Η αντιπαγκοσμιοποίηση απαιτεί την διεθνή εφαρμογή της κοινωνικής δημοκρατίας, της κοινωνικής ισοπολιτείας και ισοκατανομής, την διασφάλιση της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στα κοινά, την αναγνώριση της ξεχωριστής φυσιογνωμίας κάθε ατόμου, κάθε κοινωνίας, κάθε λαού και έθνους και την επίτευξη οικουμενικής συνεννόησης όλων αυτών με την αναγνώριση αντιστοίχως του πρωταρχικού δικαιώματός τους στην προσωπική αυτονομία, στην κοινωνική αυτοθέσμιση, στην λαϊκή αυτοδιάθεση και στην εθνική ανεξαρτησία.
Η αντιπαγκοσμιοποίηση αντλεί την προϊστορία της από όλα εκείνα τα ανθρωπιστικά, αναγεννησιακά, διαφωτιστικά, επαναστατικά, αστικά, αγροτοεργατικά, εθνικοαπελευθερωτικά, πολιτικά και πολιτισμικά κινήματα που αγωνίστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο και μια δικαιότερη οικουμένη. Πρόδρομοι της αντιπαγκοσμιοποίησης είναι όλοι εκείνοι οι επαναστάτες που αφιέρωσαν την ζωή και την περιουσία τους στο ανθρωπιστικό τους όραμα δημιουργώντας καλύτερες συνθήκες ζωής για εμάς σήμερα, αλλά και πρότυπα για τους σύγχρονους αγώνες. Οι Ρήγας, Υψηλάντης, Μπολιβάρ, Χοσέ Μαρτί, Μαρξ, Μπακούνιν, Κροπότκυν, Μπλακύ, Προυντόν, Μενάρ, Γαριβάλδης, Μαλατέστα, Κυπριάνι, Χουάρες, Αλεμάν, Λαφάργκ, Καΐρης, Δρακούλης, Αντύπας, Καλλέργης, Δραγούμης, Γκράμσι, Ζωρές, Ζαπάτα, Βίλλα, Ωρομπίντο, Γκάντι, Γκεβάρα, Αλλιέντε, Ορτέγκα, είναι μόνο λίγα ονόματα ανάμεσα στα τόσα άλλα γνωστά ή άγνωστα.
Πρωτοπόροι ακτιβιστές στο πνεύμα της Αντιπαγκοσμιοποίησης ο ριζοσπάστης μουσικός και φιλόσοφος Τζόε Στράμμερ (φοράει λευκά), και ο αντικομφορμιστής μουσικός και σήμερα καταξιωμένος ζωγράφος Πωλ Σάιμονον (φοράει μαύρα και σαντινίστικο μαντίλι) στην Αθήνα με τους Clash τον Αύγουστο του 1985.
Μουσικά το νεανικό ρεύμα της αντιπαγκοσμιοποίησης κινείται μεταξύ των αντικομφορμιστικών ήχων των Clash και των Sex Pistols ή των Mano Negra και των Rage Against The Machine. Ακούει την μουσική του Τζόε Στράμμερ, του Τζων Λάυντον (ή Ρόττεν), του Μάνου Τσάο, παρακολουθεί ταινίες του Μάικλ Μουρ, διαβάζει βιβλία του Τσόμσκυ και στα δημοψηφίσματα καταψηφίζει τις επιλογές του παγκόσμιου εξουσιαστικού κεφαλαίου (βλ. Ολλανδία, Γαλλία, Κύπρος κ.λπ.).
Ανάμεσα στα πρόσωπα της επικαιρότητας που αντιτάσσονται στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης ξεχωρίζουν ο μουσικός Μάνου Τσάο, ο ποδοσφαιριστής Ντιέγκο Μαραντόνα, ο ζωγράφος και μουσικός Πωλ Σάιμονον, ο ακτιβιστής εναντίον των μεταλλαγμένων τροφίμων και των ταχυφαγείων (φαστ-φουντς) Ζοζέ Μποβέ, οι πολιτικοί ηγέτες Τζωρτζ Γκάλογουεη στην Βρεταννία και Λοράν Φαμπιούς στην Γαλλία και πολλοί ακόμη.
Σε κύρια μορφή-σύμβολο της πρότασης για αντιπαγκοσμιοποίηση έχει αναδειχθεί ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο. Ο γηραιός ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης εκτιμάει ότι: «Τώρα πια ισχυρά συλλογικά κινήματα αναπτύσσονται. Θα χρησιμοποιήσουν διαφορετικές μεθόδους. Ούτε τις μεθόδους των μπολσεβίκων, ούτε τις δικές μας, γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει. Έχει τελειώσει η εποχή, όπου τα όπλα έλυναν τις διαφορές. Έχει ξεκινήσει μια καινούργια περίοδος στην οποία η πολιτική συνείδηση, η ιστορική ανάγκη και οι ιδέες θα αλλάξουν τον κόσμο».
Πρώτος ο ίδιος δίνει το παράδειγμα προς αυτήν την κατεύθυνση διατηρώντας καλές σχέσεις με το προοδευτικό κίνημα σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και σε Η.Π.Α., Καναδά και Ευρωπαϊκή Ένωση. Ειδικά στην περιοχή του, στην Κεντρική και Λατινική Αμερική, η Κούβα με την συμμετοχής της στον Ο.Η.Ε. έθεσε τα θεμέλια για την οικονομική και αμυντική συνεργασία των νοτιοαμερικανικών κρατών.
Ήδη η κυβέρνηση της Βενεζουέλας προωθεί σχέδιο για την ίδρυση "Νοτιοατλαντικής συμμαχίας" (SATO από το South Atlantic) κατά τα πρότυπα του NATO, για την ίδρυση της παναμερικανικής δορυφορικής τηλεόρασης TELESUR κ.ά. Η κυβέρνηση της Αβάνας είναι αλληλέγγυα στην κοινοβουλευτική κυβέρνηση και τον εκλεγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας, τον απόστρατο αξιωματικό Ούγκο Τσάβες.
Ανάλογες δημοκρατικές και φιλολαϊκές προσπάθειες γίνονται σε κάθε γωνιά της πολύπαθης Λατινικής Αμερικής. Έτσι για παράδειγμα το κίνημα των Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη σχημάτισε κυβέρνηση κατόπιν εκλογών. Το ίδιο και των ιθαγενών στην Βολιβία, όπου αναδείχτηκε πρόεδρος ο αγροτιστής και ριζοσπάστης Έβο Μοράλες. Παράλληλα, τα κινήματα των Σαντινίστας στην Νικαράγουα και των Ζαπατίστας στο Μεξικό επηρεάζουν άμεσα το κοινοβουλευτικό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι των χωρών τους.
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο και Καμίλο Σιενφουέγκος, η ηγετική τριανδρία της Κουβανικής Επανάστασης του 1959 άνοιξε τον δρόμο για την αντίσταση σε κάθε παγκοσμιοποίηση από τις αρχές ακόμα του Γ' παγκοσμίου πολέμου, του λεγόμενου «Ψυχρού».
Subcommandante Marcos & Αντιπαγκοσμιοποίηση.
Ο Υποδιοικητής Μάρκος αποτελεί την πιο σύγχρονη και αντιπροσωπευτική φυσιογνωμία της αντιπαγκοσμιοποίησης. Εκτός από το όπλο του και την αγάπη του λαού του διαθέτει οξυδερκές πνεύμα και έξυπνο χιούμορ. Με την ηλεκτρονική του πένα αναλύει διεισδυτικά την αντίθεση ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση και την αντιπαγκοσμιοποίηση και απευθύνει στο διεθνές κοινό τους ποιητικολογοτεχνικούς σχεδιασμούς του και τους πολιτικοκοινωνικούς στοχασμούς του πάνω στο ζήτημα αυτό μέσα από την μυστηριακή ζούγκλα του Μεξικού.
«Βλέπουμε με μεγάλη ελπίδα αυτό που γεννιέται τούτη την στιγμή. Μετά τον παροδικό μαρασμό των προοδευτικών δυνάμεων του κόσμου που ακολούθησε την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989, και μετά την κυριαρχία της μεγάλης χρηματοοικονομικής εξουσίας, παρατηρούμε σήμερα ένα είδος τεράστιας συλλογικής αφύπνισης. Χωρίς αμφιβολία συνεισφέραμε σ' αυτήν την γενική αφύπνιση, αλλά εντυπωσιαστήκαμε και εμείς οι ίδιοι από αυτήν. Κάποιες περιστάσεις, ευτυχείς ή ατυχείς, μας παρουσίασαν, εμάς τους Ζαπατίστας, σαν το ξεκίνημα κάποιου πράγματος. Πιστεύουμε πως όχι, ότι το ξεκίνημα πρέπει πάντα να οικοδομηθεί και σχετίζεται κυρίως με το Σιάτλ, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρο και τις ποικίλες πρωτοβουλίες αντίστασης στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, κ.λπ.», διαπιστώνει ο Μεξικανός επαναστάτης.
Όμως ανησυχεί καθώς διαπιστώνει ότι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης παρουσιάζει δύο μεταξύ τους αντιμαχόμενες όψεις. Από την μια πλευρά υπάρχουν οι ανθρωπιστικές δημοκρατικές τάσεις που θέλουν ακριβώς να επιτύχουν την διεθνή υποχώρηση του απολυταρχικού χαρακτήρα της εξουσίας και την ανάπτυξη της πραγματικής κοινωνικής συμμετοχής στην διακυβέρνηση του κόσμου. Από την άλλη πλευρά συσπειρώνονται διάφορες ολοκληρωτικές τάσεις, οι οποίες ακριβώς επιθυμούν την διασφάλιση και επέκταση της δικής τους αυταρχικής εξουσίας μέσα στην σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη πολιτική πραγματικότητα.
Στην ουσία για άλλη μια φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας συγκρούονται η ανθρωπιά με την βαρβαρότητα, η ελευθερία με την σκλαβιά, η δημοκρατία με την τυραννία. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση χρησιμοποιεί ως ανάχωμα στην σαρωτική άνοδο και εξάπλωση του κινήματος για οικουμενική κοινωνική δημοκρατία την φασιστική και φονταμενταλιστική εκτροπή του ακροδεξιού κομματιού της αντιπαγκοσμιοποίησης, όπως ακριβώς είχε κάνει η φιλελεύθερη εκδοχή της κατά τον προηγούμενο αιώνα προκειμένου να εκθρέψει τον ναζισμό ενάντια στον σοσιαλισμό. «Όλα αυτά τα ελπιδοφόρα κινήματα προσφέρουν εναλλακτική λύση σε μιαν άλλη αντίσταση που συμβαίνει αυτή την στιγμή. Σκέφτομαι την αντίσταση φονταμενταλιστικού τύπου, είτε πρόκειται για θρησκευτικό είτε για υπερεθνικιστικό φονταμενταλισμό.. Αυτός ο θρησκευτικός ή εθνικός δογματισμός ισχυρίζεται μερικές φορές ότι αποτελεί γνήσια μορφή αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, ενώ, στην πραγματικότητα, είναι μόνο μια εκδήλωση μισαλλοδοξίας, σκοταδισμού και απομονωτισμού», διαπιστώνει ο μασκοφόρος στοχαστής.
Και εξηγεί ότι: «Το κίνημα αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση βαδίζει στην κόψη ενός ξυραφιού. Πρέπει να πλατύνει αυτή την κόψη ώσπου να την μετατρέψει σε πλατειά λεωφόρο που οδηγεί σ' ένα νέο κόσμο»!
Το δίδυμο Κάστρο- Τσάβεζ ηγείται σήμερα του διεθνούς κινήματος για την Αντιπαγκοσμιοποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου