Του Παναγιώτη Ήφαιστου, Καθηγητή (Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές, Έδρα Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση,Πάντειο Πανεπιστήμιο)
Παρά τις πολύ σοβαρές πολιτικές ασθένειες του νεοελληνικού κράτους που έχουν ως κύρια αιτία την εγγενή ξένη εξάρτηση και παρά το παραμύθιασμα-αποπροσανατολισμό του μέσου πολίτη από τα μέσα μαζικής, εκτιμώ, «(ιδεολογικοπολιτικής) παραπληροφόρησης», η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι διαθέτει συλλογική πολιτική σοφία η οποία εκφράστηκε με:
α) Πολιτική τιμωρία των μεγάλων πολιτικών παρατάξεων, γιατί κυρίως επιδεικνύουν ανεπάρκεια στις αξιώσεις για καλύτερη οργάνωση της ελληνικής πολιτείας, γιατί στερούνται οραμάτων και στρατηγικών προσανατολισμών στην εξωτερική πολιτική και γιατί δεν κατορθώνουν (ή μερικοί δεν θέλουν επειδή νεφελοβατούν στο φανταστικό κοσμοπολίτικο κόσμο της παγκοσμιότητας) να στερεώσουν την εθνική ανεξαρτησία που κατακτήσαμε με την Επανάσταση του 1821. Βασικά, ίσως είμαστε το μόνο κυρίαρχο κράτος στο οποίο υψηλά στελέχη των παρατάξεων εξουσίας δεν κατανοούν τον διανεμητικό ρόλο της πολιτικής κυριαρχίας στον σύγχρονο κόσμο και που παρασυρμένοι από τα θεωρήματα και τα ιδεολογήματα αργόσχολων ακαδημαϊκών ή έξωθεν εξαρτημένων ευαγών προπαγανδιστικών ιδρυμάτων επιδεικνύουν ετοιμότητα να εξανεμίσουν την εθνική ανεξαρτησία στο όνομα ενός παγκόσμιου ή ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος προικισμένου, δήθεν, με νομιμοποιημένες υπερεθνικές ή υπερκρατικές διανεμητικές αρμοδιότητες. Ακόμη χειρότερα, για να μπορεί να (κατ)εξουσιάζεται το νεοελληνικό κράτος, στον ακαδημαϊκό χώρο και στα μέσα επικοινωνίας δρουν εξτρεμιστικά στοιχεία ετοιμοπόλεμων δολοφόνων χαρακτήρων που ισοπεδωτικά εξυβρίζουν όποιον προτάξει το αγαθό της ελευθερίας-εθνικής ανεξαρτησίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο οποίο συμμετείχαν ακόμη και πολιτικά πρόσωπα, οι ισοπεδωτικές ύβρεις κατά της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας που αντέδρασε στην αποδομητική «σορική ιστοριογραφία».
β) Ισχνή πλειοψηφία στην παράταξη που διεκδικεί εθνικοαστικό ρόλο. Γιατί ενώ εξ αντικειμένου είχε βεβαρυμμένο πολιτικό μητρώο από το 1945 μέχρι και το 1974, η ανανέωσή της έκτοτε κάθε άλλο παρά την μετέτρεψε σε εθνικοαστική παράταξη (που ακόμη και αριστεροί όπως ο Τσαρούχης θα την ψήφιζε για να στηρίξει, τουλάχιστον, την εθνική ανεξαρτησία). Αντίθετα, ολοένα και περισσότερο διαβρώνεται και πολιορκείται ασφυκτικά και ποικιλοτρόπως: Ακραία-εξτρεμιστικά στοιχεία της αποδομητικής-«σορικής βιβλιογραφίας», θιασώτες του φασιστικού σχεδίου Αναν και κυρίως οι Κύριοι του έξωθεν εξαρτημένου ευαγούς ιδρύματος παραγωγής προπαγανδιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων οι οποίες εξ αντικειμένου και αποδεδειγμένα αντιβαίνουν στο ελληνικό εθνικό συμφέρον (υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, αξιόπιστη ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, πρωτοστάτες της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν, κήρυκες του κατευνασμού στα βαλκάνια και πρωτεργάτες της αποδομητικής σορικής βιβλιογραφίας). Για να είμαι πιο ακριβής, δεν κατανοώ τους λόγους για τους οποίους ακόμη και πολιτικοί άνδρες με ισχυρή διάνοια και φιλολαϊκά ένστικτα όπως ο νυν πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αφήνουν τις υπηρεσίες της χώρας να μετατρέπονται σε περίπου παράρτημα ιδρυμάτων παραγωγής ιμπεριαλιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων στις οποίες πρωτοστατεί σημαντικό στέλεχός που συμπτωματικά στο παρελθόν υπήρξε υψηλόβαθμος αξιωματούχος του αμερικανικού στρατού!
γ) Πολιτική τιμωρία πολιτικών που δεν σέβονται τα ιερά και τα όσια της κοινωνίας στην οποία ανήκουν, όπως της πρώην υπουργού που μεταμφιεσμένη με επίπλαστη κοσμοπολίτικη σοβαροφάνεια και κρυμμένη πίσω από θεσμικές εκλογικεύσεις εξαπέλυε μύδρους κατά της υγιούς αντίστασης των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στην επιστημονικά επαίσχυντη αποδομητική «σορική ιστοριογραφία».
δ) Δρομολογεί εξελίξεις ανασύνταξης και επανα-προσανατολισμού της παράταξης των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα επεκταθώ εδώ. Μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσα να αναφέρω, υπενθυμίζω τις αποκαλυπτικές στάσεις επί ζητημάτων όπως η πλεκτάνη του σχεδίου Αναν, η αποδομητική «σορική ιστοριογραφία», οι κατευναστικές αφέλειες και η χρηματοδότηση ελληνόφωνων βιβλίων ασύλληπτης ανοησίας (θεωρήματα-ιδεολογήματα για δήθεν επίλυση των διακρατικών διενέξεων με υιοθέτηση των διπλωματικών θέσεων του «Άλλου») για μετάφραση στα τουρκικά από ιδρύματα που σχετίζονται με το όνομα του Ανδρέα Παπαναδρέου.
ε) Εμποδίζει τα δύο σοσιαλιστικά μεταμφιεσμένα κόμματα στην πραγματικότητα όμως κομματικοί χώροι που στην σημερινή τους μορφή στεγάζουν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες-υπερσυντηρητικές θέσεις, γεγονός που δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτό από πολλούς ψηφοφόρους τους από το να συγκροτήσουν κυβερνητικό σχήμα. Αυτό θα συνέβαινε αν κανένα κόμμα δεν διασφάλιζε απόλυτη πλειοψηφία. Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο κατεξουσιασμός της επταετούς χούντας θα φάνταζε «παιδική χαρά». Ενώ οι χουντικοί ήταν κυρίως ανόητοι ή ευθέως πράκτορες ξένων δυνάμεων, οι φορείς νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων εύκολα διολισθαίνουν σε πολύ χειρότερα αμαρτήματα, και κυρίως στην εγκαθίδρυση πατερναλιστικών καθεστώτων που εξαρτώνται από ηγεμονικούς κατεξουσιασμούς, φατριών τρωκτικών της εξουσίας που φασίζουν και καλλιεργούν ύπουλες εκλογικεύσεις που υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία λιγότερο ισχυρών κοινωνιών.
στ) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει την ευκαιρία στους ακαδημαϊκούς των κοινωνικών επιστημών να σκεφτούν ξανά την αποστολή τους: Κοινωνικά άχρηστη παραγωγή ιδεολογημάτων και θεωρημάτων ιστοριογραφικών και άλλων που εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού κάθε φασισμού; Ή παραγωγή αξιολογικά ελεύθερης επιστήμης συμβατής με την κοινωνικοπολιτική οντολογία και την βαθύτερη θέληση των φιλειρηνικών κοινωνιών για ελευθερία-ανεξαρτησία και αντίσταση στον ηγεμονισμό; Για να σταθώ για λίγο στο τελευταίο ζήτημα, η σιωπηρή πλειονότητα των Ελλήνων ακαδημαϊκών, σημείωσα πριν λίγους μήνες σχολιάζοντας τα πνευματικά σκουπίδια της αποδομητικής ιστοριογραφίας, «ούτε αρέσκονται να ερίζουν στις επιφυλλίδες ούτε θέλουν να ανταλλάσσουν ειρωνείες, χαρακτηρισμούς, ύβρεις, εξτρεμιστικές απόψεις και ανοίκεια υπονοούμενα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως είτε ότι μπορούν να σιωπούν για πάντα είτε ότι στις ακρότητες και τους εξτρεμισμούς δεν μπορούν να αντιτάξουν αληθή και αιχμηρά επιχειρήματα για να αποκαλύψουν το πραγματικό προσωπείο των δραστών».
Για τον υποφαινόμενο οι στοχαστικές παρεμβάσεις με μονογραφίες, δοκίμια και άρθρα τώρα αρχίζουν. Όπως ήδη υποστήριξα ο ακαδημαϊκός παρεμβαίνει στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα μόνο όταν θίγονται η ειρήνη και η ελευθερία. Η εμφανέστατη πλέον διαπαραταξιακή ιδεολογικοπολιτική σύγχυση θέτει σε κίνδυνο αμφότερα και υποχρεώνει σε σταθμισμένες παρεμβάσεις που από καιρό προετοιμάζονται και που επέρχονται.
Παρά τις πολύ σοβαρές πολιτικές ασθένειες του νεοελληνικού κράτους που έχουν ως κύρια αιτία την εγγενή ξένη εξάρτηση και παρά το παραμύθιασμα-αποπροσανατολισμό του μέσου πολίτη από τα μέσα μαζικής, εκτιμώ, «(ιδεολογικοπολιτικής) παραπληροφόρησης», η ελληνική κοινωνία απέδειξε ότι διαθέτει συλλογική πολιτική σοφία η οποία εκφράστηκε με:
α) Πολιτική τιμωρία των μεγάλων πολιτικών παρατάξεων, γιατί κυρίως επιδεικνύουν ανεπάρκεια στις αξιώσεις για καλύτερη οργάνωση της ελληνικής πολιτείας, γιατί στερούνται οραμάτων και στρατηγικών προσανατολισμών στην εξωτερική πολιτική και γιατί δεν κατορθώνουν (ή μερικοί δεν θέλουν επειδή νεφελοβατούν στο φανταστικό κοσμοπολίτικο κόσμο της παγκοσμιότητας) να στερεώσουν την εθνική ανεξαρτησία που κατακτήσαμε με την Επανάσταση του 1821. Βασικά, ίσως είμαστε το μόνο κυρίαρχο κράτος στο οποίο υψηλά στελέχη των παρατάξεων εξουσίας δεν κατανοούν τον διανεμητικό ρόλο της πολιτικής κυριαρχίας στον σύγχρονο κόσμο και που παρασυρμένοι από τα θεωρήματα και τα ιδεολογήματα αργόσχολων ακαδημαϊκών ή έξωθεν εξαρτημένων ευαγών προπαγανδιστικών ιδρυμάτων επιδεικνύουν ετοιμότητα να εξανεμίσουν την εθνική ανεξαρτησία στο όνομα ενός παγκόσμιου ή ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος προικισμένου, δήθεν, με νομιμοποιημένες υπερεθνικές ή υπερκρατικές διανεμητικές αρμοδιότητες. Ακόμη χειρότερα, για να μπορεί να (κατ)εξουσιάζεται το νεοελληνικό κράτος, στον ακαδημαϊκό χώρο και στα μέσα επικοινωνίας δρουν εξτρεμιστικά στοιχεία ετοιμοπόλεμων δολοφόνων χαρακτήρων που ισοπεδωτικά εξυβρίζουν όποιον προτάξει το αγαθό της ελευθερίας-εθνικής ανεξαρτησίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο οποίο συμμετείχαν ακόμη και πολιτικά πρόσωπα, οι ισοπεδωτικές ύβρεις κατά της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας που αντέδρασε στην αποδομητική «σορική ιστοριογραφία».
β) Ισχνή πλειοψηφία στην παράταξη που διεκδικεί εθνικοαστικό ρόλο. Γιατί ενώ εξ αντικειμένου είχε βεβαρυμμένο πολιτικό μητρώο από το 1945 μέχρι και το 1974, η ανανέωσή της έκτοτε κάθε άλλο παρά την μετέτρεψε σε εθνικοαστική παράταξη (που ακόμη και αριστεροί όπως ο Τσαρούχης θα την ψήφιζε για να στηρίξει, τουλάχιστον, την εθνική ανεξαρτησία). Αντίθετα, ολοένα και περισσότερο διαβρώνεται και πολιορκείται ασφυκτικά και ποικιλοτρόπως: Ακραία-εξτρεμιστικά στοιχεία της αποδομητικής-«σορικής βιβλιογραφίας», θιασώτες του φασιστικού σχεδίου Αναν και κυρίως οι Κύριοι του έξωθεν εξαρτημένου ευαγούς ιδρύματος παραγωγής προπαγανδιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων οι οποίες εξ αντικειμένου και αποδεδειγμένα αντιβαίνουν στο ελληνικό εθνικό συμφέρον (υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, αξιόπιστη ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, πρωτοστάτες της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν, κήρυκες του κατευνασμού στα βαλκάνια και πρωτεργάτες της αποδομητικής σορικής βιβλιογραφίας). Για να είμαι πιο ακριβής, δεν κατανοώ τους λόγους για τους οποίους ακόμη και πολιτικοί άνδρες με ισχυρή διάνοια και φιλολαϊκά ένστικτα όπως ο νυν πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αφήνουν τις υπηρεσίες της χώρας να μετατρέπονται σε περίπου παράρτημα ιδρυμάτων παραγωγής ιμπεριαλιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων στις οποίες πρωτοστατεί σημαντικό στέλεχός που συμπτωματικά στο παρελθόν υπήρξε υψηλόβαθμος αξιωματούχος του αμερικανικού στρατού!
γ) Πολιτική τιμωρία πολιτικών που δεν σέβονται τα ιερά και τα όσια της κοινωνίας στην οποία ανήκουν, όπως της πρώην υπουργού που μεταμφιεσμένη με επίπλαστη κοσμοπολίτικη σοβαροφάνεια και κρυμμένη πίσω από θεσμικές εκλογικεύσεις εξαπέλυε μύδρους κατά της υγιούς αντίστασης των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στην επιστημονικά επαίσχυντη αποδομητική «σορική ιστοριογραφία».
δ) Δρομολογεί εξελίξεις ανασύνταξης και επανα-προσανατολισμού της παράταξης των Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα επεκταθώ εδώ. Μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσα να αναφέρω, υπενθυμίζω τις αποκαλυπτικές στάσεις επί ζητημάτων όπως η πλεκτάνη του σχεδίου Αναν, η αποδομητική «σορική ιστοριογραφία», οι κατευναστικές αφέλειες και η χρηματοδότηση ελληνόφωνων βιβλίων ασύλληπτης ανοησίας (θεωρήματα-ιδεολογήματα για δήθεν επίλυση των διακρατικών διενέξεων με υιοθέτηση των διπλωματικών θέσεων του «Άλλου») για μετάφραση στα τουρκικά από ιδρύματα που σχετίζονται με το όνομα του Ανδρέα Παπαναδρέου.
ε) Εμποδίζει τα δύο σοσιαλιστικά μεταμφιεσμένα κόμματα στην πραγματικότητα όμως κομματικοί χώροι που στην σημερινή τους μορφή στεγάζουν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες-υπερσυντηρητικές θέσεις, γεγονός που δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτό από πολλούς ψηφοφόρους τους από το να συγκροτήσουν κυβερνητικό σχήμα. Αυτό θα συνέβαινε αν κανένα κόμμα δεν διασφάλιζε απόλυτη πλειοψηφία. Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο κατεξουσιασμός της επταετούς χούντας θα φάνταζε «παιδική χαρά». Ενώ οι χουντικοί ήταν κυρίως ανόητοι ή ευθέως πράκτορες ξένων δυνάμεων, οι φορείς νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων εύκολα διολισθαίνουν σε πολύ χειρότερα αμαρτήματα, και κυρίως στην εγκαθίδρυση πατερναλιστικών καθεστώτων που εξαρτώνται από ηγεμονικούς κατεξουσιασμούς, φατριών τρωκτικών της εξουσίας που φασίζουν και καλλιεργούν ύπουλες εκλογικεύσεις που υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία λιγότερο ισχυρών κοινωνιών.
στ) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει την ευκαιρία στους ακαδημαϊκούς των κοινωνικών επιστημών να σκεφτούν ξανά την αποστολή τους: Κοινωνικά άχρηστη παραγωγή ιδεολογημάτων και θεωρημάτων ιστοριογραφικών και άλλων που εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού κάθε φασισμού; Ή παραγωγή αξιολογικά ελεύθερης επιστήμης συμβατής με την κοινωνικοπολιτική οντολογία και την βαθύτερη θέληση των φιλειρηνικών κοινωνιών για ελευθερία-ανεξαρτησία και αντίσταση στον ηγεμονισμό; Για να σταθώ για λίγο στο τελευταίο ζήτημα, η σιωπηρή πλειονότητα των Ελλήνων ακαδημαϊκών, σημείωσα πριν λίγους μήνες σχολιάζοντας τα πνευματικά σκουπίδια της αποδομητικής ιστοριογραφίας, «ούτε αρέσκονται να ερίζουν στις επιφυλλίδες ούτε θέλουν να ανταλλάσσουν ειρωνείες, χαρακτηρισμούς, ύβρεις, εξτρεμιστικές απόψεις και ανοίκεια υπονοούμενα. Αυτό δεν σημαίνει, όμως είτε ότι μπορούν να σιωπούν για πάντα είτε ότι στις ακρότητες και τους εξτρεμισμούς δεν μπορούν να αντιτάξουν αληθή και αιχμηρά επιχειρήματα για να αποκαλύψουν το πραγματικό προσωπείο των δραστών».
Για τον υποφαινόμενο οι στοχαστικές παρεμβάσεις με μονογραφίες, δοκίμια και άρθρα τώρα αρχίζουν. Όπως ήδη υποστήριξα ο ακαδημαϊκός παρεμβαίνει στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα μόνο όταν θίγονται η ειρήνη και η ελευθερία. Η εμφανέστατη πλέον διαπαραταξιακή ιδεολογικοπολιτική σύγχυση θέτει σε κίνδυνο αμφότερα και υποχρεώνει σε σταθμισμένες παρεμβάσεις που από καιρό προετοιμάζονται και που επέρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου