ΚΙ ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ ΑΜΑ ΘΕΛΟΥΜΕ

Οι σκιές στην δημόσια ζωή του τόπου, η πολιτική απαξίωση και η απογοήτευση του ελληνικού λαού, προκαλούν ανησυχία στους κομματικούς μηχανισμούς εξουσίας. Είναι πιο εμφανές από ποτέ ότι τα παράκεντρα εξουσίας προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την πολιτική ζωή , με υπόγειες συνομωσίες, ανακατεύοντας την πολιτική τράπουλα και διαδίδοντας σενάρια για μη αυτοδύναμη κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές, μέσα από άτυπες διαδικασίες δημοσκοπήσεων, σε μια προσπάθεια που κραυγάζει ότι συνιστά διαδικασία ελέγχου της πολιτικής ζωής. Στόχος είναι η κατατρομοκράτηση του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας. Τα δομημένα συμφέροντα απεργάζονται σενάρια, ακόμη και διάσπασης του ΠΑΣΟΚ.

Τα χρεοκοπημένα συμφέροντα

Ένα τέτοιο σενάριο διάσπασης καλείται να διαψεύσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου, η παρουσία του οποίου στην αρχηγία του κινήματος, υπονομεύεται από οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα, τα οποία έχουν εθιστεί στην διαδικασία χειραγώγησης της πολιτικής ζωής. Όμως, πλέον, η ελληνική κοινωνία έχει ωριμάσει. Οι γερασμένοι πάτρωνες της πολιτικής ζωής έχουν καταστεί έρμαια της αλαζονείας τους. Η ιστορία, όμως, δείχνει ότι οι «αυτοκρατορίες» (πολύ περισσότερο όταν συνιστούν κιτς εκδοχές μιας μόλις αναπτυσσόμενης και πρώην τριτοκοσμιής χώρας του ευρωπαϊκού νότου) καταρρέουν για να δώσουν τη θέση τους στον «νέο κόσμο». Το τέλος εποχής για διεφθαρμένα στελέχη της «δημόσιας» ζωής είναι πλέον ορατό. Αξιωματούχοι και «παράγοντες» υφίστανται ως παράσιτα σε μια χώρα την οποία χαρακτηρίζουν ανεπτυγμένη, ενώ η πρακτική τους θυμίζει αποικία περασμένων εποχών. Καιρός, λοιπόν, να τελειώνουμε με τους πάτρωνες που επιθυμούν μια Ελλάδα καθυστερημένη. Η έννοια του τέλους μπορεί να προσλάβει οποιοδήποτε νόημα.

Τα εξωθεσμικά διευθυντήρια χρεοκόπησαν και οι δεκαετίες του 1960 και του 1990 ανήκουν στο παρελθόν. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν σήκωσε το «λάβαρο» της κάθαρσης. Κάλεσε τον λαό σε έναν νέο ανένδοτο αγώνα. Συμπαραστάτες μπορούν να βρεθούν από όλους τους πολιτικούς χώρους.

Οι υπονομευτές

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που περιορίζουν την κριτική και την πολιτική τοποθέτηση στις εκλογικές ήττες είναι εκείνα που υπονομεύουν τον Γιώργο Παπανδρέου με δημόσιες δηλώσεις τους. Τυπικό παράδειγμα είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος επανήλθε με διχαστικές δηλώσεις στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής. Βέβαια η ελευθερία της άποψης μέσα σε έναν κομματικό μηχανισμό εμπερικλείει την ουσία τουλάχιστον της αστικοκοινοβουλευτική δημοκρατίας. Όμως, όπως έχει φανεί μέχρι τώρα, οι αποκλίσεις κάποιων προσώπων δεν έχουν να κάνουν με κρίσεις ειλικρίνειας.

Στις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του, ο Γιώργος Παπανδρέου δίνει ένα σαφές μήνυμα, ότι δεν θα ανεχτεί άλλο τους ομαδάρχες μέσα στο ΠΑΣΟΚ το οποίο εδώ και καιρό δεν μπορεί να υποστηρίξει τον πολιτικό του λόγο, εξαιτίας της τροφοδοτούμενης από δομημένα συμφέροντα ροπής προς την παλαιού τύπου εσωστρέφεια. Η αποπομπή (που αποτέλεσε πράξη μεγαλοψυχίας αφού δεν υπήρξε διαγραφή) του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ήταν μια ξεκάθαρη προειδοποίηση. Ωστόσο και πάλι οι «γνωστοί - άγνωστοι» διαφωνούντες, εξέφρασαν αντιρρήσεις για αλλοίωση της πολιτικής ταυτότητας του κινήματος, παραβλέποντας συνειδητά πως η μεγαλύτερη υπονόμευση προέρχεται από τα αληλλοκαρφώματα των πρωτοκλασάτων στελεχών.

Ο Κώστας Σημίτης

Το 2004 που ο Κώστας Σημίτης παρέδωσε την αρχηγία το κόμματος. Ωστόσο δεν στήριξε και με τον πιο ένθερμο τρόπο τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ διάφοροι «μνηστήρες» περίμεναν καρτερικά τη δεύτερη εκλογική ήττα, προετοιμάζοντας το κλίμα και βρίσκοντας υποστηρικτές. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως το ζήτημα ηγεσίας που έθεσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση των exit polls ήταν μια αυθόρμητη κίνηση. Το σκηνικό της διάσπασης είχε προηγηθεί η διαγραφή του Κίμωνα Κουλούρη, η ανταρσία του Θεόδωρου Πάγκαλου και οι «ρουκέτες» που κατά καιρούς εκτόξευαν διάφορα στελέχη.

Ο Γιώργος Παπανδρέου όλα αυτά τα χρόνια, ισορροπεί ανάμεσα στο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» και την ανανέωση, προσπαθώντας να μην απαξιώσει το έργο των παλιών στελεχών και παράλληλα αναζητώντας νέα δυναμική μέσα από καινούργια στελέχη που δεν έχουν φθαρεί από την εξουσία. Η ανανέωση φαίνεται να έχει κόστος και απαιτεί συγκρούσεις με κατεστημένα και συμφέροντα.