνε τον Φαραώ. Προχωρούσε με επιφύλαξη και δισταγμό, προσέχοντας να μην ξυπνήσει τον ισχυρό αντίπαλο. Ήταν διατεθειμένος να παίξει με το νέο του όπλο μπρος στη μύτη του εχθρού και να τον κάνει να νιώσει την άκρη του , αλλά δείλιαζε στο να το καρφώσει με όλη του τη δύναμη. Τώρα που είχε συμβεί το χειρότερο και η Ιουδαία δεν είχε να χάσει πλέον τίποτα 'άλλο , πέταξε τις αναστολές του και μετέφερε τον πόλεμο στη χώρα του εχθρού. Ο στόχος τώρα δεν ήταν τίποτα λιγότερος από το να ταπεινωθεί η Ρώμη όπως αυτή είχε ταπεινώσει την Ιερουσαλήμ, να τη σβήσει από το χάρτη όπως αυτή είχε σβήσει την Ιουδαία.

Αν τα ίδια τα γραπτά του Παύλου δεν σας πείθουν γι' αυτήν την ερμηνεία των πράξεων του , σας εφιστώ την προσοχή στον πιο ειλικρινή του συνεργάτη , τον Ιωάννη.

Εκεί που ο Παύλος , ενεργώντας μέσα στη σκιά του βασιλικού παλατιού, και τον μισό καιρό αιχμάλωτος σε Ρωμαϊκές φυλακές, είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με παραβολές και κρυμμένες ενδείξεις , ο Ιωάννης, απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους Ασιάτες, έχει την πολυτέλεια της απλής ομιλίας. Όπως και να έχει, το φυλλάδιο του με τον τίτλο '' Αποκάλυψη '' είναι στην ουσία μια αποκάλυψη της όλης καταπληκτικής υπόθεσης.

Η Ρώμη, φανταστικά αποκαλούμενη Βαβυλωνία, περιγράφεται λεπτομερώς με γλώσσα εκρηκτικού μίσους, σαν μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης, σαν γυναίκα μεθυσμένη με το αίμα των αγίων** , σαν τον καταπιεστή « ανθρώπων και μαζών και εθνών και γλωσσών» και για να αφαιρεθεί κάθε αμφιβολία για την ταυτότητα της σαν « τη μεγάλη πόλη που κυριάρχησε πάνω στους βασιλιάδες της γης».

Ένας άγγελος θριαμβευτικά φωνάζει : « Η Βαβυλωνία η μεγάλη έχει πέσει, έχει πέσει». Στη συνέχεια ακολουθεί μια οργιαστική εικόνα καταστροφής. Εμπόριο, βιομηχανία και θαλάσσιες συναλλαγές βρίσκονται στο τέλος . Τέχνη και μουσική και « η φωνή του γαμπρού και της νύφης» έχουν σιωπήσει. Σκοτάδι και ερήμωση κυριαρχούν σαν πέπλο πάνω στη σκηνή.

Οι ευγενικοί χριστιανοί κατακτητές κυλιούνται ηδονικά μέσα στο αίμα μέχρι τις σέλλες των αλόγων τους. « Αγαλλιάστε πάνω από αυτήν, εσύ ουρανέ και σεις άγιοι απόστολοι και προφήτες, γιατί ο θεός την εκδικήθηκε για σας ».

Και ποιο το τέλος και ο σκοπός όλου αυτού του χάους και της καταστροφής; Ο Ιωάννης δεν συγκρατεί τα λόγια του για να μας πει. Γιατί κλείνει την ευσεβή του προφητεία με ένα όραμα από τις δόξες της νέας δηλαδή της αποκαταστημένης- Ιερουσαλήμ.

Όχι κάποια αλληγορική φαντασίωση, να ξέρετε, αλλά κυριολεκτικά η Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα του μεγάλου ξαναενωμένου βασιλείου των « δώδεκα φυλών των παιδιών του Ισραήλ».

Μπορεί κανείς να απαιτήσει κάτι πιο ξεκάθαρο;

Φυσικά, κανείς πολιτισμός δεν θα μπορούσε να αντισταθεί για πάντα ενάντια σε τέτοιου είδους επιθέσεις. Μέχρι το έτος 200μχ οι προσπάθειες του Παύλου και του Ιωάννη και των διαδόχων τους είχαν προχωρήσει τόσο πολύ σε όλες τις τάξεις της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ώστε η χριστιανοσύνη είχε γίνει το κυρίαρχο δόγμα σε όλη την αυτοκρατορία.

Εν τω μεταξύ, όπως διορατικά είχε προβλέψει ο Παύλος, η Ρωμαϊκή ηθική και πειθαρχία είχαν εκπέσει, τόσο που όλο και συχνότερα , οι Ρωμαϊκές λεγεώνες, που κάποτε αποτελούσαν τον τρόμο του κόσμου και την σπονδυλική στήλη της δυτικής κουλτούρας, γνώριζαν την ήττα από βάρβαρους εισβολείς.

Το έτος 326μχ ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ελπίζοντας να ελέγξει την ύπουλη νόσο, υπέκυψε στον προσηλυτισμό και ανακήρυξε την χριστιανοσύνη σαν επίσημη θρησκεία. Ήταν πλέον αργά. Μετά από αυτόν ο αυτοκράτορας Ιουλιανός προσπάθησε να καταφύγει για μια ακόμη φορά στην καταστολή. Αλλά ούτε αντίσταση ούτε εκχώρηση δικαιωμάτων ωφελούσαν. Το Ρωμαϊκό πολιτικό σώμα είχε καταντήσει σκουληκοφαγωμένο από την Παλαιστινιακή *** προπαγάνδα. Ο Παύλος είχε θριαμβεύσει.

Αυτός είναι ο τρόπος που, αν ήμουν εγώ ένας αντισημίτης ψάχνοντας για ένα αξιόπιστο δείγμα Εβραϊκής υπονομευτικής συνωμοσίας , θα ερμήνευα την έλευση ενός διαμορφωμένου Ιουδαϊκού δόγματος στον Δυτικό Κόσμο.-