ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΡΤΕΛ

Η πώληση –ακριβέστερα, το χάρισμα– του ΟΤΕ στην Deutsche Telekom και η επερχόμενη παράδοση των λιμανιών στους νέους μουστερήδες, Κινέζους και Άραβες, μπορεί να είναι η κορυφαία στιγμή στη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του δημόσιου πλούτου, αλλά επ’ ουδενί δεν φτάνουμε στο τέλος της. Απλώς τα επόμενα βήματα είναι βέβαιο ότι δεν θα προκαλέσουν την πολιτική διαμάχη που προκλήθηκε ιδιαιτέρως με τον ΟΤΕ.Ο ΟΤΕ, ωστόσο, φέρει έναν βαρύ συμβολισμό, αφού δικαίως θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η κορωνίδα των ελληνικών ΔΕΚΟ. Επίσης, ευλόγως θεωρείται ως η κορυφαία στιγμή στη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, δεδομένου ότι σηματοδοτεί την πολυετή διαδικασία αφελληνισμού των ελληνικών επιχειρήσεων.Ακόμη και την περίοδο της διαπλεκόμενης ηγεμονίας του Κόκκαλη σε συνεργασία με τη Siemens, υπήρχε το «ελαφρυντικό» ότι η μόνιμη ανάδοχος Ιντρακόμ δραστηριοποιούνταν στην Ελλάδα, με χιλιάδες Έλληνες εργαζομένους, οι οποίοι, προστιθέμενοι σε αυτούς του ΟΤΕ, συγκροτούσαν ένα υπολογίσιμο μέγεθος ανθρώπων, πέραν των μετόχων, οι οποίοι αντλούσαν οικονομικό όφελος από την ελληνικότητα του ΟΤΕ.Έκτοτε, με τη βοήθεια και των συνδικαλιστών του Οργανισμού, έγινε η πρώτη εθελουσία έξοδος εργαζομένων (προσθέστε και όσους συνταξιοδοτήθηκαν εσπευσμένα εν όψει της επιδείνωσης των όρων ασφάλισης), με τους νέους εργαζομένους να υφίστανται όλο το βάρος της κατάρρευσης των εργασιακών σχέσεων. Στη συνέχεια, η συμφωνία για την παραχώρηση μετοχικού πακέτου και μάνατζμεντ στους Γερμανούς, σαφώς αφήνει στην Deutsche Telekom την τελική απόφαση για το καθεστώς απασχόλησης και το ύψος των απολύσεων.Το ακόμη πιο σημαντικό βεβαίως της συμφωνίας είναι ότι τα αποτελέσματα του ΟΤΕ θα εγγράφονται στον ισολογισμό της Siemens, ενώ η προοπτική περαιτέρω μείωσης του μετοχικού πακέτου του Δημοσίου σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος δεν θα έχει πλέον αξιοσημείωτα έσοδα από τον Οργανισμό.Η μεγαλύτερη ζημία ωστόσο έχει να κάνει με την παραχώρηση στους Γερμανούς της διείσδυσης του ΟΤΕ στα Βαλκάνια, όπου η Ελλάδα χάνει ένα στρατηγικό οικονομικό και επιχειρηματικό έρεισμα.Ξεπούλημα και καρτέλΤην εποχή της παγκόσμιας ενεργειακής κρίσης και της απειλής για ύφεση, όταν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρω-ένωσης προβλέπουν ότι η ακρίβεια θα είναι μακροχρόνια και η τιμή του πετρελαίου θα παραμείνει σε πολύ υψηλό επίπεδο για πολλά χρόνια, όταν φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι ανά τον κόσμο ψάχνουν αγωνιωδώς –και χωρίς επιτυχία μέχρι στιγμής –κρατικά εργαλεία προκειμένου να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο της ύφεσης, η Ελλάδα είναι ήδη γυμνή.Οι τηλεπικοινωνίες, τα λιμάνια, εν μέρει η ακτοπλοΐα, σημαντικό μέρος της υγείας, της ασφάλισης, των αερομεταφορών, της πληροφορικής, της παραγωγής τροφίμων και ειδών ευρείας κατανάλωσης, τα περισσότερα μεγάλα σούπερ μάρκετ και εν γένει μεγάλο μέρος του λιανεμπορίου, σημαντικότατο μέρος της παραγωγής ενέργειας και άλλοι τομείς βρίσκονται ήδη υπό τον έλεγχο μεγάλων ξένων πολυεθνικών.Στη δημόσια συζήτηση για την ακρίβεια, ήδη αναδείχτηκε η τραγική διαφορά τιμών μεταξύ ομοειδών προϊόντων στη σύγκριση με τις τιμές πώλησής τους ανά την Ευρώπη. Έτσι, και ο τελευταίος αδαής ανακάλυψε ότι εδώ και χρόνια στην Ελλάδα έχουμε καρτέλ σε όλους τους τομείς της οικονομίας, με σημαντικότερα αυτά στο εμπόριο και το υπό διαμόρφωση στην ενέργεια, ενώ, με το ξεδόντιασμα της Ολυμπιακής, ίσως έχουμε το ανάλογο και στις αερομεταφορές.Κανείς βεβαίως δεν θα μπορούσε βασίμως να ισχυριστεί ότι μια «ελληνική» αγορά θα ήταν όχι... φιλολαϊκή, αλλά έστω στοιχειωδώς «ορθολογική». Τρανταχτό παράδειγμα, ο... ΟΤΕ (!), ο οποίος, αφού επί χρόνια προεισέπραττε τις τεχνολογικές του επενδύσεις, κρατώντας για παράλογα μεγάλο διάστημα τις τιμές των νέων υπηρεσιών στα ύψη, εν τέλει εξακολουθεί να παραμένει ακριβότερος σε μια σειρά υπηρεσίες συγκριτικά με τους ιδιώτες ανταγωνιστές του.Επίσης, ας σημειώσουμε ότι ο αφελληνισμός της ελληνικής οικονομίας συντελείται όχι μόνο με τις εξαγορές ελληνικών επιχειρήσεων από αλλοδαπές, αλλά και με τη μεταφορά επιχειρήσεων εκτός συνόρων εις αναζήτησιν φθηνότερου εργατικού κόστους.Η διαφορά, πάντως, μεταξύ ελληνικής και αφελληνισμένης οικονομίας δεν έγκειται τόσο στο καταναλωτικό συμφέρον όσο στη δυνατότητα μερικής άσκησης σχεδιασμού στο εσωτερικό και άσκησης διπλωματίας στο εξωτερικό, όταν βεβαίως οι δυνατότητες το επιβάλλουν. Αυτό το τελευταίο όμως είναι σαφές ότι δεν μας αφορούσε ποτέ, ούτε μπορεί να μας αφορά σήμερα.Ενεή αντιπολίτευσηΕνώ η κυβέρνηση της Ν.Δ. αδυνατεί να εξηγήσει έστω και στοιχειωδώς πού ακριβώς εδράζεται το εθνικό συμφέρον των ιδιωτικοποιήσεων άκρως κερδοφόρων και στρατηγικής σημασίας δημόσιων επιχειρήσεων, φαίνεται ότι στην αντιπολίτευση τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.Αν ο Καραμανλής, ενώπιον ενός κοινού όλο και περισσότερο αδιάφορου, ζοχαδιασμένου από τις υπηρεσίες του κράτους και απολιτίκ, καταφέρνει να «πουλάει» τη διάλυση του δημόσιου τομέα σαν... μεταρρύθμιση, η αντιπολίτευση αδυνατεί να εμφανίσει ένα διαφορετικό σχέδιο.Στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο δρομολόγησε επί Σημίτη τη διαδικασία ξεπουλήματος, επικρατεί επιεικώς αμηχανία, αφού εμφανίζεται εντελώς ανίκανο να αμφισβητήσει την πολιτική της κυβέρνησης και περιορίζεται στην απειλή για ποινική δίωξη όσων «απίστησαν» εις βάρος του Δημοσίου. Τρίχες, με το συμπάθειο, τις οποίες άλλωστε δεν ακούει κανείς. Το αποδεικνύουν μεταξύ άλλων και οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες, ενώ δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να πέφτει, δεν δίνουν στο ΠΑΣΟΚ ούτε πόντο από ξηλωμένη κάλτσα.Άλλωστε, ο Γιωργάκης περισσότερο χρόνο καταναλώνει παρακαλώντας εμμέσως τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει μαζί του παρά για να κάνει τη στοιχειώδη αντιπολίτευση. Η εικόνα των 200 ατόμων ενώπιον των οποίων μίλησε σε εκδήλωση για το περιβάλλον την περασμένη εβδομάδα δίνει το μέτρο της κοινωνικής απαξίας στο πρόσωπο του πιο οικτρά αποτυχημένου αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης που γνώρισε η χώρα στη μεταπολίτευση.Στον ΣΥΡΙΖΑ τα προβλήματα τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά εδώ και καιρό, και τώρα έρχεται η ώρα της επιβεβαίωσης. Άρκεσε ν’ αρχίσει η μάχη για την Παιδεία, για να δει τους δεξιούς που «γοήτευε» να «την κάνουν» για την ουδέτερη ζώνη των αναποφάσιστων, οδηγώντας τον κοντά στο 11%-12%, με πτώση, κατά μέσο όρο, γύρω στο 2,5%.Βλέπετε, όπως έχουμε ξαναπεί, οι νίκες έναντι του ΠΑΣΟΚ είναι εύκολες, αλλά, όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης με την κυβέρνηση, απαιτούνται πολύ περισσότερα από της γενικολογίες. Ιδιαίτερα όταν στην Κουμουνδούρου έχουν κάνει το λάθος να διεκδικήσουν «πλειοψηφία» και τους έχει παρασύρει το κενολόγημα της «κυβερνώσας Αριστεράς», είναι φυσιολογικό ο μέσος ακροατής να περιμένει και ένα, έστω, ψήγμα θέσης, σχεδίου, προγράμματος. Η περίοδος της συμπάθειας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Πλέον θα κρίνεται ως εν δυνάμει κόμμα εξουσίας, κι αυτό το «καθήκον» δεν μπορεί να το σηκώσει.Έτσι, φυσιολογικά επέρχεται και η δημοσκοπική «διόρθωση» τόσο εύκολα όσο επήλθε η επίσης δημοσκοπική «έκρηξη». Το μόνο ζητούμενο είναι πού θα καθίσει η μπίλια.Από την άλλη, το ΚΚΕ μπορεί να παίρνει ανάσες με την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτως ή άλλως δεν παίζει στις μεγάλες πίστες της κεντρικής πολιτικής με όρους εξουσίας. Μάλλον προτιμά να χτίζει, με την υπομονή που χαρακτήρισε επί πολλά χρόνια την ηγεσία της Παπαρήγα, το δικό του «μαγαζί», αλλά χωρίς να συνεισφέρει ιδιαίτερα σε μια λογική είτε κεντρικής είτε κοινωνικής αντιπολίτευσης.Μάλλον το ενδιαφέρον της ηγετικής ομάδας εστιάζεται στην όσο το δυνατόν πιο ομαλή διαδοχή της Αλέκας, κι έτσι το βλέμμα είναι περισσότερο στραμμένο στο εσωτερικό - οργανωτικό μέρος της πολιτικής του δράσης.Με τέτοια κατάσταση από το Κέντρο έως την Αριστερά, πάντως, είναι προφανές ότι δημιουργείται, αργά αλλά σταθερά, όλο και περισσότερο η ανάγκη να ακουστεί κάτι που θα υπερβαίνει την εξουσιολαγνεία, την αφωνία και τις φρικτές παραλλαγές είτε της σοσιαλδημοκρατίας είτε της κατά ΚΚΕ θεολογίας. Ιδού η πρόκληση...