Την εποχή εκείνη, γράφει ο Νόαμ Τσόμσκυ, το Λονδίνο λόγω της φτώχειας και της δυστυχίας θύμιζε πρωτεύουσα τριτοκοσμικής χώρας. Το μέλλον είχε προθεσμία λήξης για την βρεταννική νεολαία των μέσων της δεκαετίας του 1970. Ίσως στην πραγματικότητα να μην υπήρχε ούτε παρόν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας, όταν η συντηρητική κυβέρνηση του Έντουαρτ Χηθ από το 1970 ως το 1974 δεν κατάφερε να περιορίσει την οικονομική κρίση και ο πληθωρισμός αύξανε ανεξέλεγκτα, ενώ οι άνεργοι έφταναν στους 1.600.000. Μάλιστα η ενεργειακή κρίση του 1973 υποχρέωσε την κυβέρνηση να υιοθετήσει την εργάσιμη εβδομάδα των τριών ημερών. Στα 1974 εξελέγη η ''εργατική'' κυβέρνηση του Χάρολντ Ουίλσον, που απευθύνθηκε στην οικονομική υποστήριξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου περιορίζοντας δραματικά τον κοινωνικό χαρακτήρα του βρεταννικού κράτους. Ανάμεσα στα 1978-1979 η κατάσταση έφτασε σε τραγικά επίπεδα ανέχειας και ξέσπασαν οι ιστορικές συγκρούσεις εργαζομένων και εργοδοτών, συνδικάτων και κράτους, που οδήγησαν σε τρομερές απεργίες στα εργοστάσια και στα ορυχεία, και γενικότερα σε πάμπολλους τομείς λειτουργίας του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Ταυτόχρονα αναδείχτηκαν έντονα αντιεξουσιαστικά ρεύματα μέσα από τον χώρο της νεολαίας με κυριότερα το αντιφασιστικό κίνημα και το πανκ ροκ.
Πλάτων Δρακούλης, ο πρωτοπόρος Έλληνας φιλόσοφος και ακτιβιστής που εισήγαγε τις σοσιαλιστικές ιδέες στην Ελλάδα είναι πρώτυπο αντιπαγκοσμιοποιητικού φρονήματος.
Στις βρεταννικές εκλογές του 1979 αναδείχτηκε η άκρως συντηρητική κυβέρνηση της Θάτσερ, η οποία κρατήθηκε στην εξουσία επί δώδεκα συναπτά έτη ανοίγοντας με το παράδειγμά της τον απάνθρωπο δρόμο για τον αδηφάγο νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση. Η Μάργκαρετ Θάτσερ, που την απεκάλεσαν ''σιδηρά κυρία'' διότι με την ''σιδηρά γροθιά'' της διευθετούσε τα προβλήματα της βρεταννικής κοινωνίας και της αγγλικής κοινοπολιτείας επιδεικνύοντας πρωτοφανή σκληρότητα για τα δυτικά δεδομένα, μετέτρεψε την Βρεταννία σε πρότυπη ταξική δικτατορία, μοναδική στα χρονικά του δυτικού κόσμου, οδηγώντας τη χώρα της σε οικονομική πτώχευση και κατάρρευση. «Σύμφωνα με τα δεδομένα για την κατανομή του εισοδήματος και την κατανάλωση, τα οποία δημοσίευσε η Παγκόσμια Τράπεζα, ένα βαθύ χάσμα χωρίζει τους Βρεταννούς και Χιλιανούς που έχουν περίσσευμα από τους Βρεταννούς και Χιλιανούς που ζούνε από το περίσσευμα των πλουσίων. Και στις δύο χώρες, όσο απίστευτο και να φαίνεται, η κοινωνική ανισότητα είναι μεγαλύτερη από την κοινωνική ανισότητα στο Μπαγκλαντές, την Ινδία, το Νεπάλ ή τη Σρι Λάνκα», γράφει ο Ουρουγουανός πολιτικός στοχαστής και λογοτέχνης Εδουάρδο Γκαλεάνο στο έργο του Ένας Κόσμος Ανάποδα. Επρόκειτο, δηλαδή, για μια αγγλική διακυβέρνηση εφάμιλλη με την σκληρή χιλιανή στρατιωτική δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ, πράγμα που καταδεικνύεται εξάλλου σε επίπεδο αποτελεσμάτων διαχείρισης από τα στοιχεία που μας δίνει ο κατεξοχήν πλανητικός κεφαλαιοκρατικός οργανισμός της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Τα αποτελέσματα αυτής της απάνθρωπης πολιτικής της ''ελεύθερης αγοράς'', που στην πραγματικότητα σημαίνει ανεξέλεγκτη εργασιακή εκμετάλλευση των ανθρώπων και ατιμώρητη ψυχοβιολογική εξόντωση των κοινωνιών, είναι τραγικά. Για παράδειγμα καθημερινά αυξάνει ο αριθμός των Βρεταννών που υποαπασχολούνται προσωρινά από πρακτορεία εργαζομένων, χωρίς να θεωρούνται άνεργοι, αν και σπανίως βρίσκουν δουλειά. Επίσης, οι εννιά στις δέκα νέες θέσεις εργασίας στην Βρεταννία έχουν παροδικό χαρακτήρα και σύντομα καταργούνται αφήνοντας τους εργαζόμενους άνεργους. Πρόκειται για μια ανισόρροπη κατάσταση που- όπως παρατηρεί ο Τσόμσκυ- κάνει τους ανθρώπους από μαθητές ακόμη να «φοβούνται ότι, αν δεν συμπεριφερθούν όπως πρέπει, δεν θα βρουν ποτέ δουλειά και αυτό έχει πειθαρχική επίδραση πάνω τους».
Σαφώς αυτά τα συμπτώματα μιας τέτοιας εκσυγχρονισμένης οικονομικής απολυταρχίας τα βιώνουμε και στην Ελλάδα του σήμερα, όπως διαπιστώνουμε όλοι μας, καθώς το νεοφιλελεύθερο φάσμα της φτώχειας και της ανεργίας εξαπλώνεται, ενώ το ελληνικό κράτος πρόνοιας όλο και περισσότερο συρρικνώνεται.
Ο Κρητικός κοινωνικός επαναστάτης και πατριώτης αγωνιστής Σταύρος Καλλέργης αποτελεί πρότυπο αντιπαγκοσμιοποιητικής μαχητικότητας για τον Νέο Ελληνισμό.
Στη σκιά της παγκοσμιόποιησης.
Στην πραγματικότητα λέγοντας ''παγκοσμιοποίηση'' εννοούμε την παγκόσμια κυριαρχία ενός οικονομικού συστήματος που αποσκοπεί στην διάλυση κάθε κρατικής μέριμνας που μέχρι τώρα ωφελούσε τον πολίτη. Οι αγοραστικές τιμές αυξάνουν, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μειώνεται, η αγοραστική δύναμη των μισθών ελαττώνεται, οι ανάγκες που πρέπει καλυφθούν πολλαπλασιάζονται. 'Aνθρωποι και οικογένειες υποθηκεύουν τον εαυτό τους και την ζωή τους στις τράπεζες, σε οικονομικές εταιρείες δηλαδή, προκειμένου να δανειστούν χρήματα για να καλύψουν τις πραγματικές ή πλασματικές τους ανάγκες, που κανονικά θα έπρεπε να καλύπτουν οι κρατικοί οργανισμοί ωφελώντας το κοινωνικό σύνολο.
Την ίδια στιγμή δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας που δημιουργήθηκαν από το κράτος με τα χρήματα των φορολογουμένων και των εργαζομένων, με αδιαφανείς διαδικασίες παραχωρούνται σε εξευτελιστικές τιμές από τις πολιτικές ηγεσίες σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με τον τρόπο αυτόν τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών στην σίτιση, στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, στην υδροδότηση, στην ηλεκτροδότηση, στην τηλεπικοινωνία, στην ασφάλιση, στην ασφάλεια, στην άμυνα, στην έκφραση και σε άλλους κοινωνικά και εθνικά νευραλγικούς τομείς καταργούνται, διότι πολύ απλά η κατοχύρωσή τους πρακτικά καταργείται από ιδιωτικούς οργανισμούς που δεν υπόκεινται σε κοινωνικό έλεγχο και που συχνά ξεφεύγουν από κάθε θεσμικό περιορισμό.
Στην πραγματικότητα το φάντασμα της παγκοσμιοποίησης υφίσταται με τον ακόλουθο τρόπο. Ιδιωτικές επιχειρήσεις με τεράστιο πλούτο και δύναμη εξαγοράζουν τις πολιτειακές αρχές. Έτσι καταφέρνουν σταδιακά να δημιουργήσουν σε ολόκληρο τον πλανήτη τις κατάλληλες συνθήκες ώστε τελικά να ιδιωτικοποιηθούν τα κράτη και να καταργηθεί ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας που ακόμη διατηρούν ως έναν βαθμό οι υπηρεσίες κάλυψης των στοιχειωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Με λίγα λόγια ετοιμάζεται το έδαφος για να επιτευχθεί μια νέα ανακατανομή του πλούτου, ώστε τελικά οι πλούσιοι να είναι ελάχιστοι και να κατέχουν τον παγκόσμιο πλούτο και οι φτωχοί να είναι όλοι οι υπόλοιποι που δεν θα τους ανήκει τίποτα, ούτε καν το σώμα τους. Τα κράτη θα υπάρχουν μόνον ως τοποτηρητές διατήρησης των συνθηκών υποταγής των λαών και των κοινωνιών.
Ήδη ο Τσόμσκυ επισημαίνει ότι οι πλούσιοι έχουν καταφέρει να απολαμβάνουν μόνον οι ίδιοι τα προνόμια του κράτους πρόνοιας φροντίζοντας παράλληλα να μην ισχύουν καθόλου στον ίδιο βαθμό για φτωχούς και μικρομεσαίους. Για τους τελευταίους ισχύουν μόνο οι νόμοι της ζούγκλας (ο "μεγάλος" τρώει τον "μικρό") της υποτιθέμενης "ελεύθερης" αγοράς, στα πλαίσια της οποίας ο πλούσιος είναι ελεύθερος να υπερπλουτίσει και ο φτωχός να υποσιτιστεί.
Ο εθνομάρτυρας και κοινωνικός επαναστάτης Μαρίνος Αντύπας εκφράζει τις απαρχές του ριζοσπαστικού κινήματος στην Ελλάδα.
Ίσως να φαντάζουν υπερβολικά όλα αυτά, όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε τον παράγοντα της ανθρώπινης απληστίας. Πρόκειται για το αρρωστημένο χαρακτηριστικό της απληστίας που οδήγησε επανειλημμένα σε απερίγραπτες θηριωδίες, ολοκαυτώματα, γενοκτονίες, λιμούς, πολέμους και σε κάθε είδους βαρβαρότητες. Δεν χρειάζεται να πάμε παραπέρα από τα ελληνικά χωροχρονικά πλαίσια. Αρκεί να θυμηθούμε την προσωπική υποθήκη ανθρώπων λόγω χρεών στην αθηναϊκή ολιγαρχία ως την εποχή που προχώρησε σε θεσμικές αλλαγές ο Σόλων ανοίγοντας τον δρόμο για την επικράτηση των δημοκρατικών και την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας.
Ο δημοφιλής Υποδιοικητής Μάρκος έχοντας εντρυφήσει αρκετά στα θέματα της παγκοσμιοποίησης επισημαίνει ότι οι αυτόχθονες του Μεξικού υποφέρουν από την λεηλασία που συμβαίνει στον κόσμο για πάνω από μισή χιλιετία μετά την κατάκτηση του 1492 και προειδοποιεί ότι: «Ο κόσμος γνωρίζει σήμερα μιαν ανάλογη λεηλασία λόγω της παγκοσμιοποίησης, γιατί αυτό σημαίνει η ιδιωτικοποίηση όλων όσων είναι δημόσια και συλλογικά, καθώς και η ιδιωτικοποίηση των κοινών αγαθών, όπως είναι η επιστήμη και οι γνώσεις. Αυτή η ιδιωτικοποίηση απειλεί μάλιστα το μέλλον της ανθρωπότητας, μετά την αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γενώματος. Βαδίζουν προς μία ιδιωτικοποίηση της ζωής. Ιδιωτικοποιούν όχι μόνον ό,τι είναι σήμερα ο κόσμος, αλλά και ό,τι θα μπορούσε να είναι αύριο».
Εάν, λοιπόν, επιτρέψουμε την επικράτηση της αδηφάγου παγκοσμιοποίησης, τότε δεν προβλέπεται αίσιο μέλλον για την ανθρωπότητα. Είναι, όμως, τόσο απλό και εύκολο να επικρατήσει; Ή μήπως υπάρχουν αρκετοί ανασταλτικοί παράγοντες που παρεμποδίζουν την επιβολή του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού; Η απάντηση βρίσκεται στην Αντιπαγκοσμιοποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου